2.000 ασθενείς έχει μεταφέρει το ιατρικό τρένο των Γιατρών Χωρίς Σύνορα στην Ουκρανία. Αποσκευές τους, οι αναμνήσεις μιας ειρηνικής ζωής.

Ο Oleksandr από το Vuhledar στην περιφέρεια Donetsk, στα ανατολικά της χώρας, είναι ένας από τους περισσότερους από 2.000 ασθενείς που έχουν μεταφερθεί με το ιατρικό τρένο των Γιατρών Χωρίς Σύνορα. Το τρένο ξεκίνησε τη λειτουργία του στα τέλη Μαρτίου, σε συνεργασία με τους Ουκρανικούς Σιδηροδρόμους. Μεταφέρει ασθενείς μακριά από υπερφορτωμένα νοσοκομεία στα ανατολικά της Ουκρανίας, σε άλλα νοσοκομεία που έχουν μεγαλύτερη δυναμική και βρίσκονται πιο μακριά από τις γραμμές του μετώπου.

Ο Oleksandr ταξίδευε με το ιατρικό τρένο για να λάβει περαιτέρω θεραπεία για το τραυματισμένο του πόδι. Κατά τη διάρκεια κάποιων βομβαρδισμών, ο ίδιος και η οικογένειά του κατέφυγαν σε ένα υπόγειο. Μετά από 20 λεπτά, φάνηκε ότι τα πράγματα είχαν ηρεμήσει και αποφάσισε να βγει έξω και να πάρει λίγο αέρα. 

«Δύο ή τρία λεπτά αργότερα, άκουσα μια έκρηξη – όχι όπως τις προηγούμενες», λέει ο Oleksandr. «Νομίζω ότι ήταν ένα drone. Δεν πρόλαβα να ξεφύγω και τραυματίστηκα στο πόδι». 

Ένα ταξίδι από πόλεις της περιφέρειας Donetsk, στο Lviv, στα δυτικά της Ουκρανίας, για παράδειγμα, διαρκεί περισσότερο από μία ημέρα. Προκειμένου οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα να μπορούν να παρέχουν ιατρική φροντίδα και υποστήριξη των ασθενών κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, έχουν εξοπλίσει τα βαγόνια των τρένων με καρδιακό μόνιτορ, αναπνευστήρες, μηχανήματα υπερήχων και άλλο ιατρικό εξοπλισμό. Το τρένο αποτελείται από οκτώ βαγόνια, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνονται κρεβάτια για ασθενείς (συμπεριλαμβανομένων εκείνων που χρειάζονται εντατική θεραπεία) και τα μέλη των οικογενειών τους.

 Ο Serhiy και η Kateryna, ένα παντρεμένο ζευγάρι από το Sloviansk στην περιφέρεια Donetsk, διακομίζονται σε νοσοκομείο στο Lutsk, στη βορειοδυτική Ουκρανία. Η Kateryna έχει κίρρωση του ήπατος και δεν μπορεί να λάβει βοήθεια στο σπίτι καθώς όλοι οι οι εξειδικευμένοι γιατροί έφυγαν από την πόλη λόγω του πολέμου.

«Σχεδόν όλα τα φαρμακεία της πόλης είναι επίσης κλειστά», λέει ο Serhiy. «Και όσα εξακολουθούν να λειτουργούν έχουν περιορισμένη ποσότητα φαρμάκων». 

Αν και σήμερα το τρένο μεταφέρει κυρίως ηλικιωμένους, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που έχουν χρόνιες ασθένειες, οι ομάδες μας συχνά βλέπουν και παιδιά.

Ο δεκατετράχρονος Vladislav, από το Lyman, της περιφέρειας, δέχθηκε θραύσματα στην κοιλιά. Μεταφέρεται στο Lviv, με τη μητέρα του Τζούλια, για περαιτέρω θεραπεία. Η Τζούλια λέει ότι τραυματίστηκε από οβίδα όλμου που χτύπησε το σπίτι τους ενώ ήταν μέσα και έπαιζε βιντεοπαιχνίδια.

«Ενώ ο Vladislav, μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο, είχε τις αισθήσεις του και έβριζε από τον πόνο», λέει η Τζούλια. «Παραπονιόταν για πόνο στην κοιλιά του και ότι δεν μπορούσε να κουνήσει τα πόδια του. Είπε ότι φοβόταν ότι δεν θα τα καταφέρει». 

Από τα τέλη Μαρτίου έως τα τέλη Οκτωβρίου, το ένα τρίτο των ασθενών που μεταφέραμε ήταν ηλικιωμένοι ή άτομα με κινητικά προβλήματα, ένα τρίτο επιπλέον ήταν ασθενείς με χρόνιες παθήσεις ή ιατρικά προβλήματα και το άλλο τρίτο είναι ασθενείς τραύματος που χρειάζονται περαιτέρω θεραπεία.

Μεταξύ αυτών είναι η Halyna από την πόλη Marhanets στην περιφέρεια Dnipropetrovsk. Εργάζεται σε έναν φούρνο. 

«Κατά τη διάρκεια της βάρδιας μου, ένα είδος οβίδας εξερράγη κοντά στο κατάστημα», λέει η Halyna. «Ήταν μια ξαφνική έκρηξη και δεν θυμάμαι τίποτα άλλο. Υπήρχαν πολλά θραύσματα. Το δεξί μου χέρι τραυματίστηκε». 

Μετά τη χειρουργική επέμβαση, η Halyna σχεδιάζει να επιστρέψει στο σπίτι της. Λέει ότι η οικογένειά της την περιμένει.

Η Marharyta από το Donetsk έχει ακριβώς το ίδιο όνειρο. Τον Σεπτέμβριο, αναγκάστηκε να φύγει από το σπίτι της λόγω γάγγραινας, ενώ χρειάστηκε και χειρουργική επέμβαση.

«Ο γιατρός μου είπε να κινούμαι λιγότερο. Και πώς μπορώ να κινούμαι λιγότερο;» ρωτάει. «Πρέπει να πάω να πάρω νερό, γιατί δεν υπάρχει πια τρεχούμενο νερό. Πρέπει να πάω να αγοράσω φαγητό. Για το ταξίδι με το τρένο, πήρε μαζί της μόνο τα απαραίτητα – μερικά μπουρνούζια, σαπούνι και φάρμακα. Δεν πήρα καν παπούτσια. Φοράω τις παντόφλες μου», λέει η Marharyta. «Ελπίζω να επιστρέψω στο σπίτι μου».