Μαρτυρία από τη Γάζα - Δεν υπάρχει τίποτα πια

Η επούλωση των ψυχολογικών τραυμάτων στη Γάζα δεν μπορεί να γίνει μέχρι να υπάρξει κατάπαυση του πυρός.

Καθώς η αμείλικτη φρίκη συνεχίζεται στη Γάζα, οι ομάδες μας στη Ράφα και στη Μέση Περιφέρεια βλέπουν ένα φάσμα προβλημάτων ψυχικής υγείας στα παιδιά και τους ενήλικες. Από την αρχή του έτους, οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα έχουν πραγματοποιήσει πάνω από 8.800 συνεδρίες ψυχοκοινωνικής υποστήριξης στη Γάζα.

Ο Davide Musardo, ψυχολόγος των Γιατρών Χωρίς Σύνορα, έφυγε πρόσφατα από τη Γάζα, όπου συνέβαλε στην υποστήριξη των κατοίκους της Γάζας να αντιμετωπίσουν τα διάφορα συμπτώματα ψυχικής υγείας που αντιμετωπίζουν, ενώ ζουν σε φρικτές συνθήκες εν μέσω των ανελέητων βομβαρδισμών. Παρακάτω αναφέρεται στις στοιχειωμένες αναμνήσεις των ανθρώπων που ζουν μέσα σε μια αφόρητη πραγματικότητα.

«Σε ορισμένες συνεδρίες έπρεπε ακόμη και να φωνάξουμε για να ακουστούμε, για να ξεπεράσουμε τον ήχο των drones και των βομβών. Και όταν δεν γίνονταν μάχες έξω, ο ήχος που άκουγες στο βάθος ήταν τα κλάματα των παιδιών στο νοσοκομείο. Παιδιά ακρωτηριασμένα, με εγκαύματα, που μπορεί να είχαν χάσει τους γονείς τους. Παιδιά που έπαθαν κρίσεις πανικού, γιατί ο σωματικός πόνος πυροδοτεί ψυχολογικά τραύματα, όταν ο πόνος σου θυμίζει τη βόμβα που άλλαξε τη ζωή σου για πάντα. Πιο ήρεμα παιδιά ζωγραφίζουν μη επανδρωμένα αεροσκάφη και στρατιωτικά αεροπλάνα. Ο πόλεμος είναι παντού στο νοσοκομείο- η μυρωδιά του αίματος είναι αφόρητη. Αυτή είναι η εικόνα που φέρνω πίσω από τη Γάζα.

Δεν έχω ξαναζήσει κάτι παρόμοιο με αυτό που είδα στη Γάζα. Υπάρχουν κάποια κοινά χαρακτηριστικά σε όλους τους ασθενείς που είδα εκεί. Σκούρο, σχεδόν καμένο δέρμα, επειδή όλη μέρα είναι εκτεθειμένοι στον ήλιο. Απώλεια βάρους επειδή η τροφή είναι λιγοστή. Τα μαλλιά τους έχουν ασπρίσει από το άγχος αυτών των μηνών πολέμου. Και όλοι έχουν ανέκφραστα πρόσωπα. Ένα πρόσωπο που απεικονίζει την απώλεια, τη θλίψη και την κατάθλιψη. Άνθρωποι που έχουν χάσει τα πάντα.

“Μου λείπουν τα μικρά πράγματα. Οι φωτογραφίες της μητέρας μου που πέθανε πριν από χρόνια, η κούπα του καφέ μου. Μου λείπει η ρουτίνα μου περισσότερο από το διαλυμένο μου σπίτι”, μου είπε ένας ασθενής.

“Έχω να πιω ένα ποτήρι φρέσκο νερό εδώ και μήνες. Τι είδους ζωή είναι αυτή;” με ρώτησε ένας άλλος ασθενής. Ως ανθρώπινα όντα, έχουμε την τάση να διηγούμαστε τον πόνο και τη δυστυχία που αντιμετωπίζουμε.

Πώς όμως λέτε μια ιστορία θλίψης σε κάποιον που περνάει τα ίδια με εσάς; Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο μία από τις προτεραιότητές μας είναι να προσφέρουμε έναν ασφαλή χώρο ακρόασης για τους ασθενείς μας και για τους Παλαιστίνιους γιατρούς και νοσηλευτές που εργάζονται ασταμάτητα για περισσότερο από οκτώ μήνες.

Στην Ιταλία, διαγράφουμε από τα τηλέφωνά μας τις θολές φωτογραφίες ή τις κακές λήψεις. Στη Γάζα, οι άνθρωποι διαγράφουν φωτογραφίες μελών της οικογένειάς τους που πέθαναν κατά τη διάρκεια των βομβαρδισμών, πιστεύοντας ότι το να μην τους βλέπουν πια θα απαλύνει τον πόνο τους.

Έχω δει ανθρώπους να καταρρέουν όταν έλαβαν την είδηση μιας νέας εντολής εκκένωσης. Μερικοί άνθρωποι έχουν αλλάξει τόπο διαμονής έως και 12 φορές μέσα σε οκτώ μήνες. “Δεν θα μετακινήσω άλλο τη σκηνή μου, θα μπορούσα κάλλιστα να πεθάνω”, έχω ακούσει ανθρώπους να λένε.

Στη Γάζα, μπορεί κάποιος να επιβιώνει αλλά η έκθεση σε τραύματα είναι συνεχής. Τα πάντα λείπουν, ακόμη και η ιδέα ενός μέλλοντος. Για τους ανθρώπους, η μεγαλύτερη αγωνία δεν είναι το σήμερα - οι βόμβες, οι μάχες και το πένθος - αλλά τα επακόλουθα. Υπάρχει ελάχιστη πίστη για την ειρήνη και την παλινδρόμησης.

Αν και έχω φύγει από τη Γάζα, είναι σαν να βρίσκομαι ακόμα εκεί. Ακόμα ακούω τις κραυγές των καμένων παιδιών. Χρειαζόμαστε μια άμεση και διαρκή κατάπαυση του πυρός, χωρίς αυτήν, η επούλωση των βαθιών ψυχολογικών τραυμάτων θα είναι αδύνατη».