Σοφία Ιωάννου - «Μην αναβάλλεις τη ζωή!»

Πόσο έχει αλλάξει η εικόνα που είχες για τους ΓΧΣ ως δημοσιογράφος από αυτήν που έχεις γνωρίζοντας την οργάνωση εκ των έσω;

«Απ' έξω τα πράγματα φαίνονταν λίγο σα «ροζ συννεφάκι». Οι καλοί εθελοντές, οι δονκιχώτες που πάνε παντού με το μαγικό πάτημα ενός...  κουμπιού! Διαπίστωσα ότι τα πράγματα είναι δύσκολα και απαιτητικά από άποψη οργάνωσης και δουλειάς. Απαιτείται πίστη σε αυτό που κάνεις, πολλές ώρες επαγγελματικής δουλειάς για να είσαι αποτελεσματικός όταν σημαίνει μια κρίση στον πλανήτη».

Ως εκπρόσωπος Τύπου τι είναι αυτό που πρέπει να προσέχεις περισσότερο;

«Όπως και κάθε δημοσιογράφος, να διασταυρώνω πρώτα την πληροφορία που βγάζω προς τα έξω. Και το παραμικρό λάθος μπορεί να στοιχίσει στην αξιοπιστία που έχει κερδίσει η οργάνωση όλα αυτά τα χρόνια. Κάτι που χτίστηκε με πολύ κόπο δεν αρκεί παρά ενός λεπτού δημοσιότητας για να καταρρεύσει».

Πανικός στο γραφείο Τύπου...

«... πολύνεκρες συγκρούσεις στη Λωρίδα της Γάζας, επιδημία χολέρας στο Μαλάουι, νέα καραβιά προσφύγων κάπου στην Ελλάδα, οι δημοσιογράφοι στο κυνήγι εντοπισμού σου και δελτία Τύπου που πρέπει όλα να φύγουν... χθες! Ο πανικός στο γραφείο Τύπου είναι συχνός γι' αυτό απαιτείται να έχεις γερά νεύρα, ψυχραιμία και αντανακλαστικά!»

Θα δούλευες με το ίδιο κέφι για...

«...οτιδήποτε έχει ως επίκεντρο τον άνθρωπο και τον πολιτισμό με την ευρύτερη έννοια που αποδίδω σε αυτόν».

Είσαι ο άνθρωπος που μεταφέρει τη μαρτυρία των εθελοντών στους δημοσιογράφους. Τι σημαίνει για σένα αυτό;

«Σημαίνει δέσμευση να λες την αλήθεια αλλά ταυτόχρονα, να μη θέτεις σε κίνδυνο τη ζωή των εθελοντών με τα όσα δημοσιοποιείς. Αισθάνομαι λίγο σαν το συλλέκτη «ανθρώπινων ιστοριών» που γίνεται πομπός για να φτάσουν τα όσα συγκλονιστικά βιώνουν οι εθελοντές στους ανθρώπους. Να τους αγγίξουν, να τους συγκλονίσουν το ίδιο, να τους θυμώσουν, να τους κινητοποιήσουν».

Μεγάλες προκλήσεις που έχεις αντιμετωπίσει;

«Κόσσοβο 1999, προσφυγικοί καταυλισμοί Κοσσοβάρων στην Αλβανία, συνέντευξη Τύπου για το Νόμπελ Ειρήνης που πήραν οι ΓΧΣ το 1999 στο Όσλο, πόλεμος στο Αφγανιστάν, το Ιράκ».
 
Φεύγοντας από μια αποστολή τι παίρνεις μαζί σου;

«Λίγη από τη δύναμη των εθελοντών που μένουν πίσω και επιμένουν. Τα τοπία. Τις μυρωδιές των τόπων. Τα βλέμματα των ανθρώπων...».

Στην πρόσφατη κρίση στο Ιράκ παρ' όλο που οι ΓΧΣ ήταν παρόντες κράτησαν ένα χαμηλό προφίλ. Γιατί συνέβη αυτό;

«Οι ΓΧΣ ήταν παρόντες στο Ιράκ πριν το ξέσπασμα του πολέμου με υποστήριξη νοσοκομείων και παροχή φαρμάκων. Οι συνεχείς πολεμικές επιχειρήσεις είχαν όμως σχεδόν εκμηδενίσει τη δυνατότητα ανθρωπιστικής παρέμβασης. Για εμάς, η συνέπεια λόγων σημαίνει συνέπεια έργων. Για το λόγο αυτό δεν απευθύναμε ανοιχτή έκκληση βοήθειας. Γιατί πρέπει πρώτα να διασφαλίσεις ότι αυτή η βοήθεια μπορεί να φτάσει στον προορισμό της...»

Ονειρεύεσαι τη μέρα που...

«...δε θα υπάρχουν πόλεμοι, οι λαοί θα αποφασίζουν για τη μοίρα τους, δε θα υπάρχουν άδικοι θάνατοι».

Μόλις γύρισες από το Δουβλίνο. Λίγο πριν ήσουν στο Μαρόκο. Από πού «κόλλησες» την αγάπη σου για τα ταξίδια;

«Θα όριζα ότι τρεις υπήρξαν οι πηγές του «κακού» που με ώθησαν στα ταξίδια: ένας αγαπημένος θείος ναυτικός, τα ντοκιμαντέρ γεωγραφίας που έβλεπα και τα βιβλία που διάβαζα».

Το μότο σου για τη ζωή;

«Ν' αγαπάς δυνατά, να ακολουθείς ό,τι πιστεύεις και να μην αναβάλλεις ποτέ τη ζωή σου για κανένα λόγο!».