Είστε εδώ
Αρχική σελίδα / Νέα / Σουδάν: εμπόδια στην παροχή βοήθειας στο Νταρφούρ
Η περίοδος των βροχών φτάνει σύντομα. Ωστόσο, οι γραφειοκρατικοί λαβύρινθοι και οι αλλαγές οδηγιών από τις Αρχές -πόσο μάλλον η έλλειψη βασικών αγαθών, όπως ο ηλεκτρισμός-αυξάνουν την απόγνωση που είναι συνυφασμένη με την προσπάθεια παροχής βοήθειας στο Νταρφούρ του Σουδάν.
Η ανησυχητική πρόβλεψη δεν είναι κάτι νέο για την ομάδα των ΓΧΣ στο Χαρτούμ, που εργάζεται με φρενήρεις ρυθμούς για να φέρει τη ζωτικής σημασίας ιατρική βοήθεια στους ανθρώπους του Νταρφούρ. Μερικά μέλη του προσωπικού βρίσκονται στην πρωτεύουσα του Σουδάν από τον Ιανουάριο και έχουν να παλέψουν με διάφορα εμπόδια, όπως η θερμοκρασία των 50ο Κελσίου το μεσημέρι, η ατέλειωτη γραφειοκρατική δουλειά, η αντιμετώπιση αμέτρητων τεχνικών δυσκολιών, η συμμετοχή σε αναρίθμητες συντονιστικές συναντήσεις. Ξέρουν καλά ότι παρά το γεγονός ότι περισσότερες ανθρωπιστικές οργανώσεις έχουν αρχίσει επιτέλους να κινητοποιούνται στο Νταρφούρ, παρά τα μέτρα που πρόσφατα υποσχέθηκαν τα Η.Ε. και η Σουδανική κυβέρνηση, παρά το γεγονός ότι η διεθνής κοινότητα έχει αρχίσει να αντιλαμβάνεται την κρίση, τα πράγματα θα δυσκολέψουν μάλλον παρά θα γίνουν πιο εύκολα μέσα στους επόμενους μήνες.
«Η περίοδος των βροχών έρχεται», είναι η φράση που αντηχεί συνεχώς στο Χαρτούμ, σε συναντήσεις των Η.Ε., σε ενημερώσεις δημοσιογράφων, σε συγκεντρώσεις μη κυβερνητικών οργανώσεων. Για την ακρίβεια, η περίοδος των βροχών έφτασε ήδη. Και φέρνει μαζί της άμεσα προβλήματα στη μεταφορά της βοήθειας, επιδείνωση των συνθηκών υγιεινής και την εντεινόμενη απειλή της χολέρας, της ελονοσίας και των λοιμώξεων του αναπνευστικού συστήματος.
«Η πόλη Κεμπκαμπίγια στην πολιτεία του Βόρειου Νταρφούρ είχε κάποτε έναν πληθυσμό περίπου 15.000 κατοίκων», εξηγεί η Ναταλί Σιβέτ, ιατρική συντονίστρια των ΓΧΣ, η οποία εργάζεται στο επείγον πρόγραμμα στο Νταρφούρ, από τον Ιανουάριο.
Τον Απρίλιο ζούσαν εκεί περισσότεροι από 45.000 άνθρωποι, που όλοι τους είχαν εκτοπιστεί από τα σπίτια και τα χωριά τους. Τώρα, σε αυτήν την μικρή πόλη υπάρχουν περίπου 68.000 άνθρωποι εκτός των μόνιμων κατοίκων, πολλοί από τους οποίους ζουν κάτω από φρικτές συνθήκες. Πολλοί από αυτούς πεθαίνουν από κοινές ασθένειες -αρρώστιες που μπορούν να αντιμετωπιστούν εύκολα και με λίγα χρήματα, όπως η διάρροια, οι λοιμώξεις του αναπνευστικού και η ελονοσία.
«Με τόσο πολλούς ανθρώπους να ζουν συνωστισμένοι, με μηδαμινή υποδομή υγιεινής και ύδρευσης, ανησυχούμε πολύ για πιθανή έκρηξη ασθενειών που οφείλονται στο νερό, όπως η χολέρα και η σιγκέλλα (μικρόβιο το οποίο προκαλεί δυσεντερία). Κάτω από τις συγκεκριμένες συνθήκες, κάτι τέτοιο θα ήταν καταστροφικό».
«Ανησυχούμε επίσης για την πιθανότητα επιδημίας ιλαράς, καθώς πιστεύουμε ότι πολλά από τα εκτοπισμένα παιδιά που συνεχίζουν να φτάνουν εδώ, δεν έχουν ποτέ εμβολιαστεί κατά της ιλαράς. Για ένα υγιές παιδί, η ιλαρά είναι πολύ απίθανο να αποβεί θανατηφόρα. Αλλά η ασθένεια μπορεί να οδηγήσει στο θάνατο τα υποσιτισμένα παιδιά που ήδη πάσχουν από άλλες χρόνιες ασθένειες, και ιδιαίτερα τα πολύ μικρά.
«Ο στόχος μας στην Κεμπκαμπίγια είναι εξαιρετικά απλός: να μειώσουμε το ποσοστό θνησιμότητας όσο πιο γρήγορα γίνεται, παρέχοντας θεραπεία για τις λοιμώξεις του αναπνευστικού, τη διάρροια και την ελονοσία, και να εμβολιάσουμε σωστά και γρήγορα κατά της ιλαράς τα παιδιά που φτάνουν τώρα».
Όσο απλός και εάν ακούγεται αυτός ο στόχος, η ομάδα έχει να αντιμετωπίσει αμέτρητες δυσκολίες για να τον επιτύχει. Πρώτ' απ' όλα, πρέπει να φέρει τα σωστά φάρμακα στο σωστό σημείο. Παρ' όλο που πρόσφατα χαλάρωσαν κάποιοι από τους επίσημους περιορισμούς για τη μεταφορά φαρμάκων και τον εκτελωνισμό τους, η ομάδα των ΓΧΣ νιώθει ότι μόλις καταφέρνει να ξεπεράσει ένα εμπόδιο, στη θέση του εμφανίζεται ένα άλλο. Οι νέες οδηγίες για τα φάρμακα και την υγεία που εκδίδονται συνεχώς από διάφορες υγειονομικές αρχές αποτελούν ένα βασανιστικό, γραφειοκρατικό πονοκέφαλο για τη Ναταλί.
Ακόμη και όταν έχεις τα σωστά φάρμακα στο σωστό σημείο, πρέπει να βρεις εκπαιδευμένο ιατρικό προσωπικό για να τα χορηγήσεις σωστά. Στην Κεμπκαμπίγια, πολλά μέλη του προσωπικού που εργάζονταν στο νοσοκομείο εγκατέλειψαν την πόλη εξαιτίας των συγκρούσεων. Από τα λίγα που έχουν παραμείνει, τα περισσότερα έχουν λιγοστή εκπαίδευση, ακόμη και στα πιο βασικά πράγματα όπως η χρήση του θερμόμετρου. Με χαμηλούς μισθούς και υψηλή ανασφάλεια, οι άνθρωποι έχουν, εξάλλου, λίγα κίνητρα για να δουλέψουν.
«Τώρα στέλνουμε Σουδανούς γιατρούς, νοσηλευτές και εκπαιδευτές του Υπουργείου Υγείας από το Χαρτούμ στο Νταρφούρ για να εκπαιδεύσουν το ντόπιο προσωπικό στην Κεμπκαμπίγια και να εξασφαλίσουν ότι όλοι θα διατηρήσουν εστιασμένη την προσοχή τους στις προτεραιότητες της επείγουσας κατάστασης», εξηγεί η Ναταλί. «Πριν φτάσουν εκεί οι ΓΧΣ, το νοσοκομείο περιέθαλπε ένα μικρό αριθμό ανθρώπων με χρόνιες ασθένειες. Αυτό δεν έχει απολύτως κανένα νόημα σε κατάσταση κρίσης, όταν έχεις ανθρώπους να πεθαίνουν έξω από την πόρτα σου από ασθένειες που θα μπορούσαν εύκολα να αντιμετωπιστούν».
Προβλήματα που μπορεί να είναι από σοβαρά έως αστεία θα συνεχίσουν να εμφανίζονται και να λύνονται. Πολλά από αυτά τα προβλήματα που θα μπορούσαν εύκολα να αντιμετωπιστούν σε μια ανεπτυγμένη χώρα, όπως π.χ. η διατήρηση των φαρμάκων στη σωστή θερμοκρασία, γίνονται απίστευτα πιο πολύπλοκα σε τόπους όπως το Χαρτούμ, όπου η παροχή ηλεκτρικού ρεύματος διακόπτεται τακτικά και η γεννήτρια μερικές φορές δε λειτουργεί.
Ευτυχώς, η ομάδα των ΓΧΣ στο Χαρτούμ έχει καλή διάθεση. Ωστόσο, η κραυγή «Μαλές!» («Ατυχία!») θα συνεχίσει να αντηχεί μέσα στο γραφείο για αρκετό καιρό ακόμη.
