Σήμερα, οι λεϊσμανιάσεις είναι ενδημικές σε 88 χώρες και υπολογίζεται ότι 350 εκατομμύρια άνθρωποι βρίσκονται σε κίνδυνο. Εκτιμάται ότι 12 εκατομμύρια άνθρωποι έχουν προσβληθεί από αυτή την ομάδα ασθενειών ενώ κάθε χρόνο εμφανίζονται περίπου 1,5 με 2 εκατομμύρια νέα περιστατικά. Και αυτός ο αριθμός συνεχώς μεγαλώνει. 

Το πεντασθενές αντιμόνιο, το πιο διαδεδομένο φάρμακο που συνίσταται για τη θεραπεία της Λεϊσμανίασης, ανακαλύφθηκε πριν από έναν αιώνα, έχει σοβαρές παρενέργειες, απαιτεί μακρόχρονη θεραπεία και δεν είναι αποτελεσματικό σε μερικές περιοχές εξαιτίας της αυξανόμενης ανθεκτικότητας στα παράσιτα. Παρόλο που υπάρχουν καινούριες θεραπείες, δεν είναι κατάλληλες λόγω προβλημάτων τοξικότητας, υψηλής τιμής και δυσκολίας στη διαχείρισή τους. Η επιμόλυνση με τον ιό HIV δημιουργεί μία επιπλέον πρόκληση.

 

Η ομάδα των ασθενειών που προκαλούνται από τα παράσιτα Leishmania μεταδίδονται από το τσίμπημα του εντόμου φλεβοτόμος. Στους ανθρώπους η ασθένεια εμφανίζεται σε τέσσερις μορφές: απειλητική για τη ζωή σπλαχνική λεϊσμανίαση, γνωστή και ως Κάλα-Αζάρ, η λεϊσμανίαση βλεννογόνου, αυτο-ιάσιμη δερματική λεϊσμανίαση και μετά-Καλά Αζάρ δερματική λεϊσμανίαση.

 

Παρά τη σημαντική τοξικότητα και την ανάγκη παραμονής σε νοσοκομείο για 4 εβδομάδες, το sodium stibogluconate (SSG) αποτελεί τη θεραπεία «πρώτης γραμμής» για το Κάλα-Αζάρ στις περισσότερες ενδημικές περιοχές. Το φάρμακο για αυτή τη θεραπεία, το Pentostam, κοστίζει 150 δολάρια ανά θεραπεία. Στις αφρικανικές χώρες όπου τα αντίγραφα φάρμακα SSG δεν έχουν άδεια, η πλειοψηφία των ασθενών με Κάλα-Αζάρ δεν έχουν πρόσβαση στη θεραπεία. Εκτός αυτού, η εξάπλωση της ανθεκτικότητας στα φάρμακα απειλεί να καταστήσει τη θεραπεία με αντιμόνιο αναποτελεσματική.   

Η κυριότερη εναλλακτική θεραπεία που υπάρχει είναι η αμφοτερικίνη B (AmB). Παρόλο που είναι αρκετά αποτελεσματική, η θεραπεία αυτή παρουσιάζει σοβαρές παρενέργειες και μπορεί να χορηγηθεί μόνο σε νοσοκομείο. 

 

Υπάρχουν και άλλες εναλλακτικές θεραπείες για την αντιμετώπιση του Καλά Αζάρ, όμως αυτές δεν μπορούν να δοθούν στην πλειοψηφία των ασθενών, καθώς είναι πολύ ακριβές (Ambisome®, miltefosine) ή δεν είναι καταγεγραμμένες (paromomycin). Δεδομένων των προβλημάτων τοξικότητας, της ανάγκης για νοσοκομειακή περίθαλψη, της αυξανόμενης αντίστασης και του υψηλού κόστους των υπαρχόντων φαρμάκων για τη λεϊσμανίαση, είναι αναμφισβήτητο ότι οι ασθενείς χρειάζονται επειγόντως νέες και βελτιωμένες θεραπείες για να αντικαταστήσουν ή να συμπληρώσουν αυτά τα φάρμακα.