Λ.Δ.Κονγκό: Ημερολόγιο της εκστρατείας εμβολιασμού - Μέρος 4ο: Η «μοντέλε» αποδεικνύει το θάρρος της

«Σύντομα θα προχωρήσουμε στην εκστρατεία εμβολιασμού, αλλά όχιακόμη. Τις δύο προηγούμενες εβδομάδες, ήμουν το μοναδικό άτομο από τιςομάδες εμβολιασμού που έβγαινε με την κινητή ομάδα του Μπασανκούζου γιαεπισκέψεις διερεύνησης στην περιοχή Ντζόμπο στα βορειοανατολικά, ηοποία είναι μια από τις πιο δυσπρόσιτες και κλειστές περιοχές στηνεπικράτεια.

Μόνο για να φτάσουμε στο σημείο εκκίνησης της διαδρομής στην ξηρά, χρειαζόμαστε ταξίδι μιας ημέρας με τις πιρόγες. Είμαστεαρκετοί - συνολικά έντεκα άτομα με έξι μοτοσικλέτες και μπόλικεςαποσκευές. Τελικά, θα χωριστούμε σε δύο ομάδες. Για το ταξίδι δέσαμεμεταξύ τους δύο μεγάλες πιρόγες - μία από αυτές είναι η περιβόητηγρουσούζικη πιρόγα που έχω αναφέρει παλιότερα.

Ωστόσο, αυτήν τηφορά η γρουσουζιά φαίνεται ότι δε μας πέτυχε και καταφέραμε ναεπιπλεύσουμε σε όλη τη διαδρομή έως το Ντζόμπο. Φτάσαμε εκεί αφού είχεσκοτεινιάσει και έπρεπε να ξεφορτώσουμε όλα τα εφόδια και μετά νακαβαλήσουμε τις μοτοσικλέτες και να διασχίσουμε το μονοπάτι έως τοΚέντρο Υγείας όπου θα περνούσαμε τη νύχτα, όλοι στριμωγμένοι στο σπίτιτων νοσηλευτών.

«Το πρωί χωριστήκαμε σε δύο ομάδες καιπήραμε διαφορετικές κατευθύνσεις. Η ομάδα μου θα συνέχιζε από δω καιπέρα με μοτοσικλέτες. Η άλλη θα έπαιρνε τις πιρόγες και θαπερνούσε από την άλλη μεριά του ποταμού, από όπου και θα ξεκινούσε τιςεπισκέψεις της. Θα συναντηθούμε ξανά σε μερικές ημέρες.

Είχαμεμια ομάδα έξι ανθρώπων. Ο Νέλε είναι ένας εθελοντής γιατρός από τοΒέλγιο, που εργάζεται μαζί με ένα ντόπιο νοσηλευτή, το Ζαν. Ο Μπακομέκαείναι νοσηλευτής από τη Μπαντάκα και συμμετέχει στην ομάδα για να κάνειενημέρωση του κοινού για την ασθένεια του ύπνου. Είναι επίσης ένας απότους οδηγούς μας. Ο δικός μου οδηγός, ο Μπέντζαμιν, είναι επίσηςμηχανικός και τεχνικός. Ο καπετάνιος της πιρόγας θα οδηγήσει επίσηςμοτοσικλέτα. Όταν κάνεις ένα τέτοιο ταξίδι, είναι καλό που οι άνθρωποιμπορούν να αναλάβουν διάφορους ρόλους.

Πρώτος προορισμός μαςείναι το Κέντρο Υγείας στο Μπομπάμπο, 20 χιλιόμετρα βορειοδυτικά τουΝτζόμπο. Καθώς ο δρόμος προς τα εκεί ήταν καλός, μπόρεσα να κάνω μιαμικρή παράκαμψη με τον Μπέντζαμιν και να επισκεφθώ ένα ακόμη ΚέντροΥγείας πριν από Μπομπάμπο. Η επίσκεψη αυτή ήταν ενθαρρυντική. Μετά απόβδομάδες συλλογής στατιστικών στοιχείων και προετοιμασίας τηςεκστρατείας, οι νοσηλευτές εκεί επιβεβαίωσαν τα σχέδιά μας, άρα δε θαχρειαστεί να αλλάξουν πολλά πράγματα. Την επόμενη μέρα φύγαμε από τοΜπομπάμπο, συνεχίζοντας προς τα δυτικά σε ένα μικρό μονοπάτι που μαςοδήγησε στο Μπόσο Νγκούμπου σε απόσταση 34 χιλιομέτρων. Οι ντόπιοι μαςείπαν ότι το μονοπάτι θα είναι δύσκολο αλλά καλό. Πίστευαν ότι θαμπορούσαμε να πάμε και να γυρίσουμε σε μία ημέρα.

«Η"Μοντέλε" (ντόπια λέξη που σημαίνει "ξένη γυναίκα") δε θα τα καταφέρειποτέ σε αυτόν το δρόμο», έλεγαν. «Καλύτερα να γυρίσετε πίσω».

Ηιδέα να είναι στη ζούγκλα με μια "μοντέλε", δεν άρεσε ιδιαίτερα στοΜπέντζαμιν, τον οδηγό μου. Είναι ένας αρκετά σκληρός τύπος και φαινότανότι δεν ήταν ιδιαίτερα ευτυχής να ταξιδεύει με μια ξένη κοπέλα σε έναδύσκολο μονοπάτι στη μέση του πουθενά. Ωστόσο, επιμείναμε, μπλέκονταςσυνεχώς σε προβλήματα. Περίπου 15 ογκώδη δέντρα είχαν πέσει στομονοπάτι αποκλείοντας το δρόμο μας.

Δεκατρείς φορές καταφέραμενα σηκώσουμε τη μοτοσικλέτα, να την περάσουμε πάνω από τον κορμό τουδέντρου και να συνεχίσουμε. Ωστόσο, με δύο δέντρα δεν τα καταφέραμε,όσο κι αν προσπαθήσαμε. Ματώσαμε τα χέρια μας προσπαθώντας να ανοίξουμε ένα μικρό δρόμο μέσα στη ζούγκλα γιανα παρακάμψουμε τους τεράστιους κορμούς. Αυτό αποδείχτηκε πολύ δύσκολοκαι χρειαστήκαμε είκοσι λεπτά κάθε φορά. Ξεκινήσαμε, καθένας από μαςστη μία άκρη της παράκαμψης, και συναντηθήκαμε στη μέση.

Όταν οΜπέντζαμιν οδηγούσε, εγώ πήγαινα μπροστά για να απομακρύνω περιπλοκάδεςκαι μικρούς θάμνους που έκλειναν το δρόμο. Μια φορά έπεσα μέσα σε έναντέτοιο θάμνο, γεμάτο πολύ μικρά, κακά αγκάθια που χώθηκαν στο δέρμαμου. Δεν θα ξαναφύγουμε ποτέ από τη βάση μας χωρίς να πάρουμε μαζί μαςμεγάλα μαχαίρια.

Χρειάστηκε επίσης να περάσουμε δέκα δύσκολεςγέφυρες. Τελικά, καταφέραμε γρήγορα να περάσουμε τα δέντρα και τα μικράποτάμια που εμπόδιζαν το δρόμο μας. Απλά, πηδούσα γρήγορα από τημηχανή, έτρεχα μπροστά και τη σήκωνα. Ο Μπέντζαμιν σήκωνε το πίσω μέροςκαι το έσπρωχνε, ενώ εγώ τραβούσα το μπροστινό και συγχρόνωςπροσπαθούσα να το κατευθύνω.

Στις μικρές γέφυρες από κορμούς,κάναμε το ίδιο πράγμα. Εγώ σήκωνα το μπροστινό μέρος και περπατούσαπρος τα πίσω κατευθύνοντάς το, ενώ ο Μπέντζαμιν έσπρωχνε και κρατούσετην ισορροπία της μηχανής. Όταν τελικά φτάσαμε στο Κέντρο Υγείας στοΜπόσο Νγκούμπου, αποδείχθηκε ότι άξιζε τον κόπο.

Ως το τέλος της ημέρας είχα αποδείξει τι μπορώ να κάνω. Και το διασκεδάσαμε κιόλας.

Λίγοιάνθρωποι ζουν κατά μήκος του μονοπατιού, αλλά ένας μεγάλος αριθμός ζειστο δάσος, γύρω από το Κέντρο Υγείας. Πρέπει να μιλήσεις σε όσουςπερισσότερους ανθρώπους-κλειδιά μπορείς -ντόπιες νοσοκόμες καιδημογέροντες- για να αποσπάσεις και να επιβεβαιώσεις πληροφορίες.Μερικές φορές είναι καλό να έχεις πολλούς ανθρώπους, καθώς μπορείς νασυγκρίνεις τις απαντήσεις τους.

Από εκεί ακολουθήσαμε λίγοακόμη το μονοπάτι, για να ελέγξουμε το δρόμο ως το ποτάμι. Δυστυχώς, τομονοπάτι ήταν πολύ δύσκολο και δε θα μπορέσουμε να το χρησιμοποιήσουμεστην τωρινή του κατάσταση, όταν επιστρέψουμε με την εκστρατείαεμβολιασμού. Με κάποιο τρόπο ή θα πρέπει να το καθαρίσουμε ή να χρησιμοποιήσουμε το ποτάμι για να εφοδιάσουμε την περιοχή με τα εμβόλια. Μπορεί το ποτάμι να είναι μια επιλογή.

Οιντόπιοι λένε ότι χρειάζεται μόνο μία ώρα για να φτάσεις στον κύριοποταμό κωπηλατώντας. Ίσως είναι δυνατό να χρησιμοποιήσουμε βάρκα μεμηχανή και μετά να κατέβουμε το ποτάμι για μόνο 20 λεπτά - για ναανέβουμε το ποτάμι θα χρειαστούμε το διπλό χρόνο. Πρέπει να μελετήσουμεαυτήν την επιλογή όταν θα καταστρώνουμε τα σχέδιά μας.

Είχαμεήδη τις βασικές πληροφορίες, άρα έπρεπε να επιστρέψουμε στο ΚέντροΥγείας στο Μπομπάμπο. Άλλα 15 δέντρα περίμεναν την επιστροφή μας.

Ιατρικές εξετάσεις στην άκρη του δρόμου

Στην επιστροφή συναντήσαμε μια μητέρα με ένα μικρό παιδί. Μας είχε δει να περνάμε και περίμενε στο μονοπάτι να επιστρέψουμε. Το μικρό της αγόρι είχε μολυσμένες πληγές σε όλο του σώμα. Οι πληγές ήταν εκεί επί μήνες και η υπόλοιπη οικογένεια είχε παρόμοια σημάδια, αλλά σε μικρότερο βαθμό.

Κρίνονταςαπό το δέρμα της μητέρας, ολόκληρη η οικογένεια έπασχε από ψώρα και οιπληγές του μικρού αγοριού είχαν μολυνθεί. Συνήθως ρίχνω μια καλή ματιάστα Κέντρα Υγείας όταν τα επισκέπτομαι, απλά για να ξέρω πόσο καλάείναι εξοπλισμένα - έτσι, ήξερα ήδη ότι το συγκεκριμένο κέντρο δεν είχεαντιβιοτικά. Το μωρό είχε πυρετό και βήχα, άρα το καλύτερο θα ήταν να το πάρουμε μαζί μας πίσω στο Κέντρο Υγείας του Μπομπάμπο.

Θαμπορούσα να το δέσω στην πλάτη μου με το σαρόνγκ μου και η υπόλοιπηοικογένεια θα μπορούσε να έρθει αργότερα, αλλά ο Μπέντζαμιν αρνήθηκε. Οδρόμος ήταν πολύ δύσκολος και θα ήταν σχεδόν αδύνατον να ταξιδέψουμε μεένα μωρό πάνω από τέσσερις ώρες μέσα στη ζούγκλα. Πριν φύγουμε όμως, βάλαμε την οικογένεια και τον αρχηγό του χωριού να μας υποσχεθούν ότι θα άρχιζαν αμέσως την πεζοπορία προς το Κέντρο Υγείας. Θαέπρεπε να κοιμηθούν κάπου επάνω στο μονοπάτι τη νύχτα και να ξεκινήσουνμε το πρώτο φως της ημέρας για να φτάσουν στο Κέντρο Υγείας το πρωί,πριν φύγει η ομάδα μας.

Ποτέ δεν ξέρεις εάν θα έρθουν ή όχι,αλλά η εμπειρία μου λέει ότι, εάν μπορέσεις να εμπλέξεις τον αρχηγό τουχωριού, συνήθως έρχονται. Η επιστροφή ήταν προφανώς τόσο γεμάτη εμπόδιαόσο ο δρόμος προς το Κέντρο Υγείας, αλλά τώρα ξέραμε τι έπρεπε νακάνουμε και είχαμε ήδη καθαρίσει τα μικρά μονοπάτια, ώστε ναπαρακάμψουμε τα μεγαλύτερα δέντρα - έτσι χρειαστήκαμε μόνο τέσσεριςώρες για το γυρισμό.

Η οικογένεια, εάν ερχόταν, θα ερχόταν με τα πόδια και θα ήταν πιο αργή.

Τηνεπόμενη ημέρα ξυπνήσαμε με τη βροχή να δέρνει τις σκηνές μας. Ήτανπραγματικά άθλιο, καθώς όλοι ξέραμε ότι δεν μπορούσαμε να ακολουθήσουμετη σχεδιασμένη διαδρομή με βροχή. Όλοι μείναμε μέσα για πολλές ώρες,χωρίς να κάνουμε τίποτε.

Ωστόσο, παρά τη βροχή, η γυναίκα με το μικρό αγόρι ήρθε. Ο Νέλε κι εγώ φροντίσαμε τις μολυσμένες πληγές από ψώρα. Σε λίγο όλα θα αρχίσουν να καλυτερεύουν.

Τονα κάθεσαι στη βροχή είναι βαρετό. Μετά από μερικές ώρες αποφασίσαμε ναπροσπαθήσουμε να περάσουμε με τις μοτοσικλέτες. Μέσα στον κατακλυσμό,μαζέψαμε τα πάντα - και είχαμε το ντόπιο κοινό να παρακολουθείυπομονετικά κάθε μας κίνηση. Ωστόσο, δεν είχαμε καν φορτώσει τιςμοτοσικλέτες, όταν συνειδητοποιήσαμε ότι δε θα μπορούσαμε να πάρουμεμαζί μας τα πάντα.

Γι' αυτό αποφασίσαμε να αφήσουμε μέρος τωναποσκευών σε μερικές μοναχές που είχαν ένα μικρό αποστολικό σταθμό στοδρόμο. Και οι μοναχές είχαν την ευγένεια να μας προσφέρουν μεσημεριανό- μακαρόνια! Τα μάτια μας σχεδόν ξεκόλλησαν από τα κεφάλια μας.

Όταν ταξιδεύεις στη ζούγκλα, η διατροφή σου συνήθως αποτελείται από μπανάνες και μανιόκα. Αυτόεδώ ήταν... φαγητό. Σε λίγο όλοι αισθανθήκαμε καλύτερα, με τιςμπαταρίες μας φορτισμένες και, με τις μηχανές πιο ελαφριές και πιοεύκολα διαχειρίσιμες καθώς είχαμε λιγότερες αποσκευές, ξεκινήσαμεανατολικά προς το Μπόσο.

Συλλογή πτώσεων

Αυτότο μονοπάτι είναι ιδιαίτερα δύσβατο μετά τις βροχές, καθώς μετατρέπεταισε ένα μικρό ποτάμι, χωμένο σε ένα βαθύ κανάλι, μέσα από το οποίοπρέπει να περάσεις διατηρώντας την ισορροπία σου. Εκτός αυτού, ορισμένακομμάτια είναι πολύ κλειστά και είναι πολύ δύσκολο να περάσεις, λόγωτων πολλών αποσκευών. Μέχρι τώρα παίρναμε μαζί μας μόνο ό,τι μπορούσαμενα κουβαλήσουμε.

Οι πιο έμπειροι οδηγοί κουβαλάνε πάνταπερισσότερα πράγματα από τους άλλους, κι έτσι η μοτοσικλέτα του Νέλεκαι η δική μου ήταν τόσο φορτωμένες που ο Νέλε δεν μπορούσε να καθίσειανάμεσα στον οδηγό και τις αποσκευές. Ο οδηγός του, ο Ζαν, είναιτεράστιος, γι' αυτό πήγα εγώ μαζί του. Πράγματι δεν υπήρχε καθόλουχώρος για μένα, και καθόμουν απόλυτα συμπιεσμένη ανάμεσα στον οδηγό καιτις αποσκευές.

Εκείνη την ημέρα η ομάδα έπεσε τέσσερις φορές.Όταν κάθεσαι έτσι, όλα πακεταρισμένα και δεμένα μεταξύ τους, πέφτειςμαζί με όλα. Οι δύο πτώσεις ήταν με τη δική μου μοτοσικλέτα. Έβλεπα τηνκαταστροφή να έρχεται και ούρλιαζα με τρόμο πριν πέσουμε. Πρέπει να τρομοκράτησα τον Ζαν, γιατί ούρλιαζε κι αυτός την ώρα που πέφταμε. Ευτυχώς, κανείς δε χτύπησε. Ωστόσο,κατάφερα να προσθέσω αρκετές νέες μελανιές στην ήδη εντυπωσιακή συλλογήμου από την προηγούμενη ημέρα. Περίπου στα μισά του δρόμου, έσκασε έναλάστιχο και, επειδή δεν είχαμε τα κατάλληλα εργαλεία για να τοαλλάξουμε, η επισκευή κράτησε αιώνες. Όταν τέλειωσε, είχε σκοτεινιάσει,αλλά έπρεπε να συνεχίσουμε, καθώς δεν είχε νόημα να γυρίσουμε πίσω.

ΟΖαν κι εγώ ξαναπέσαμε. Ο Νέλε και ο Μπέντζαμιν έτρεξαν να μας σώσουν.Δεν μπορούσαμε να σηκώσουμε τη μοτοσικλέτα από πάνω μας, γι' αυτό οιάλλοι έπρεπε να μας βοηθήσουν. Η άλλη μοτοσικλέτα, με τον Μπακομέκα καιτην Τζιν, πήγαινε πιο γρήγορα όταν έπεσε, αλλά ούτε αυτοίτραυματίστηκαν.

Όταν τελικά φτάσαμε, ήμαστε εξαντλημένοι και τομόνο που θέλαμε ήταν να κοιμηθούμε. Στήσαμε τις τρεις σκηνές μας πολύκοντά τη μία στην άλλη, έξω από το Κέντρο Υγείας.

Πριν πάμε γιαύπνο, ο Μπέντζαμιν κι εγώ ρωτήσαμε τους ντόπιους για ένα δρόμο πουήξερε ο Μπέντζαμιν. Αυτό το μονοπάτι δεν υπάρχει στο χάρτη, αλλά οίδιος το είχε χρησιμοποιήσει παλιότερα, την εποχή που δεν έβρεχε.

Νομίζω ότι το εναρκτήριο λάκτισμα για την περίοδο των βροχών δόθηκε ακριβώς μόλις φύγαμε για το Ντζόμπο, γιατίαπό τότε βρέχει καταρρακτωδώς και σχεδόν κάθε μέρα. Οι χωρικοί λένε ότιείναι δυνατό να περάσει κανείς το δρόμο περπατώντας, να πάρει μετά μιαπιρόγα προς το Κέντρο Υγείας του Μπόσο Μασούα και να επιστρέψει τηνίδια ημέρα - έτσι, την επόμενη το πρωί ξεκινήσαμε πιστεύοντας ότι θακάνουμε τρία χιλιόμετρα στο δρόμο και μετά άλλα τέσσερα χιλιόμετρα στοποτάμι. Τα πράγματα, ωστόσο, αποδείχθηκαν λίγο διαφορετικά.

Μονοπάτι βάλτων

Το«μονοπάτι» ήταν ένα έλος με νερό και λάσπη ως το γόνατο. Όταν φτάσαμεστο ποτάμι, συνεχίσαμε με πιρόγα. Είχαμε μαζί μας δύο άντρες από τοχωριό Μπόσο ως οδηγούς και αυτοί εξήγησαν στην ομάδα μας πού ήμαστε καιπού πηγαίναμε.

Είναι πολύ σημαντικό να λες σε κάποιον τη διαδρομή που πρόκειται να ακολουθήσεις, σε περίπτωση που σου συμβεί κάτι.

Τοποτάμι είναι μάλλον χείμαρρος και μπορεί να χρησιμοποιηθεί μόνο τηνπερίοδο των βροχών καθώς, σε άλλη περίπτωση, είναι πολύ μικρό και ρηχό.Και πάλι βρεθήκάμε μπροστά σε μεγάλα δέντρα που είχαν πέσει στο ποτάμι.Κάθε φορά, έπρεπε να κατεβαίνουμε από την πιρόγα, να πηδάμε πάνω απότους τεράστιους κορμούς και να μπαίνουμε πάλι στην πιρόγα από την άλλημεριά. Όλοι οι υπόλοιποι στέκονταν όρθιοι στην πιρόγα, αλλά, επειδή δενμπορούσα να κρατήσω την ισορροπία μου κάθε φορά που πέφταμε πάνω σε μιαρίζα ή άλλα πράγματα, εγώ έπρεπε να κάθομαι. Και κάθε φορά που γέρναμελίγο, η πιρόγα γέμιζε περισσότερο με νερό.

Μετά από μιάμισηώρα, φτάσαμε στο σημείο από όπου έπρεπε να συνεχίσουμε με τα πόδια.Φόρεσα το σαρόνγκ μου και συνέχισα ξυπόλητη, καθώς είχα ήδη τόσεςφουσκάλες. Την επόμενη ημέρα θα το μετάνιωνα, καθώς απέκτησα μια«συλλογή» από μικρά κοψίματα και χτυπημένα δάχτυλα από τις ρίζες καιτις πέτρες που ήταν κρυμμένες στα λασπερά μονοπάτια.

Τελικά,φτάσαμε στο Μπόσο Μασούα γύρω στο μεσημέρι και συναντήσαμε μια πολύέκπληκτη ομάδα των ΓΧΣ. Η άλλη ομάδα ήταν εκεί όλο τον καιρό που εμείςείχαμε πάει στο Μπομπάμπο και το Μπόσο GBA . Ήμαστε όλοι πολύκουρασμένοι και αποφασίσαμε να μείνουμε εκεί τη νύχτα, εξασφαλίζονταςότι η ομάδα μας θα ειδοποιηθεί.

Το απόγευμα πήγαμε μέχρι τοΕμπόνγκο Μπόλου -μικρή διαδρομή σε καλό μονοπάτι- και συναντήσαμε τοναρχηγό του χωριού και μερικά μέλη της επιτροπής υγείας. Μας είπαν γιαπέντε ακόμη μικρά χωριά που βρίσκονται σε απόσταση μιας ημέραςπεζοπορίας μέσα στο δάσος. Μας μίλησαν επίσης και για άλλα χωριά στιςόχθες του ποταμού Λοκολόκο. Κι άλλα κρυμμένα χωριά για την εκστρατείαμας.

Το βράδυ κάθισα με τους νοσηλευτές και ένα φακό σχεδιάζοντας όλο και περισσότερες πληροφορίες πάνω στο χάρτη. Είχα μάθει πολλά σε αυτήν τη διερευνητική αποστολή και ήμουν χαρούμενη που πήγα, παρ' όλο που ήταν δύσκολη.

Τηνεπόμενη ημέρα γυρίσαμε πίσω από τον ίδιο δρόμο. Αυτήν τη φορά ήταν πιοδύσκολο για μένα, καθώς είχα τόσες πολλές πληγές παντού, επειδή είχαπερπατήσει ξυπόλητη.

Πίσω στο Κέντρο Υγείας, φορτώσαμε ταπράγματά μας και ξεκινήσαμε. Αυτήν τη φορά κανείς δεν έπεσε καιεπιστρέψαμε στον αποστολικό σταθμό των μοναχών με ασφάλεια για ναπάρουμε τα πράγματα που είχαμε αφήσει εκεί.

Ήταν δύσκολεςημέρες για μένα και τον οδηγό μου και ήμουν αρκετά ευτυχής που τοπρόγραμμα που είχε γίνει στο Μπασανκούζου, πριν φύγουμε για το Ντζόμπο,δεν μου επέτρεπε να πάω πουθενά την επόμενη ημέρα.

Έκανα δύοακόμη διερευνητικές αποστολές πριν ξεκινήσουμε για το Μπασανκούζου,αλλά νομίζω ότι γι' αυτές θα σας πω στο επόμενο γράμμα, καθώς η ηλιακήμπαταρία εξαντλείται και σύντομα δε θα έχω ρεύμα για τον υπολογιστήμου.

Μια από τις πιρόγες μόλις έφτασε πριν από μερικές ώρες και ξεφορτώσαμε όλα τα πράγματα στη νέα μας αποθήκη. Εχθέςβάλαμε μπρος τα ψυγεία μας για να παγώσουμε τα πακέτα πάγου για τηναλυσίδα κρύου - ζωτικό στοιχείο για την επιτυχία της εκστρατείαςεμβολιασμού. Όταν σκέφτομαι πόσο δύσκολη ήταν αυτή η προσπάθειαόταν είχαμε να ανησυχούμε μόνο για τους εαυτούς μας, η ιδέα τηςδιατήρησης της αλυσίδας κρύου στη ζούγκλα μού κόβει την ανάσα.

Στοεπόμενο γράμμα μου θα σας τελειώσω την ιστορία του Ντζόμπο και θα σαςπω τι κάνει ο συνάδελφός μου, ο Καρλ, ο τεχνικός μας, τώρα που σύντομαθα ξεκινήσουμε την εκστρατεία.