Είστε εδώ
Αρχική σελίδα / Νέα / Μαρτυρίες από την Αdiyaman της Tουρκίας
Στις 15 Φεβρουαρίου, σε συνεργασία με τον Τουρκικό Ιατρικό Σύλλογο, μια ομάδα των Γιατρών Χωρίς Σύνορα δώρισε είδη πρώτης ανάγκης σε ανθρώπους που επλήγησαν από τον σεισμό στην πόλη Adiyaman στη νότια Τουρκία.
Τα είδη που δωρίστηκαν συμπεριλάμβαναν κιτ υγιεινής, ηλεκτρικές σομπών, χειμερινά εσώρουχα, πάνες και παιδικές τροφές και διανεμήθηκαν σε περισσότερες από 50 οικογένειες σε έναν νεοσύστατο καταυλισμό για επιζώντες από τον σεισμό.
Η πόλη Adiyaman, με πληθυσμό περίπου 300.000, ήταν μία από τις περιοχές που επλήγησαν περισσότερο από τον σεισμό. Μεγάλος αριθμός κτιρίων υπέστησαν ζημιές ή θεωρούνται πια μη ασφαλή, γεγονός που αφήνει χιλιάδες ανθρώπους να κοιμούνται στο ύπαιθρο, σε μεγάλους καταυλισμούς, αυτοσχέδια καταφύγια ή ιδιωτικά αυτοκίνητα.
Όπως και σε άλλες περιοχές που επλήγησαν από τον σεισμό, οι ομάδες των Γιατρών Χωρίς Σύνορα συντονίζονται με διάφορες τοπικές οργανώσεις για την παροχή βοήθειας στους επιζώντες.
Ali, 43 ετών: «Έχω χάσει όλα όσα είχα καταφέρει σε όλη μου τη ζωή»
«Έχω χάσει το σπίτι μου, έχω χάσει το αυτοκίνητό μου. Η πενταμελής οικογένειά μου κοιμάται στο αυτοκίνητο ενός συγγενή. Είχαμε ζήσει στο σπίτι μας για 17 χρόνια - το χτίσαμε μόνοι μας. Όταν χτύπησε ο σεισμός, πέταξα κουβέρτες πάνω στα παιδιά μου για να τα προστατεύσω. Είναι έξι, οκτώ και δώδεκα ετών. Ο σεισμός κράτησε περίπου δύο λεπτά. Περιμέναμε άλλο ένα λεπτό μέχρι να σταματήσουν όλα να κινούνται. Στη συνέχεια κατεβήκαμε από τον δεύτερο όροφο μέσα από μια τρύπα που είχε ανοίξει στο μπαλκόνι. Κάποιοι γείτονες με βοήθησαν να βγάλω τα παιδιά έξω. Έχω χάσει όλα όσα είχα καταφέρει να φτιάξω σε όλη μου τη ζωή. Λαμβάνουμε βοήθεια από διάφορα μέρη, αλλά χρειαζόμαστε επειγόντως μια σκηνή. Χωρίς χρήματα, δεν μπορούμε να σκεφτούμε να πάμε πουθενά αλλού».
Nazlican, 22 ετών: «Πριν τον σεισμό ήμουν γεμάτη όνειρα»
«Είμαι φοιτήτρια, σπουδάζω αγγλικά στο πανεπιστήμιο. Πριν τον σεισμό ήμουν γεμάτη όνειρα. Ήθελα να κάνω πάω με το πρόγραμμα ανταλλαγής φοιτητών, Erasmus, σε άλλη χώρα. Αλλά όλα άλλαξαν μέσα σε λίγα λεπτά εκείνο το βράδυ. Δεν μπορώ πλέον να μελετήσω και η κατάστασή μας τώρα είναι πολύ δύσκολη.
Κοιμόμουν στο υπνοδωμάτιό μου στον πρώτο όροφο ενός τριώροφου κτιρίου όταν άρχισε ο σεισμός. Προσπάθησα να προστατεύσω τη μικρότερη αδερφή μου. Όταν σταμάτησε το κούνημα, η μητέρα μας ήρθε μαζί μας. Βγήκαμε στον δρόμο. Έβρεχε, ήταν πολύ σκοτεινά και είχε κρύο. Υπήρξαν πολλοί μετασεισμοί. Μείναμε στο αυτοκίνητό μας. Νόμιζα ότι θα πεθάνουμε.
Έχουμε χάσει τα πάντα. Είχαμε υποθήκη αυτό το διαμέρισμα στο Adiyaman. Είχαμε ένα άλλο σπίτι σε ένα χωριό κοντά στη Malatya, αλλά επίσης καταστράφηκε - ο μπαμπάς μου πήγε να το ελέγξει. Μένουμε σε αυτό το κοντέινερ για 10 ημέρες. Το κοντέινερ βρισκόταν ήδη στη γειτονιά μας και μπορέσαμε να μεταφερθούμε. Είναι ένας μικρός χώρος για τους έξι μας, τους γονείς μου και τα τρία αδέλφια μου».
Dilan, 23 ετών: «Κάθε τόσο έχουμε την αίσθηση ότι το έδαφος τρέμει»
«Είμαστε πέντε: η μαμά μου, ο μπαμπάς μου, τα δύο αδέλφια μου και εγώ. Ήμουν καθαρίστρια σε ένα νοσοκομείο στα περίχωρα της πόλης. Το σπίτι μου είναι ακριβώς εκεί [30 μέτρα μακριά], αλλά τώρα μένουμε σε αυτόν τον καταυλισμό με άλλες οικογένειες από τη γειτονιά. Το σπίτι μας καταστράφηκε εντελώς.
Αρχικά, αρχίσαμε να συλλέγουμε πράγματα που χρειαζόμασταν, στη συνέχεια πριν από τρεις ημέρες μετακομίσαμε εδώ. Μια οργάνωση μάς έδωσε αυτή τη σκηνή. Το μόνο που θέλουμε είναι να έχουμε ξανά μια φυσιολογική ζωή: να τρώμε καλά, να ζούμε σε ένα ζεστό μέρος...
Δεν έχουμε σχέδια να μετακινηθούμε. Δεν θα ξέραμε πού να πάμε γιατί πάντα ζούσαμε στο Adiyaman. Τι μπορούμε να κάνουμε; Αυτός είναι ο τόπος μας, η ζωή μας.
Τώρα περνάμε τις μέρες μας χωρίς να κάνουμε πολλά: Είμαστε εδώ τριγύρω, κοιτάμε... και κάνει πολύ κρύο. Κάθε τόσο έχουμε την αίσθηση ότι το έδαφος τρέμει».
Σχετικά άρθρα:
