Μεταξύ των περίπου 60.000 αιτούντων άσυλο που αυτή τη στιγμή είναι εγκλωβισμένοι στην Ελλάδα, υπάρχει ένας σημαντικός αριθμός ασυνόδευτων παιδιών που έχουν καταφθάσει χωρίς γονέα ή κηδεμόνα και είναι εξαιρετικά ευάλωτα σε διάφορες μορφές κακοποίησης ή εκμετάλλευσης.

Αυτή τη στιγμή, τα υπάρχοντα κέντρα φιλοξενίας ασυνόδευτων ανηλίκων στη χώρα είναι υπερπλήρη και 1.487 παιδιά είναι στη λίστα αναμονής για πρόσβαση σε κάποιο εξειδικευμένο κέντρο στέγασης. Τα παιδιά αυτά  ζουν σε επισφαλείς συνθήκες σε καταυλισμούς σε όλη την ηπειρωτική Ελλάδα ή τελούν υπό «προστατευτική» κράτηση σε hotspots, προαναχωρησιακά κέντρα ή αστυνομικά τμήματα. 

Καθώς ο αριθμός των κέντρων φιλοξενίας στην Ελλάδα δεν είναι επαρκής και πολύ λίγες ευρωπαϊκές χώρες είναι διατεθειμένες να δεχθούν αιτήματα μετεγκατάστασης, περισσότερο από το 20% των ασυνόδευτων ανηλίκων κρατούνται σε κλειστές εγκαταστάσεις στα πρώτα κέντρα υποδοχής στη Λέσβο, τη Χίο, τη Σάμο, την Κω και τη Λέρο.

Πέρυσι το καλοκαίρι οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα, σε συνεργασία με την Praksis και την οργάνωση Save the Children, και σε συνεννόηση με τις Αρχές, παρείχαν στέγαση και υποστήριξη σε 79 ανήλικους για τρεις μήνες στο κέντρο προσωρινής παραμονής των Γιατρών Χωρίς Σύνορα στον Μανταμάδο της Λέσβου ως μια εναλλακτική της εκτεταμένης κράτησής τους στο hotspot της Μόριας. Αλλά τα κέντρα προσωρινής παραμονής δεν μπορεί να είναι η λύση για τη φιλοξενία και την προστασία των ασυνόδευτων ανηλίκων, οι οποίοι χρειάζονται ένα ασφαλές και σταθερό περιβάλλον, καθώς επίσης και νομική και ψυχολογική υποστήριξη.

Οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα, η Praksis και η Save the Children, καθώς ανησυχούν ιδιαίτερα για τα αποτελέσματα της κράτησης και της αβεβαιότητας στη φυσική κατάσταση και την ψυχική υγεία αυτών των παιδιών, καλούν τις Αρχές να παρέχουν επαρκείς συνθήκες υποδοχής και να βελτιώσουν το ρυθμό της καταγραφής, μετεγκατάστασης και επανένωσης με τις οικογένειές τους επιτρέποντάς τους την πρόσβαση σε ένα ασφαλές και καλύτερο μέλλον.

Διαβάστε παρακάτω αναλυτικά την έκθεση.

Last year, 75 hospitals managed or supported by Médecins Sans Frontières (MSF) were bombed. This was in violation of the most fundamental rules of war which gives protected status to medical facilities and its patients, regardless if the patients are civilians or wounded combatants. Beyond the hospitals, civilians are being wounded and killed by indiscriminate warfare in Syria, Yemen, South Sudan, Afghanistan and elsewhere.  At the same time, the treatment of refugees and migrants in Europe and beyond has shown a shocking lack of humanity. A humanitarian summit, at which states, UN agencies and non-governmental organisations come together to discuss these urgent issues, has never been more needed. So the World Humanitarian Summit (WHS) this month could have been a perfect opportunity.

MSF has been significantly engaged in the WHS process over the past 18 months, including preparing briefing notes on various themes – a sign of our willingness to be involved. The WHS has done an admirable job in opening up the humanitarian sector to a much wider group of actors, and leading an inclusive process.

However, with regret, we have come to the decision to pull out of the summit. We no longer have any hope that the WHS will address the weaknesses in humanitarian action and emergency response, particularly in conflict areas or epidemic situations. Instead, the WHS’s focus would seem to be an incorporation of humanitarian assistance into a broader development and resilience agenda. Further, the summit neglects to reinforce the obligations of states to uphold and implement the humanitarian and refugee laws which they have signed up to.

The attached report explains further the reasons why MSF decided not to participate in the WHS and their proposions on what should be done: 

Σήμερα ο κόσμος αντιμετωπίζει τη μεγαλύτερη παγκόσμια κρίση εκτοπισμού από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, καθώς περίπου 60 εκατομμύρια άνθρωποι είναι εκτοπισμένοι εξαιτίας των συρράξεων, των διώξεων και των αφόρητων συνθηκών στην πατρίδα τους. Αν και η εξέλιξη αυτή μπορούσε να έχει προβλεφθεί, η Ευρώπη δεν έχει συνέλθει από το σοκ του τεράστιου αριθμού των προσφύγων και των μεταναστών –περίπου ένα εκατομμύριο– που πέρασαν τα σύνορά της το 2015.

Το 2015 θα μείνει στην ιστορία ως η χρονιά που η Ευρώπη απέτυχε παταγωδώς να ανταποκριθεί στις επείγουσες ανάγκες για βοήθεια και προστασία εκατοντάδων χιλιάδων ευάλωτων ανθρώπων.

Από την 1η Ιανουαρίου έως τις 15 Δεκεμβρίου 2015, οι ομάδες των Γιατρών Χωρίς Σύνορα πραγματοποίησαν σχεδόν 100.000 ιατρικές συνεδρίες με πρόσφυγες και μετανάστες στην Ιταλία, την Ελλάδα, τα Βαλκάνια και πάνω στα σκάφη έρευνας και διάσωσης της οργάνωσης στη Μεσόγειο. Από τον Μάιο έως τον Δεκέμβριο του 2015, οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα διέσωσαν και βοήθησαν 23.747 πρόσφυγες και μετανάστες στη θάλασσα. Διαπίστωσαν τις επιπτώσεις του τρομερού ταξιδιού, της βίας και της απουσίας βασικής βοήθειας τη σωματική και ψυχική υγεία των ανθρώπων και φρόντισαν τα σωματικά και ψυχολογικά τραύματά τους. Τα περισσότερα από τα προβλήματα υγείας για τα οποία παρείχαν περίθαλψη οι ιατρικές ομάδες των Γιατρών Χωρίς Σύνορα θα μπορούσαν να είχαν προληφθεί εύκολα εάν τα κράτη-μέλη της ΕΕ είχαν μεριμνήσει για ασφαλή δίοδο και υποδοχή που να ανταποκρίνεται στα ανθρωπιστικά πρότυπα.

Οι ιατρικές ομάδες μας στην Ελλάδα και τη Σερβία περιέθαλψαν 12.214 ασθενείς για προβλήματα υγείας που σχετίζονταν με τραύματα, αριθμός που αντιστοιχεί στο 18% όλων των ιατρικών συνεδριών σε αυτές τις δύο χώρες. Μεταξύ των 408 σοβαρότερων περιστατικών τραύματος, το 70% των ασθενών αυτών ανέφερε ότι υπήρξε θύμα σωματικής βίας, ληστείας ή λεκτικής βίας και εκφοβισμού στη διάρκεια του ταξιδιού του.

Ο πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία

Στις 14 Δεκεμβρίου του 1995, με την υπογραφή του Συμφώνου Ειρήνης του Ντέιτον δόθηκε τέλος στον αυτονομιστικό πόλεμο της πρώην Γιουγκοσλαβίας και δημιουργήθηκε το κράτος της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης.

Είκοσι χρόνια μετά, οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα (Medecins Sans Frontieres/MSF) αποκαλύπτουν πως η οργάνωση μίλησε ανοιχτά για μια σύγκρουση που χαρακτηρίστηκε από εθνοκάθαρση, εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, στοχευμένες επιθέσεις σε ανθρωπιστικές οργανώσεις και μεμονωμένα άτομα και για τις ανεκπλήρωτες υποσχέσεις της Διεθνούς Κοινότητας.

Οι MSF υποστήριξαν ότι η μαζική διανομή ανθρωπιστικής βοήθειας ήταν απλά ένα «ανθρωπιστικό άλλοθι» της διεθνούς κοινότητας, που δεν είχε τη βούληση να λάβει πολιτικά και στρατιωτικά μέτρα για τον τερματισμό της σύγκρουσης. Ορισμένοι επικεφαλής των MSF έκαναν έκκληση ακόμη και για μια ένοπλη επέμβαση κατά της Σερβοβοσνιακής συμμαχίας που βομβάρδιζε το Σεράγεβο.

Τον Δεκέμβριο του 1992, οι MSF δημοσίευσαν μία έκθεση που περιέγραφε την Σερβοβοσνιακή πολιτική της εθνοκάθαρσης. Κατήγγειλαν τους Σερβοβόσνιους ότι παρεμπόδιζαν τον ανεφοδιασμό προμηθειών στη Σρεμπρένιτσα και στα πολιορκημένα μουσουλμανικά κρατίδια στο Γκόραζντε. Ευαισθητοποίησαν την κοινή γνώμη και κατήγγειλαν την έλλειψη προστασίας του πληθυσμού, όταν τα κρατίδια δέχθηκαν επίθεση το 1994 και το 1995, παρά το γεγονός ότι είχαν κηρυχθεί ως ασφαλείς ζώνες από τον ΟΗΕ.

Τον Αύγουστο του 1995, οι MSF κατήγγειλαν την έλλειψη πρόσβασης στους Σέρβους πρόσφυγες και από το 2000, οι MSF συνηγόρησαν υπέρ της σύστασης κοινοβουλευτικών επιτροπών για να ερευνήσουν τις στρατιωτικές και πολιτικές ευθύνες των κρατών που εμπλέκονταν στην κρίση της Σρεμπρένιτσα.

Αυτή η μελέτη περίπτωσης δημόσιας καταγγελίας διερευνά την ποικιλία των θεμάτων και των διλημμάτων που αντιμετώπισαν οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα, μεταξύ των οποίων: σε ποιο βαθμό θα πρέπει οι MSF να θέτουν σε κίνδυνο τις ζωές του προσωπικού τους ώστε να επιχειρούν σε εμπόλεμες ζώνες; Έπρεπε οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα να καταγγείλουν τα εμπόδια που υπήρχαν για να περιορίζουν την πρόσβαση στον πληθυσμό, ακόμη κι αν αυτό σήμαινε πλήρη διακοπή της πρόσβασης; Έπρεπε οι MSF να καταγγείλουν το γεγονός ότι η ανθρωπιστική βοήθεια παρουσιάστηκε από τους διεθνείς πολιτικούς ηγέτες ως η μόνη λύση στη σύγκρουση και να ζητήσουν στρατιωτική παρέμβαση, μια ενέργεια που θα μπορούσε να οδηγήσει σε απώλεια ανθρώπινων ζωών;

Σημείωση: Ο πόλεμος στο Κόσοβο καλύπτεται σε μια ξεχωριστή μελέτη.

Για περισσότερες λεπτομέρειες σχετικά με τα γεγονότα στη Σρεμπρένιτσα, παρακαλούμε συμβουλευτείτε την πλήρη μελέτη.

Χαλέπι: Παρεμπόδιση της ανθρωπιστικής δράσης

Οι συγκρούσεις στη Συρία χαρακτηρίζονται από την ωμή βία που δεν κάνει διακρίσεις μεταξύ αμάχων και ενόπλων, ούτε σέβεται το καθεστώς προστασίας του υγειονομικού προσωπικού και των ιατρικών εγκαταστάσεων. Σημαδεμένη από την οδύνη του λαού της Συρίας, τα πολύ ψηλά ποσοστά θανάτων και τραυματισμών, την αδυναμία κάλυψης των βασικών αναγκών, καθώς και την αναγκαστική εκτόπιση εκατομμυρίων Σύρων, τόσο στο εσωτερικό της χώρας όσο και εκτός, η εξαιρετικά σοβαρή ανθρωπιστική κατάσταση, έχει επιδεινωθεί εξαιτίας της βίας ενάντια στις δομές παροχής υπηρεσιών υγείας, τις εγκαταστάσεις και το προσωπικό τους, στερώντας από ασθενείς και τραυματίες την ιατρική περίθαλψη.

Ένα από τα κύρια συμπτώματα της κρίσης είναι η επιδείνωση των υπηρεσιών υγείας εξαιτίας των αυξανόμενων ελλείψεων σε ιατρικά εφόδια και ειδικευμένο προσωπικό και της αδυναμίας αποτελεσματικής αντιμετώπισης χρόνιων και μη μεταδοτικών ασθενειών αλλά και ασθενειών που μπορούν να προληφθούν με εμβολιασμό.

Οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα παρέχουν ιατρική φροντίδα σε περιοχές της περιφέρειας του Χαλεπίου που ελέγχονται από αντιπολιτευτικές δυνάμεις από τον Αύγουστο του 2012, έχοντας αναλάβει τη λειτουργία των δομών και την υποστήριξη των τοπικών ιατρικών ομάδων σε ένα εξαιρετικά επικίνδυνο περιβάλλον.

Οι αλλεπάλληλες ανεπιτυχείς προσπάθειες των Γιατρών Χωρίς Σύνορα να λάβουν επίσημη άδεια δραστηριοποίησης στη χώρα, περιόρισαν την πρόσβαση και τη δυνατότητά τους να παρέχουν βοήθεια σε περιοχές που βρίσκονται υπό τον έλεγχο της κυβέρνησης της Συρίας. Εκτός από τα διαρκώς μεταβαλλόμενα μέτωπα των συγκρούσεων και των δυναμικών μεταξύ των ενόπλων ομάδων, η δράση των Γιατρών Χωρίς Σύνορα στην περιοχή τίθεται σε κίνδυνο, καθώς οι ένοπλες ομάδες της αντιπολίτευσης δεν εξασφαλίζουν την απαραίτητη ασφάλεια.

Ενώ η αποστολή των Γιατρών Χωρίς Σύνορα στο Χαλέπι δεν φαίνεται να έχει γίνει στόχος επιθέσεων, μια σειρά περιστατικών που θα μπορούσαν να έχουν στοιχίσει ανθρώπινες ζωές, είχαν σημαντική επίδραση στις δραστηριότητες της οργάνωσης και τους ανθρώπους που αναζητούσαν ιατρική περίθαλψη. Η απειλή βομβαρδισμών από τις κυβερνητικές δυνάμεις υπήρξε καθοριστικός παράγοντας για πολλές κρίσιμες αποφάσεις, όπως για παράδειγμα η απόφαση για μείωση των ομάδων και των δραστηριοτήτων καθώς και τη μετεγκατάστασή τους. Επιπλέον, λόγω της δραστηριοποίησης της οργάνωσης σε περιοχές που βρίσκονται υπό τον έλεγχο ενόπλων αντιπολιτευτικών ομάδων, οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα έγιναν μάρτυρες πολλών παραβιάσεων, διαφόρων μορφών και βαθμού επικινδυνότητας, που κυμαίνονται από τη γενική αδιαφορία για τις υγειονομικές εγκαταστάσεις και το προσωπικό τους, μέχρι και στοχευμένες παραβιάσεις εναντίων των εργαζομένων με καταγωγή από τη Συρία εξαιτίας των ενδεχόμενων πολιτικών πεποιθήσεών τους. Η πιο τραγική περίπτωση ήταν αυτή του θανάτου ενός Σύρου χειρουργού των Γιατρών Χωρίς Σύνορα.

Σε αυτό το ραγδαία μεταβαλλόμενο και απρόβλεπτο περιβάλλον, οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα προσπαθούσαν να επανεξετάζουν σε τακτά χρονικά διαστήματα όλες τις παραμέτρους, με στόχο την άμβλυνση των υπαρκτών αλλά και πιθανών κινδύνων για το προσωπικό τους, και κυρίως τους Σύρους εργαζόμενους που αποτελούν εξ ορισμού μέρος των συγκρούσεων και είναι και οι ίδιοι θύματα αυτής της μεταβαλλόμενης κατάστασης. Ωστόσο, το επίπεδο δικτύωσης και ανάλυσης που απαιτούνταν για να είναι κανείς ενημερωμένος και να προσαρμόζεται συνεχώς στο εξελισσόμενο περιβάλλον ήταν εξαιρετικά δύσκολο να επιτευχθεί λόγω των διαρκώς μεταβαλλόμενων συμμαχιών μεταξύ των ενόπλων αντιπολιτευτικών δυνάμεων και της ανάδειξης πολλών, μη συντονισμένων, παρατάξεων.

Ενώ οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα διατηρούσαν επαφές με τις κύριες συμμαχίες και τις ισχυρότερες ομάδες στην περιοχή των προγραμμάτων τους, μια από τις κύριες προκλήσεις που αντιμετώπισαν στα τέλη του 2013 και τις αρχές του 2014, ήταν η απουσία αξιόπιστων εγγυήσεων για ασφάλεια από τις ένοπλες ομάδες, και ιδιαίτερα από εκείνες που επιδεικνύουν καχυποψία και αδιαλλαξία απέναντι στην υποτιθέμενη “Δυτική βοήθεια”.

Η αυξημένη βία κατά των ξένων και η απαγωγή προσωπικού των Γιατρών Χωρίς Σύνορα τον Ιανουάριο του 2014 σηματοδότησε το τέλος της παρουσίας του διεθνούς προσωπικού της οργάνωσης στη Συρία και τη μετάβαση σε ένα μοντέλο διαχείρισης “από απόσταση” των προγραμμάτων στη χώρα. Αποδεχόμενοι τους δύσκολους συμβιβασμούς, ιδιαίτερα όσον αφορά την εγγύτητα και την δημόσια καταγγελία στην οποία προβαίνουν όταν γίνονται μάρτυρες παραβιάσεων, οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα αναγνώρισαν ότι πρέπει να βασιστούν περισσότερο και να μοιραστούν τις ευθύνες τους με το τοπικό προσωπικό περιορίζοντας πιθανούς κινδύνους. Αναγνώρισαν, επίσης, τη σημασία της υποστήριξης ιατρικών δικτύων και εγκαταστάσεων υγείας με τα οποία συνεργάζονταν από την αρχή των συγκρούσεων, ελλείψει της δυνατότητας άμεσης παρουσίας τους στη χώρα. Αυτή η συνεχής και αυξανόμενη υποστήριξη έχει θεωρηθεί δράση-κλειδί για την παροχή ιατρικής βοήθειας των Γιατρών Χωρίς Σύνορα στο Χαλέπι.

Παρά τις δυσκολίες δραστηριοποίησης σε ένα τέτοιο περιβάλλον και τις διάφορες παραβιάσεις που αντιμετώπισαν οι Γιατροί Χωρίς σύνορα από την αρχή της παρέμβασής τους, είναι σαφές ότι δεν εκτέθηκαν στο ίδιο επίπεδο και είδος βίας όπως οι τοπικές ιατρικές ομάδες και εγκαταστάσεις που λειτουργούν στις περισσότερες από τις πόλεις και στην πρώτη γραμμή των συγκρούσεων. Από τα πρώτα στάδια της εξέγερσης, έχουν αναφερθεί απειλές, φυλακίσεις και βασανισμοί εναντίων γιατρών και ιατρικού προσωπικού από τις δυνάμεις ασφαλείας της κυβέρνησης και των συμμαχικών πολιτοφυλακών για παροχή ιατρικής περίθαλψης σε τραυματίες και για στάση φιλική προς την αντιπολίτευση.

Με την κλιμάκωση των συγκρούσεων και την επακόλουθη διαίρεση του Χαλεπίου, πολλές μονάδες υγείας σε περιοχές που ελέγχονται από την αντιπολίτευση, έγιναν στόχος επαναλαμβανόμενων βομβαρδισμών από τις κυβερνητικές δυνάμεις, με συνέπεια τη μερική ή ολική καταστροφή τους, καθώς και τους θανάτους και τραυματισμούς ιατρικού προσωπικού και ασθενών. Η κατάσταση επιδεινώθηκε περαιτέρω από τις παρεμβολές και τις επιθέσεις ενόπλων ομάδων και ατόμων και πολλοί επαγγελματίες υγείας και ασθενείς βρέθηκαν αντιμέτωποι με παρενοχλήσεις, φυλακίσεις, βασανιστήρια και εκτελέσεις που διαπράχθηκαν εκτός οποιασδήποτε δικαστικής ή νόμιμης δομής. Ο απολογισμός της παρουσίας δύο χρόνων των Γιατρών Χωρίς Σύνορα στο Χαλέπι χαρακτηρίζεται από ιδιαίτερη πολυπλοκότητα και προσαρμογή σε εξαιρετικά ασταθείς και συνεχώς μεταβαλλόμενες συνθήκες ασφαλείας. Από τη μια πλευρά, αντανακλά τις επιλογές και τις αποφάσεις των Γιατρών Χωρίς Σύνορα που σχετίζονται με την αποδοχή και την άμβλυνση των κινδύνων και οι οποίες προσδιόρισαν το πεδίο παρέμβασης και την ικανότητά της οργάνωσης να συνεχίσει να παρέχει ιατρική βοήθεια στο λαό της Συρίας μέχρι και αυτή τη στιγμή. Από την άλλη, τονίζει το υψηλό επίπεδο αβεβαιότητας και τις απρόβλεπτες απειλές που καραδοκούν σε τέτοιες πολύπλοκες συγκρούσεις και υπογραμμίζει την πρόκληση για την οργάνωση, της δραστηριοποίησης σε μια μεσαίου εισοδήματος αστική περιοχή όπου κυριαρχούν οι εχθροπραξίες με ιδιαίτερα εξελιγμένα μέσα καθώς και πολλοί ισχυροί κρατικοί και μη-κρατικοί φορείς.

Χαλέπι: Η καθημερινότητα κάτω από συνεχείς και απρόβλεπτους βομβαρδισμούς

«Η ζωή μας έχει γίνει αφόρητη, αλλά δεν έχουμε τη δυνατότητα φύγουμε. Είμαι από τους τυχερούς που εξακολουθούν να έχουν δουλειά στο Χαλέπι. Εκείνοι που μπορούσαν να το αντέξουν οικονομικά έχουν ήδη φύγει για την Τουρκία. Άλλοι έχουν κολλήσει σε καταυλισμούς στη συριακή πλευρά ή αναζητούν καταφύγιο όπου μπορούν, αρκεί να φύγουν από το Χαλέπι. Η καθημερινή ζωή είναι γεμάτη φόβο. Δεν ξέρεις ποιον να εμπιστευτείς, σε ποιόν να μιλήσεις. Η οικογενειακή ζωή καταρρέει. Τα ζευγάρια διαπληκτίζονται. Λίγα παιδιά πηγαίνουν ακόμα στο σχολείο. Είναι ανήσυχα και φοβισμένα. Το έγκλημα και οι λεηλασίες έχουν αυξηθεί κατακόρυφα στο Χαλέπι, ένα μέρος που μέχρι πρόσφατα ήταν ήρεμο και ασφαλές. Η κατάσταση είναι απρόβλεπτη. Βομβαρδισμοί μπορεί να συμβούν κάθε στιγμή. Η ζωή είναι αφόρητη».

Μαχμούντ*, κάτοικος του Αλ- Σαλάμ, Χαλέπι

«Μπορεί να κοιμάσαι. Ή να βρίσκεσαι καθοδόν για τα μαγαζιά. Ανά πάσα στιγμή μπορεί να ξεκινήσουν βομβαρδισμοί», λέει ένας εργαζόμενος των Γιατρών Χωρίς Σύνορα σε ένα από τα νοσοκομεία που διαχειρίζεται η οργάνωση στη βόρεια Συρία. Η αναφορά αυτή των Γιατρών Χωρίς Σύνορα με τίτλο «Η καθημερινότητα κάτω από συνεχείς και απρόβλεπτους βομβαρδισμούς», έχει ως στόχο να αποτυπώσει τη φοβερή ανθρωπιστική κρίση που εξελίσσεται στο Χαλέπι και τις γύρω περιοχές, ιδίως από τα μέσα Δεκεμβρίου του 2013, όταν οι συριακές δυνάμεις ξεκίνησαν εκστρατεία αεροπορικών βομβαρδισμών με βόμβες-βαρέλια σε αυτόν τον γεωστρατηγικό τομέα της χώρας.

Οι βόμβες-βαρέλια έχουν προκαλέσει χιλιάδες θανάτους και τραυματισμούς με καταστροφικές συνέπειες στις υποδομές και τα σπίτια. Καταρρίπτονται σε πυκνοκατοικημένες περιοχές, απρόβλεπτα και χωρίς διακρίσεις, γεγονός που δημιουργεί κλίμα φόβου.

Πολλά από τα θύματα ακρωτηριάζονται. Το να χάσει κανείς ένα άκρο του σώματός του στο Χαλέπι είναι ιδιαίτερα τραυματικό, τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά. Δεν υπάρχουν διαθέσιμα αναπηρικά καροτσάκια, ενώ οι συνθήκες πολέμου κάνουν ακόμα πιο δύσκολη την προσαρμογή σε μια νέα ζωή. Επιπλέον, οι ελλείψεις σε ιατρικό εξοπλισμό και τα χαμηλά επίπεδα μετεγχειρητικής φροντίδας σημαίνουν ότι σε πολλές περιπτώσεις, οι γιατροί αναγκάζονται να προβούν σε ακρωτηριασμούς ενώ υπό άλλες συνθήκες το μέλος θα μπορούσε να έχει σωθεί.

Ωστόσο, η πρόσβαση στην υγειονομική περίθαλψη είναι πλέον αδύνατη λόγω της έλλειψης προμηθειών και εξειδικευμένου ιατρικού προσωπικού, καθώς οι ιατρικές υπηρεσίες για τους κατοίκους στο ανατολικό Χαλέπι έχουν μειωθεί σε εξαιρετικά ανησυχητικό επίπεδο. Από έναν εκτιμώμενο αριθμό 2.500 γιατρών που εργάζονταν στο Χαλέπι όταν ξεκίνησαν οι εχθροπραξίες, σήμερα λιγότεροι από εκατό παραμένουν στις ιατρικές δομές που εξακολουθούν να λειτουργούν στην πόλη. Οι υπόλοιποι έχουν εγκαταλείψει, έχουν εκτοπιστεί εσωτερικά ή έχουν γίνει πρόσφυγες στο εξωτερικό, έχουν απαχθεί ή σκοτωθεί.

Οι αεροπορικοί βομβαρδισμοί έχουν προκαλέσει ελλείψεις ηλεκτρικής ενέργειας, καταστροφές σπιτιών και υποδομών. Οι άνθρωποι αναζητούν πλέον νέους τρόπους θέρμανσης και η εκτεταμένη χρήση οικιακών καυσίμων έχει προκαλέσει σειρά από ατυχήματα, όπως εγκαύματα σε παιδιά. Η θεραπεία ανθρώπων που έχουν υποστεί εγκαύματα είναι ιδιαίτερα δύσκολη στις τρέχουσες συνθήκες του πολέμου με δεδομένη την έλλειψη ιατρικής φροντίδας στο Χαλέπι.

Οι εκστρατείες εμβολιασμού είναι επίσης απολύτως αναγκαίες, αλλά δεν είναι δυνατόν να πραγματοποιηθούν στο ανατολικό Χαλέπι. Οι κανονικοί ρυθμοί της καθημερινότητας έχουν διακοπεί, οι άνθρωποι εγκαταλείπουν τα σπίτια τους, ενώ οι αγορές, τα σχολεία και κάθε μέρος όπου κυκλοφορούν πολίτες μπορούν να γίνουν στόχος βομβαρδισμών.

Οι ομάδες των Γιατρών Χωρίς Σύνορα έχουν επίσης παρατηρήσει αύξηση των  επιπλοκών τοκετού που οφείλονται στην έκθεση των εγκύων σε συνθήκες έντονου άγχους, καθώς και στην έλλειψη προγεννητικής φροντίδας για την πρόληψη και τη θεραπεία των επιπλοκών, όπως η προεκλαμψία, η οποία με τη σειρά της αυξάνει τον κίνδυνο πρόωρου τοκετού, αποβολής και χαμηλού βάρους νεογέννητων. Τα πρόωρα μωρά χρειάζονται ειδική νεογνική φροντίδα, σχεδόν ανύπαρκτη αυτή την περίοδο στο ανατολικό Χαλέπι.

Γειτονιές - φαντάσματα αποτελούν την αλληγορία της βίας και του εκτοπισμού. Από τους 97.000 Σύριους πρόσφυγες στη συνοριακή πόλη της Τουρκίας Κίλις, το 20%, δηλαδή 19.400 άνθρωποι, έφτασαν κατά τη διάρκεια των τελευταίων έξι μηνών. Όσοι μένουν πίσω είτε δεν διαθέτουν τα οικονομικά μέσα για να μετακινηθούν ή φοβούνται ότι θα λεηλατηθούν τα σπίτια τους.

Η ψυχολογική διάσταση του πολέμου είναι δύσκολο να κατανοηθεί. Το Χαλέπι, το κάποτε γεμάτο ζωή οικονομικό κέντρο της Συρίας, τώρα είναι σχεδόν ερειπωμένο. Αποτελεί τη ζωντανή ιστορία της συλλογικής καθόδου προς το χάος. Ο καθένας έχει μια τραγική ιστορία να διηγηθεί. Ο πόλεμος έχει επηρεάσει τους πάντες: την οικογένεια, τους φίλους, τους οικείους.

*το όνομα έχει τροποποιηθεί

What began in 2011 in Syria as protests inspired by the Arab Spring has become an entrenched and bloody conflict that shows no sign of resolution. Today, with an estimated 200,000 people killed and 7.6 million people displaced within the country and 3.2 million refugees registered outside, Syria is seen as the world’s most grave humanitarian disaster.

MSF continues to operate medical facilities inside Syria, as well as supporting directly more than 100 clinics, health posts and field hospitals. MSF is also working with patients from Syria who have fled to Jordan, Lebanon and Iraq.

MSF provided over 5,000 consultations to refugees from the Bekaa Valley during December 2014 alone. Children and the elderly are the most affected by the dire living conditions and low temperatures, suffering from respiratory tract infections.

Médecins Sans Frontières/Doctors Without Borders (MSF) has worked in the region that today constitutes South Sudan since 1983. Prior to December 2013, MSF ran around 12 projects across eight of the ten states - providing primary and secondary healthcare, nutritional support, reproductive healthcare, kala azar treatment, surgery and paediatric and obstetric care. Since December 2013, it has increased its capacity to respond to emergency medical needs.
Today, MSF has over 3600 staff running 22 projects in nine of the ten states in South Sudan. The projects include primary healthcare, nutritional support, surgery, vaccinations and supplying relief items, including clean water, to displaced people. MSF also runs
emergency projects for South Sudanese refugees in Ethiopia, Kenya and Uganda.
Between 15 December 2013 and the end of May 2014, MSF conducted more than 330,000 outpatient consultations (including around 137,000 children under five); saw more than 14,600 inpatient admissions (including more than 8,600 children under five); delivered more than 8,300 babies, and treated nearly 2,600 war-wounded.

H ομάδα των Γιατρών Χωρίς Σύνορα (Medecins Sans Frontieres/ MSF) παρείχε πρωτοβάθμια ιατρική φροντίδα και ψυχοκοινωνική στήριξη σε ανθρώπους που επισκέπτονται τα συσσίτια του Δήμου Αθηναίων στο Κέντρο Υποδοχής και Κοινωνικής Αλληλεγγύης του Δήμου (Κ.Υ.Α.Δ.Α.) και παρέπεμψε τα περιστατικά που έχριζαν περαιτέρω φροντίδας στις κατάλληλες δομές υγείας. Επιπλέον, πραγματοποίησε την καταγραφή του ιατρικού και ψυχοκοινωνικού προφίλ αυτών των ανθρώπων με σκοπό την καλύτερη κατανόηση και εξυπηρέτηση των αναγκών τους.