Είστε εδώ
Αρχική σελίδα / Νέα / Οι άνθρωποι στο Νταρφούρ δικαιούνται να ρωτήσουν γιατί
Οιεπισκέψεις του Κόλιν Πάουελ, του Κόφι Ανάν και του Γιάν Προνκ, ΕιδικούΕκπροσώπου του Γενικού Γραμματέα των Η.Ε. για το Σουδάν, τράβηξαντελικά την προσοχή της παγκόσμιας κοινής γνώμης για τη μοίρα τωνανθρώπων στο Νταρφούρ. Οι άνθρωποι αυτοί, που άκουσαν τιςυποσχέσεις των Πάουελ και Ανάν, έχουν ελάχιστους λόγους να πιστέψουνότι αυτές θα αλλάξουν πολύ τα πράγματα.
Οι μάχες στησυνεχιζόμενη σύγκρουση στο Νταρφούρ ξεκίνησαν με εχθροπραξίες μεταξύανταρτών και της κυβέρνησης του Σουδάν το Φεβρουάριο του 2003. Σχεδόνσε όλη τη διάρκεια της χρονιάς, υπήρξαν εκτεταμένες επιθέσεις εναντίοναμάχων από την υποστηριζόμενη από την κυβέρνηση πολιτοφυλακήΤζαντζαγουίντ, συχνά σε περιοχές πολύ μακριά από τα πεδία δράσης τωνανταρτών. Συνήθως, χωριά, σπίτια και χωράφια λεηλατούνταν και μετάπυρπολούνταν. Αποθήκες σιτηρών και πηγάδια καταστρέφονταν. Οι γυναίκεςαντιμετώπιζαν εκτεταμένους βιασμούς. Άντρες και αγόρια δολοφονούνταν.
Παρ' όλο που τα Ηνωμένα Έθνη και πολλές κυβερνήσεις ήταν ενήμερες για τη διαρκή τραγωδία, επέλεξαν να μη δράσουν.
Ο πόλεμος στο Νταρφούρ αποκρύφτηκε ενεργά και αγνοήθηκε για να μην τεθεί σε κίνδυνο η ειρηνευτική διαδικασία μεταξύτης κυβέρνησης του Σουδάν και του ανταρτικού κινήματος «Σουδανικό ΛαϊκόΑπελευθερωτικό Κίνημα» (SPLM), που πολεμούσαν επί δεκαετίες στο νότοτης χώρας.
Πράγματι, ο τερματισμός μιας από τις πιο καταστροφικές συγκρούσεις στον κόσμο είναι μια τεράστια επιτυχία. Αλλά είναι δίκαιο να θυσιάζονται οι άνθρωποι στο Νταρφούρ ως τίμημα γι' αυτήν την επιτυχία;
Είναιδύσκολο να συμβιβαστεί κανείς με την καθυστέρηση και έλλειψηαντίδρασης, δεδομένου του βάθους και του εύρους της κρίσης στοΝταρφούρ, όπου δορυφορικές φωτογραφίες διηγούνται την ιστορίαεκατοντάδων χωριών που λεηλατήθηκαν και πυρπολήθηκαν. Οιδιατροφικές μελέτες των ΓΧΣ δείχνουν ότι ο εκτοπισμός και η καταστροφήοδήγησαν μεγάλο μέρος του πληθυσμού στον υποσιτισμό, την έλλειψη στέγηςκαι τη δυστυχία.
Πάνω από το 1/4 των παιδιών στονκαταυλισμό Μορνάι, στην πολιτεία Δυτικό Νταρφούρ, που φιλοξενεί 80.000εκτοπισμένους, ήταν υποσιτισμένο. Από τον Ιανουάριο ως το Μάιο, οιάνθρωποι στο Μορνάι ελάμβαναν μόλις 1.000 θερμίδες την ημέρα, ούτε καντο μισό των 2.500 θερμίδων που είναι καθημερινά αναγκαίες για ναεπιβιώσει ένας άνθρωπος. Πεινασμένοι άνθρωποι σε αναζήτηση τροφήςσυχνά «φορολογούνταν» από τους Τζαντζαγουίντ για να έχουν το προνόμιονα βγουν από τους καταυλισμούς και να ψάξουν κάτι να φάνε. Καθώς δενέχουν αρκετά για να συντηρηθούν, ούτε άλλους τρόπους να βρουν τροφή, αυτοί οι άνθρωποι είναι φυλακισμένοι που έχουν καταδικαστεί σε έναν αργό και ταπεινωτικό θάνατο.
Καιαυτοί είναι όσοι επέζησαν της βίας. Τα ιατρικά δεδομένα δείχνουν επίσηςότι οι αιτίες θανάτου τους πρώτους 4 μήνες του χρόνου ήταν ακόμη πιοσυγκλονιστικές. Πάνω από το 60% των θανάτων ενηλίκων οφειλόταν στη βία. Στο Μορνάι, σχεδόν το 50% των θανάτων παιδιών (κάτω των 16 ετών) οφειλόταν σε άμεση βία -πυροβολισμούς, μαχαίρια ή βόμβες από πολεμικά αεροπλάνα της κυβέρνησης του Σουδάν.
Έτσι,μια προσπάθεια παροχής βοήθειας -πολύ λίγης και πολύκαθυστερημένης-μόλις ξεκινά εν μέσω των παθιασμένων κραυγών των υψηλάισταμένων του κόσμου ότι η κυβέρνηση πρέπει να θέσει τέρμα «στημεγαλύτερη ανθρωπιστική κρίση παγκοσμίως». Η αντίδραση θα πρέπει ναείναι κάτι παραπάνω από βοήθεια - τα τρόφιμα και οι επίδεσμοι δεν μπορούν να σταματήσουν τις μαζικές επιθέσεις, τους βιασμούς και τους φόνους.
Γιανα ελεγχθεί η τήρηση της κατάπαυσης πυρός, έχουν αναπτυχθεί στηνπεριοχή σχεδόν 40 παρατηρητές από την Αφρικανική Ένωση. Είναι δύσκολονα φανταστεί κανείς ότι ακόμη και οι 120 παρατηρητές που έχουν οριστεί,διασκορπισμένοι σε μια περιοχή που έχει την έκταση της Γαλλίας, θαέχουν σημαντικό αντίκτυπο. Την προηγούμενη εβδομάδα ανέφεραν στονΚόλιν Πάουελ ότι δεν παρατηρήθηκαν παραβιάσεις της συμφωνίας εκεχειρίας-την ίδια ημέρα στρατιωτικά ελικόπτερα πετούσαν πάνω από τα ΚέντραΣίτισης των ΓΧΣ και έριχναν βόμβες σε γειτονικά χωριά...
Οτρόμος δεν έχει τελειώσει. Οι εκτοπισμένοι στους αυτοσχέδιουςκαταυλισμούς σε ολόκληρο το Νταρφούρ αντιμετωπίζουν ακόμη εκφοβισμό,εκτεταμένους βιασμούς και άλλες μορφές βίας. Ο τρόμος και η έλλειψηβοήθειας τους έχουν οδηγήσει σε φρικτές μορφές προσπάθειας επιβίωσης.Άνθρωποι που ζουν σε ένα περιβάλλον φόβου και βίας, χωρίς βοήθεια, αναγκάζονται να καταφύγουν σε απάνθρωπες επιλογές. Γιαπολλούς εκτοπισμένους στο Νταρφούρ ο μόνος τρόπος να επιζήσουν είναι ναεγκαταλείψουν τη λιγοστή ασφάλεια των καταυλισμών σε αναζήτησηκαυσόξυλων τα οποία ανταλλάσσουν στην αγορά με τρόφιμα.
Σε ένα τέτοιο κλίμα θηριωδίας, αυτός είναι ένας επικίνδυνος τρόπος επιβίωσης.
Γυναίκεςπου πηγαίνουν στα χωράφια ψάχνοντας καυσόξυλα εκτίθενται στον κίνδυνοτου βιασμού. Άντρες αντιμετωπίζουν την απειλή εκτέλεσης ή βασανισμού.Μερικές οικογένειες έχουν καταλήξει να στέλνουν έξω μικρά παιδιά ναψάξουν για καυσόξυλα πριν από την αυγή, με την ελπίδα ότι αυτά είναιπιο πιθανό να γλιτώσουν από τη βία από ό,τι οι γονείς τους.
Η βία και η έλλειψη βοήθειας αναγκάζει τους ανθρώπους να επιλέξουν μεταξύ της αναζήτησης μέσων επιβίωσης και της ασφάλειας. Αυτή ακριβώς είναι η δύσκολη θέση από την οποία υποτίθεται ότι η ανθρωπιστική βοήθεια σώζει τους ανθρώπους. Μέχρι σήμερα, η ανθρωπιστική βοήθεια στο Νταρφούρ δεν το έχει καταφέρει.
Υπό το φως των μαζικών αναγκών, η έλλειψη προστασίας και ανθρωπιστικής βοήθειας συνιστούν προδοσία των ανθρωπιστικών αρχών, τις οποίες υπόσχονται να σεβαστούν η ολλανδική και άλλες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις. Φτάνουμε πολύ αργά γι' αυτούς που έχουν ανάγκη στο Νταρφούρ.
Τογεγονός ότι ο Κόφι Ανάν και ο Κόλιν Πάουελ έκαναν τα μάτια του κόσμουνα στραφούν στη μοίρα των ανθρώπων στο Νταρφούρ, είναι θετικό. Ωστόσο, με την ενημέρωση έρχεται και η υποχρέωση να αναλάβει κανείς δράση. Τηστιγμή που η ολλανδική κυβέρνηση αναλαμβάνει την προεδρία τηςΕυρωπαϊκής Ένωσης, πρέπει να τη ρωτήσουμε γιατί η Ευρώπη δεν έχει θέσηαπέναντι σε μια τέτοια προφανή κρίση, με μια τόσο έντονη ανάγκη γιαδράση. Η Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να κάνει περισσότερα καισυντονισμένα ώστε να εξασφαλίσει ότι η βοήθεια παρέχεται μαζί μεασφάλεια και τερματισμό της βίας εναντίον των ανθρώπων στο Νταρφούρ.
