«Εδώ κανείς δεν ξέρει πως θα είναι η επόμενη μέρα. Κάθε βράδυ σε επιφυλακή. Το μόνο φωτεινό σημείο είναι το νοσοκομείο μας».
Η Ηλέκτρα βρέθηκε στο νότιο τμήμα της Υεμένης σε μια ιδιαίτερα ταραγμένη περίοδο συμμετέχοντας ως διοικητική υπεύθυνος στο πρόγραμμα παροχής επείγουσας χειρουργικής βοήθειας των Γιατρών Χωρίς Σύνορα.
Το βράδυ έχει ήδη πέσει για τα καλά και μαζί του μια ασυνήθιστη ψύχρα. Το αυτοκίνητο τρέχει με αγωνία προς το αεροδρόμιο περνώντας από τα σημεία ελέγχου του στρατού κάθε δέκα λεπτά διαδρομής. Η πόλη ξεδιπλώνεται, βουβή και αμήχανη μπροστά στα γεγονότα των τελευταίων ημερών. Ο κόσμος να διώχνει τους συγγενείς και τις οικογένειες τους έξω από την πρωτεύουσα, να αγοράζει προμήθειες για κάθε ενδεχόμενο. Παντού να κυριαρχεί η αίσθηση της προετοιμασίας του πολέμου. Και εκεί ακριβώς είναι που γεννιέται το συναίσθημα, ότι παρά τον κίνδυνο, είμαστε πιο χρήσιμοι εδώ τώρα παρά ποτέ! Λίγα 24ώρα πριν, η μέρα ξεκινούσε στο νότο όπως πάντα: πρωινό ξύπνημα, πρωινή συνάντηση της ομάδας, πλάνο της ημέρας που συχνά διακόπτεται και εξελίσσεται αλλιώς γιατί πάντα κάτι προκύπτει. Μπορεί να είναι μια στιγμή χαλάρωσης με τους κατοίκους της περιοχής, ή μια μητέρα που με αγωνία αναζητά ένα γιατρό για το παιδί της. Δεν ξέρει που να απευθυνθεί, μιλάει μόνο αραβικά, είναι ντυμένη όλη στα μαύρα, δεν διακρίνεις τίποτα, αλλά νιώθεις ότι ζητάει την προσοχή σου, τη βοήθεια σου…Και εκείνη η μητέρα είναι ο λόγος που βρισκόμαστε στην Υεμένη και ειδικά στον νότο όπου ζω και εργάζομαι τους τελευταίους δύο μήνες σε απόσταση δύο ωρών από τη θάλασσα, ανάμεσα σε βουνά, στη μέση του πουθενά. Εδώ οι άνθρωποι είναι διαφορετικοί απ’ ό τι στην υπόλοιπη χώρα. Πρώην αγγλική αποικία, ο κόλπος του Άντεν βρίσκεται στην Αραβική Θάλασσα, ανάμεσα στη νότια ακτή της Αραβίας, τη Σομαλία και το κέρας της Αφρικής.
Στιγμές αποστολής από την Ηλέκτρα Χρηστέα, διοικητική υπεύθυνο στο πρόγραμμα των ΓΧΣ στην Υεμένη.
