Ετήσια Αναφορά Δράσης 2012

Το 2012 έκλεισε με τις δύο ισπανίδες συναδέλφους μας, Μόνε και Μπλάνκα, να είναι ακόμη μακριά μας, μετά την απαγωγή τους από τον προσφυγικό καταυλισμό Νταντάαμπ της Κένυας, στις 11 Οκτωβρίου 2011, συμπληρώνοντας ίσως το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα απαγωγής εθελοντών στην ιστορία των Γιατρών Χωρίς Σύνορα.

Σε έναν κόσμο που μεταβάλλεται διαρκώς και υφίσταται έντονους οικονομικούς, πολιτικούς και κοινωνικούς κραδασμούς, η παροχή της ανθρωπιστικής βοήθειας στους πληθυσμούς σε κίνδυνο, σε κάθε γωνιά του πλανήτη, γίνεται όλο και πιο δύσκολη.
Η αποστολή μας να απαλύνουμε τον πόνο αυτών των ανθρώπων γίνεται πολλές φορές αρκετά επικίνδυνη και οι εθελοντές μας στο πεδίο χρειάζεται να παίρνουν δύσκολες αποφάσεις, θέτοντας ενίοτε σε κίνδυνο και την ίδια τους τη ζωή.

Τη χρονιά που πέρασε βρεθήκαμε μπροστά σε καινούριες κρίσεις, όπως στη Συρία ή το Μάλι, αλλά και σε πολλές ξεχασμένες που επιμένουν, όπως στο Νότιο Σουδάν, το Αφγανιστάν, την Παλαιστίνη, τη Μιανμάρ, ή και σε άλλες που αναζωπυρώνονται όπως στο
Νταρφούρ. Βρεθήκαμε κοντά σε θύματα φυσικών καταστροφών όπως στους τυφώνες στις Φιλιππίνες και τις πλημμύρες στο Καμερούν και τη Νιγηρία. Και συνεχίσαμε να περιθάλπουμε ασθενείς σε όλες τις γωνιές του πλανήτη όπου δίνουν καθημερινή μάχη για την επιβίωση ενάντια στο AIDS, την ελονοσία, τη φυματίωση ή τον υποσιτισμό.

Φωνάξαμε για την πρόσβαση σε φθηνά, ποιοτικά φάρμακα για όλους και παλέψαμε για καινούριες, πιο αποτελεσματικές θεραπείες για τις σημαντικότερες αλλά και «ξεχασμένες» ασθένειες που μαστίζουν τον κόσμο μας.

Είδαμε όμως και τη χώρα μας να βιώνει μία κρίση που δεν είναι απλά οικονομική αλλά και βαθιά κοινωνική. Ήρθαμε κοντά σε ανθρώπους που ζουν ανάμεσά μας, αποκλεισμένοι από τις βασικές υπηρεσίες υγείας και τα απαραίτητα φάρμακα. Και συνεχίσαμε να προσφέρουμε τις υπηρεσίες μας σε όσους έχουν περισσότερη ανάγκη, ανεξαρτήτως φυλής, χρώματος, θρησκευτικών, πολιτικών ή άλλων πεποιθήσεων με σεβασμό στην ανθρώπινη αξιοπρέπειά τους.

Χάρη σε όλους εσάς και στην πολύτιμη οικονομική υποστήριξή σας, θα συνεχίζουμε να βρισκόμαστε κοντά στον άλλον βρίσκοντας τρόπους για να απαλύνουμε τον πόνο του.

Σας ευχαριστούμε