Είστε εδώ
Αρχική σελίδα / Νέα / Μετά από 10 χρόνια σε καταυλισμούς στη Μιανμάρ, η ψυχική υγεία των Ροχίνγκια επιδεινώνεται
Το 2012, όταν ξέσπασε βία μεταξύ των κοινοτήτων Ροχίνγκια και Rakhine, το σπίτι της Zaw Rina στην πόλη Pauktaw κάηκε ολοσχερώς. Αναγκάστηκε να φύγει με την οικογένειά της σε έναν καταυλισμό στο Ah Nauk Ywe, σε ένα δυσπρόσιτο νησί στο απομακρυσμένο δυτικό τμήμα της πολιτείας. Παρά το γεγονός ότι μένει σε ένα αυτοσχέδιο πρόχειρο κατάλυμα φτιαγμένο από μπαμπού, έχει ήδη συμπληρώσει δέκα χρόνια εκεί.
Σε αυτούς τους υπερσυνωστισμένους καταυλισμούς ζουν περισσότεροι από 5.000 άνθρωποι. Η αποχέτευση είναι ανεπαρκής και υπάρχουν λακκούβες με λιμνάζοντα νερά που αποτελούν γόνιμο έδαφος αναπαραγωγής για κουνούπια και ασθένειες. Υπάρχουν λιγοστές τουαλέτες για πάρα πολλούς ανθρώπους, ενώ η περιορισμένη παροχή νερού έχει ως αποτέλεσμα οι εγκαταστάσεις να είναι συνήθως βρώμικες. Η ιδιωτικότητα είναι σχεδόν αδύνατη.
Αυτή η κλιμάκωση της βίας το 2012 που κατέστρεψε το σπίτι της Zaw Rina και άφησε εκατοντάδες νεκρούς, οδήγησε περίπου 140.000 ανθρώπους, τόσο Ροχίνγκια όσο και μουσουλμάνους Καμάν, σε αυτούς τους καταυλισμούς. Οι περισσότεροι παραμένουν εκεί μέχρι σήμερα με περιορισμένη ελευθερία μετακίνησης, χωρίς πρόσβαση σε αμειβόμενη εργασία, εκπαίδευση και υγειονομική περίθαλψη. Πολλοί ξεκινούν επικίνδυνα ταξίδια δια ξηράς και θάλασσας για το Μπανγκλαντές και τη Μαλαισία με την ελπίδα μιας καλύτερης ζωής.
Επιπτώσεις στην ψυχική υγεία
© Ben Small / MSF
Η καθημερινή επιβίωση της Zaw Rina και χιλιάδων άλλων που ζουν στην πολιτεία Rakhine χαρακτηρίζεται από τον αγώνα να βρουν χρήματα για τροφή, από τον φόβο για την ασφάλειά τους και από ένα αίσθημα απελπισίας. Αυτή η κατάσταση επηρεάζει δραστικά την ψυχική τους υγεία.
Το άγχος για την επιβίωση σε αυτές τις συνθήκες επιδεινώθηκε όταν η 20χρονη κόρη της Zaw Rina αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει επειδή ο σύζυγός της ζήτησε διαζύγιο. «Έγινα πολύ απαισιόδοξη. Φώναζα στον άντρα μου, φώναζα στα παιδιά μου, δεν μπορούσα να βρω απάντηση μέσα μου».
Σε όλη τη Μιανμάρ, υπάρχουν τεράστια κενά στις υπηρεσίες ψυχικής υγείας. Η πολιτεία Rakhine δεν διαφέρει, αφήνοντας ανθρώπους όπως η Zaw Rina και η κόρη της με λίγες επιλογές. Υπάρχει μια εξειδικευμένη ιδιωτική κλινική ψυχικής υγείας στο Sittwe, αλλά είναι πολύ ακριβή για τους περισσότερους ανθρώπους, ενώ οι υπηρεσίες ψυχιατρικής στο δημόσιο νοσοκομείο είναι πολύ περιορισμένες.
Μέσω των κλινικών τους στους καταυλισμούς, ωστόσο, οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα μπορούν να παρέχουν στους Ροχίνγκια ζωτικής σημασίας υποστήριξη ψυχικής υγείας. Με συμβούλους και γιατρούς παρέχουν ατομικές και ομαδικές συνεδρίες και επισκέψεις στο σπίτι. Αυτές οι υπηρεσίες είναι διαθέσιμες σε οποιονδήποτε έρχεται στις δομές μας, ανεξάρτητα από την εθνικότητα ή τη θρησκεία του.
Τόσο η Zaw Rina όσο και η κόρη της έλαβαν συμβουλευτική από τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα, η οποία τις βοήθησε να διαχειριστούν καλύτερα τα συμπτώματά τους.
«Ένιωθα πραγματικά χαμένη και δεν ήξερα πού να αναζητήσω βοήθεια μέχρι που συνάντησα τον σύμβουλο των Γιατρών Χωρίς Σύνορα», είπε. «Αισθάνομαι κι εγώ καλύτερα τώρα αλλά πολύ καλύτερα και για την κόρη μου».
Η Daw αγωνίζεται να κερδίσει τα προς το ζην στο γκέτο του Sittwe
Αν και η Daw Than Than γεννήθηκε από βουδιστές γονείς στο Mandalay, παντρεύτηκε έναν μουσουλμάνο Καμάν, άλλαξε θρησκεία και τώρα ζει μαζί με Ροχίνγκια και Καμάν στο Aung Mingalar, ένα μουσουλμανικό γκέτο στο κέντρο του Sitwee.
Εδώ ζουν όσοι έχουν απομείνει από τον μουσουλμανικό πληθυσμό του Sittwe, ο οποίος αριθμούσε σχεδόν τους μισούς από τους 200.000 κατοίκους της πόλης. Οι υπόλοιποι τράπηκαν σε φυγή κατά τη διάρκεια του κύματος βίας το 2012 ή αναγκάστηκαν να οδηγηθούν σε καταυλισμούς όπως αυτός όπου ζει η Zaw Rina.
Εδώ και 10 χρόνια, οι μουσουλμάνοι στο κέντρο του Sittwe ζουν περιορισμένοι σε αυτή τη μικρή γειτονιά, χωρίς ελευθερία μετακίνησης και με αστυνομικά φυλάκια να τους φρουρούν μέρα και νύχτα.
© Ben Small / MSF
Η Daw Than Than είναι χήρα. Δεν έχει παιδιά ή οικογένεια για να τη συντηρήσει. Όταν μπορεί, μαγειρεύει και καθαρίζει ξένα σπίτια αλλά μην μπορώντας να κινηθεί εκτός γειτονιάς δεν είναι εύκολο να κερδίσει ένα εισόδημα.
Αν και οι περιορισμοί μετακίνησης από και προς το γκέτο έχουν χαλαρώσει τον τελευταίο χρόνο, επιτρέποντάς της να μετακινείται, η σωματική της υγεία επιδεινώθηκε, εμποδίζοντάς την να εργαστεί. «Νιώθω λυπημένη γιατί παλεύω μόνη μου στη ζωή μου. Νιώθω μοναξιά και στεναχώρια γιατί δεν έχω κανέναν να με στηρίξει όταν νιώθω άρρωστη. Δεν έχω την οικονομική δυνατότητα να πάω σε ιδιωτικό νοσοκομείο», είπε, προσθέτοντας ότι δεν έχει αρκετά χρήματα για να τρώει σωστά, συχνά επιβιώνει με ρύζι και πράσινο τσάι.
Κάθε Παρασκευή, οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα λειτουργούν μια κλινική στο Aung Mingalar, όπου άνθρωποι από το γκέτο έρχονται για να λάβουν βασική υγειονομική περίθαλψη, υποστήριξη ψυχικής υγείας και θεραπεία για μη μεταδοτικές ασθένειες.
«Παλεύω και νιώθω λυπημένη αλλά όταν μιλάω στους συμβούλους των Γιατρών Χωρίς Σύνορα, νιώθω κάποια ανακούφιση. Οι σύμβουλοι με παροτρύνουν να έρχομαι όποτε νιώθω πόνο στο σώμα ή στην ψυχή μου», λέει.
«Με βοηθούν με ασκήσεις αναπνοής, οι οποίες είναι πραγματικά χρήσιμες για χαλάρωση. Ωστόσο, κατά τη διάρκεια των συμβουλευτικών συνεδριών, δεν μπορώ να ελέγξω τα συναισθήματά μου και κλαίω.»
Η βία επιδεινώνει την ψυχική υγεία των γυναικών Ροχίνγκια
Οι δύσκολες, αγχωτικές συνθήκες που βιώνουν οι Ροχίνγκια στους συνωστισμένους καταυλισμούς, με περιορισμένες οικονομικές ευκαιρίες και εξαρτώμενοι από την ανθρωπιστική βοήθεια, αφήνουν τις γυναίκες και τα κορίτσια εκτεθειμένες σε μεγαλύτερο κίνδυνο κακοποίησης, σεξουαλικής παρενόχλησης και ενδοοικογενειακής βίας.
© Ben Small / MSF
Η Khin Phyu Oo ήρθε για πρώτη φορά στην κλινική Sin Thet Maw των Γιατρών Χωρίς Σύνορα μετά από επιληπτική κρίση. Όταν το προσωπικό της κλινικής τής είπε να προσέχει όταν μαγειρεύει κοντά στη φωτιά λόγω της κατάστασής της, ο σύζυγός της απογοητεύτηκε που δεν μπορούσε να κάνει τις δουλειές του σπιτιού και τη χτύπησε. Αυτό ήταν ένα από τα πολλά περιστατικά επιθετικής συμπεριφοράς του συζύγου της, κάτι που την έκανε να έχει αυτοκτονικές τάσεις. Τότε ξεκίνησε να λαμβάνει συμβουλευτική από τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα, παράλληλα με τη θεραπεία της για τις κρίσεις.
«Δεν έχω κανέναν στην κοινότητα να μιλήσω. Κανείς δεν θέλει να με ακούσει. Είμαι χαρούμενη που έρχομαι εδώ και λέω όλα όσα έχω στο μυαλό μου», λέει.
«Νιώθω πιο χαρούμενη. Νομίζω ότι η θεραπεία με βοηθά. Μπορώ να ανοιχτώ στους γιατρούς εδώ και με παρακινούν, μου δίνουν συμβουλές για το πώς να νιώσω καλύτερα. Οι γιατροί εκπαίδευσαν επίσης στον σύζυγό μου για κάποια θέματα ψυχικής υγείας».
Ξεπερνώντας τις αιτίες του κακού
Οι Ροχίνγκια θα συνεχίσουν να αγωνίζονται για την ψυχική τους υγεία, ενώ οι βαθύτερες αιτίες της αγωνίας τους παραμένουν ανεπίλυτες.
«Ελπίζω τα παιδιά μου να λάβουν εκπαίδευση μια μέρα», είπε η Zaw Rina.
«Και θέλω ένα καλό καταφύγιο για να μπορώ να ζήσω μια φυσιολογική και ευχάριστη ζωή, όπως είχα πίσω στην πόλη Pauktaw. Όταν έμενα στο δικό μου σπίτι, ένιωθα ασφάλεια».
Οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα εργάζονται στη Μιανμάρ από το 1992, βοηθώντας ανθρώπους που πλήττονται από συγκρούσεις και αγωνίζονται να έχουν πρόσβαση στην υγειονομική περίθαλψη. Σήμερα, πάνω από 1.000 άτομα προσωπικό παρέχουν βασική υγειονομική περίθαλψη, θεραπεία για τον HIV, την ηπατίτιδα C και τη φυματίωση και παραπέμπουν σε νοσοκομεία για επείγουσα και εξειδικευμένη περίθαλψη στις πολιτείες και περιοχές Kachin, Rakhine, Shan, Tanintharyi και Yangon. Στη Rakhine, οι ομάδες των Γιατρών Χωρίς Σύνορα υποστηρίζουν κοινότητες που έχουν εκτοπιστεί λόγω συγκρούσεων, συμπεριλαμβανομένων των Βουδιστών Ρακάιν, των Ροχίνγκια και των Μουσουλμάνων Καμάν.
