Η Αρμινέ από την Αρμενία

Η Αρμινέ έχει ένα σταθερό σύντροφο, ο οποίος βρίσκεται στη φυλακή για ληστεία.  

Για πρώτη φορά ήρθαμε σε επαφή μαζί της το Μάιο του 1999. Το Δεκέμβριο του 2000 εξετάστηκε στο ιατρείο των Γιατρών Χωρίς Σύνορα όπου και της διαγνώσθηκε σύφιλη, και την παραπέμψαμε στο Νοσοκομείο για τις Μεταδιδόμενες Λοιμώξεις για θεραπεία. Δεν επισκέφτηκε ποτέ το νοσοκομείο, αν και της είχαμε πολλές φορές επαναλάβει την αναγκαιότητα να ακολουθήσει θεραπεία. Ήρθε πάλι στο ιατρείο των ΓΧΣ το 2003 όπου και πάλι διαγνώστηκε σύφιλη και τότε μόνο αποφάσισε και πήγε στο νοσοκομείο. Με μεγάλη δυσκολία πήρε την απόφαση. Φοβόταν πολύ. Τώρα έμαθε να μας εμπιστεύεται...
 
Η Αρμινέ ζει με τη μητέρα της -που είναι στην πραγματικότητα ο διαμεσολαβητής και το πρόσωπο που φέρνει την ίδια και τα υπόλοιπα κορίτσια σε επαφή με τους πελάτες! Το σπίτι της ένα κοντέινερ... Βρώμικο και με θερμοκρασία που ξεπερνά τους 40C κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, παγωμένο το χειμώνα και γεμάτο τρύπες που καλύπτονται από κομμάτια σιδήρου, πλαστικού. Όποιο υλικό είναι διαθέσιμο για να κλείσει τις τρύπες! Το χειμώνα το ένα και μοναδικό δωμάτιο γεμίζει καπνό. Εδώ η θέρμανση είναι απαγορευτική, τα καύσιμα πανάκριβα για να τα αγοράσουν και για να ζεσταθούν καίνε ό,τι μπορεί να καεί: παλιά παπούτσια, λάστιχα... Τα πάντα εκτός από ξύλα - αυτά κοστίζουν!
 
 «Ξέρουμε πια πως όταν έρθουμε στο ιατρείο των Γιατρών Χωρίς Σύνορα θα μας βοηθήσετε με φάρμακα, εξετάσεις, θεραπεία κι αυτό γιατί δε φοβόμαστε να σας επισκεφτούμε».  
Δεν υπάρχει τίποτα «επαγγελματικό» στην εμφάνισή της: λεπτή, αδύναμη με σκουρόχρωμο δέρμα κάνει τους πελάτες να την αποκαλούν «mrot», που στ' αρμένικα είναι η μαύρη στάχτη που μένει απ' το καμένο ξύλο. Δε φροντίζει ποτέ τον εαυτό της, δεν αγοράζει τίποτε για την ίδια... Δε θέλει να ζήσει μια καλύτερη ζωή, μόνο να ζήσει... Μας μιλά για την εργασία της και κατεβάζει τα μάτια όσο μιλά -η Αρμινέ είναι εξαίρεση. Δεν είναι πολλά τα κορίτσια που μιλούν ανοιχτά. Ζητά προφυλακτικά, ξέρει τώρα πόσο απαραίτητα είναι για την υγεία της!  

«Πριν δε γνώριζα τίποτα για τις Σεξουαλικά Μεταδιδόμενες Λοιμώξεις και την ίδια στιγμή φοβόμουν ότι ο κόσμος που θα με έβλεπε να πηγαίνω στο νοσοκομείο θα με κακολογούσε. Το προσωπικό του νοσοκομείου ήταν αγενές μαζί μου λέγοντας: «κάνεις ό,τι θέλεις και μετά έρχεσαι εδώ για δωρεάν θεραπεία». Πήγα στους ΓΧΣ και με βοήθησαν. Μου εξήγησαν, στάθηκαν δίπλα μου. Τώρα είμαι ικανοποιημένη γιατί είμαι απολύτως υγιής, ενώ πριν υπέφερα από ιλίγγους, εμετούς, κούραση, υπνηλία».  

«Πριν τις επισκέψεις των ΓΧΣ πήγαινα συχνά με τους πελάτες χωρίς να παίρνω κάποια προφύλαξη, αλλά όχι τώρα -ιδιαίτερα μετά τη θεραπεία που χρειάστηκε να κάνω για το νόσημα που κόλλησα. Με γεμίζει το τρόμο το γεγονός ότι μπορεί και πάλι να κολλήσω κάποιο σεξουαλικό νόσημα».  

«Ό,τι και να μου συμβεί ξέρω πως μπορώ να επισκεφτώ το ιατρείο των ΓΧΣ όπου οι άνθρωποι που θα με αντιμετωπίσουν δε θα είναι αγενείς μαζί μου. Οι γιατροί της οργάνωσης είναι ευγενικοί και μας εξηγούν ήρεμα πώς να προστατευτούμε από τα Σεξουαλικά Μεταδιδόμενα Νοσήματα».