Σε αποστολή: Λυδία Λιοδάκη, γιατρός

«Ως γιατρός θεωρώ την υγεία αδιαπραγμάτευτο δικαίωμα όλων. Έτσι βρέθηκα στο πλευρό των προσφύγων στην Ελλάδα προσπαθώντας με κάθε τρόπο να σταθώ χρήσιμη. Με τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα άσκησα το λειτούργημά μου στον τομέα της πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας στην κλινική στο κέντρο της Μυτιλήνης για ένα μήνα και σε κλινική στο κέντρο της Αθήνας για εννέα μήνες. Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι στη Συρία, τον τόπο από όπου ξεκίνησαν οι ασθενείς που είχα περιθάλψει στην Ελλάδα, ακολουθώντας την αντίστροφη πορεία από αυτούς που έφυγαν από τον τόπο τους για να γλιτώσουν από τον πόλεμο προς αναζήτηση ασφαλούς επιβίωσης. Έχει τεράστιο ενδιαφέρον να αναζητάς τις αιτίες στον τόπο που γεννιέται το πρόβλημα, να στήνεις μια δομή υγείας για χρόνιες παθήσεις χωρίς ελευθερία κινήσεων, με περιορισμούς, να πειραματίζεσαι και να βρίσκεις λύσεις.

Αυτό που με έχει εντυπωσιάσει και με έχει αλλάξει ως άνθρωπο και γιατρό είναι η ευγνωμοσύνη των ασθενών που έχουμε περιθάλψει και η αξιοπρέπειά τους. Ευγνωμοσύνη για τα αυτονόητα όπως το να τους μιλήσεις με σεβασμό, να τους εξετάσεις και να τους δώσεις φάρμακα. Αξιοπρέπεια γιατί από το τίποτα που διέθεταν μέσα στις άθλιες συνθήκες που διαβιούσαν πάντα έβρισκαν τρόπο με λουλούδια ή χειροποίητα γλυκά και παραδοσιακά φαγητά να μας ευχαριστήσουν. Τελικά, ο άνθρωπος βρίσκει τη δύναμη και δε γονατίζει όταν πρόκειται  για την επιβίωση και για μια καλύτερη ζωή, όπως το παράδειγμα ενός παππούλη, ράφτη από τη Χαλέπι που τα παιδιά του πνίγηκαν στο Αιγαίο και συνόδευε τα εγγόνια του στη Σουηδία. Αποχαιρετώντας μας μας έκανε δώρο υφάσματα αναφέροντας τα ονόματα Ελλήνων που δούλεψαν μαζί του στο ραφτάδικο στο Χαλέπι.

Δημοσιεύθηκε στο τεύχος 98 του περιοδικού «Χωρίς Σύνορα»