Είστε εδώ
Αρχική σελίδα / Νέα / Με την Ελίνα Πελεκάνου στην Παλαιστίνη
Από την Ελίνα Πελεκάνου, ψυχολόγο, στο πρόγραμμα των ΓΧΣ στη Γάζα για παροχή ψυχολογικής υποστήριξης στα θύματα της διαμάχης με το Ισραήλ
Εδώ και 10 μέρες έχει αρχίσει η επιχείρηση του ισραηλινού στρατού στη λωρίδα της Γάζας. Δεν μπορώ να μπω όσο μαίνεται ο πόλεμος, απλά περιμένω και ενημερώνομαι. Θα ερχόμουν για μια αποστολή κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες και συγκεκριμένα δεδομένα. Τώρα πια όλα αυτά έχουν αλλάξει. Κανείς δεν ξέρει τι θα συναντήσει μπαίνοντας τελικά μέσα, τι θα αντικρύσει και, στη δική μου περίπτωση, τι θα ακούσει.
Η ανεπίσημη εκεχειρία μού δίνει την ευκαιρία να εισέλθω σε αυτή τη μικρή λωρίδα γης. Πηγαίνοντας προς το γραφείο των ΓΧΣ παρατηρώ γύρω μου τα βομβαρδισμένα κτίρια, τους μαυρισμένους διάτρητους τοίχους, τα χαλάσματα. Ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα έχουν εξαφανιστεί. Κάποια στέκονται ακόμα μισογκρεμισμένα. Μπορώ να δω τα προσωπικά αντικείμενα των οικογενειών που ζούσαν σε αυτά, παιδικά ρούχα, σχολικά είδη, στρώματα, κουβέρτες. Δεν περπατάει πολύς κόσμος στους δρόμους, δεν πιστεύουν ακόμα ότι έχει λήξει η εισβολή.
«Μια επιζήσασα σε κατάσταση σύγχυσης, σοκ και θλίψης προσπαθεί να μιλήσει για όσα είδε, για τον τρόπο που σώθηκε εκείνη και τα παιδιά της κρατώντας ένα λευκό ρούχο σε ένα κλαδί, περνώντας ανάμεσα στους στρατιώτες ξυπόλυτη πάνω σε σπασμένα γυαλιά. Μιλάει και κλαίει, θα’ θελε να είχε πεθάνει μαζί με τους συγγενείς».
Βλέπω ήδη τα πρώτα μου περιστατικά. Μια οικογένεια που βρέθηκε στο λάθος τόπο τη λάθος στιγμή, 50 μέλη της σκοτώθηκαν. Μια επιζήσασα σε κατάσταση σύγχυσης, σοκ και θλίψης προσπαθεί να μιλήσει για όσα είδε, για τον τρόπο που σώθηκε εκείνη και τα παιδιά της κρατώντας ένα λευκό ρούχο σε ένα κλαδί, περνώντας ανάμεσα στους στρατιώτες ξυπόλυτη πάνω σε σπασμένα γυαλιά. Μιλάει και κλαίει, θα’ θελε να είχε πεθάνει μαζί με τους συγγενείς
Οι άνθρωποι που δούλευαν στην πρώτη γραμμή π.χ. το προσωπικό των ασθενοφόρων ή η ομάδα αντιμετώπισης καταστροφών έχουν ανάγκη να μιλήσουν για όσα είδαν. Και κυρίως για το πώς να συνεχίσουν να ζουν μετά απ’ όσα βίωσαν. Έβλεπαν που έπεφταν οι βόμβες και έτρεχαν εκεί να προλάβουν μήπως και είχε επιβιώσει κάποιος, να τον μεταφέρουν στο νοσοκομείο. Μέσα σε 3 εβδομάδες ανταποκρίθηκαν σε όσα περιστατικά θα έβλεπαν σε 1 χρόνο. Κοιμόντουσαν ελάχιστα, έβαζαν σε κίνδυνο τη ζωή τους κάθε μέρα, συχνά μη έχοντας ιδέα που βρίσκεται η δική τους οικογένεια.
Κάποιοι άνθρωποι με επηρεάζουν περισσότερο απ’ όσο φανταζόμουν. Κοιμάμαι το βράδυ με την ιστορία τους να αντηχεί στα αυτιά μου, βλέπω σε εικόνες τα όσα διηγούνται, μπαίνω στη θέση τους για να βοηθήσω καλύτερα αλλά μετά δυσκολεύομαι να επανέλθω. Η Λέυλα, η γυναίκα που αντίκρισε το σύζυγο και τα τρία από παιδιά της διαμελισμένα, είναι από αυτούς τους ανθρώπους. Που δεν θα ξεχάσεις ποτέ… όχι μόνο για το δράμα της αλλά και για τον τρόπο που το βιώνει, για τον τρόπο που πια βλέπει τη ζωή και το θάνατο, την ενδιάμεση πορεία και τις αξίες που θέλει να περάσει στα τρία παιδιά της που σώθηκαν.
Ο καιρός πέρασε γρήγορα. Πολλή δουλειά, πολλά και ποικίλα συναισθήματα. Παλαιστίνιοι φίλοι που πια θα με ακολουθεί η αγωνία για το πώς ζουν, αλλοδαποί συνάδελφοι που ζήσαμε και δουλέψαμε μαζί κάτω από δύσκολες συνθήκες. Ήρθε η ώρα να φύγω, ένα κομμάτι μου επιζητά την ασφάλεια και τη ρουτίνα της ζωής μου στην Ελλάδα. Όμως υπάρχει και ένα κομμάτι μου που ανήκει πια στην Παλαιστίνη, που θεωρεί σίγουρη την επιστροφή μου αργά ή γρήγορα, που θεωρεί τη λωρίδα αυτή δεύτερο σπίτι.
Η υπόσχεση για επιστροφή γίνεται πραγματικότητα. Η χαρά που ξαναβρήκα τους φίλους για λίγο με κάνει να ξεχνώ την κατάσταση που ξέρω ότι υπάρχει στη Γάζα. Δεν έχει αλλάξει τίποτα άλλωστε, αργά ή γρήγορα κάτι θα συμβεί πάλι. Είτε από αυτά που δεν βρίσκουν το δρόμο για τη δημοσιότητα, είτε από τα άλλα, που κάνουν τα φώτα να ξαναπέφτουν στη Γάζα αλλά που δεν είναι ικανά να επιφέρουν αλλαγές ουσίας. Άντε καλή αποστολή να’ χουμε…
