fbpx Υεμένη: Το νοσοκομείο Haydan δέχεται πολλούς περισσότερους ασθενείς εξαιτίας των συγκρούσεων και της φτώχειας | msf.gr
prev
next

Γλώσσες

Είστε εδώ

Υεμένη: Το νοσοκομείο Haydan δέχεται πολλούς περισσότερους ασθενείς εξαιτίας των συγκρούσεων και της φτώχειας

Όταν η Um Ayman άρχισε να έχει πόνους στο στομάχι της, δεν πίστευε ότι πλησίαζε η ώρα του τοκετού, επειδή δεν ήταν ακόμη στον ένατο μήνα της εγκυμοσύνης της. Πήγε στο φαρμακείο του χωριού της, στο al-Malahaet. Ήταν η μόνη επιλογή που είχε για να λάβει ιατρικές συμβουλές. «Μου είπαν ότι δεν ήταν η ώρα να γεννήσω, αλλά μετά από λίγο έσπασαν τα νερά».

Agnes Varraine-Leca/MSF

Πέρασε τρεις αγωνιώδεις μέρες στο σπίτι προσπαθώντας να γεννήσει μέχρι η οικογένειά της να μαζέψει τα χρήματα για το πεντάωρο ταξίδι με το αυτοκίνητο μέχρι την πόλη Haydan. Εκεί, το προσωπικό του νοσοκομείου από τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα διαπίστωσε ότι το μωρό της ήταν ανάποδα. Τελικά πέθανε κατά τη διάρκεια του τοκετού και η Um Ayman χρειαζόταν επείγουσα χειρουργική επέμβαση.

«Βρισκόμαστε εδώ σε μια έρημο υγειονομικής περίθαλψης», δήλωσε ο David Charo Kahindi, επικεφαλής του προγράμματος των Γιατρών Χωρίς Σύνορα στο Haydan. «Υπάρχουν πολύ λίγες εγκαταστάσεις υγείας και τα πράγματα φαίνεται να χειροτερεύουν. Οι εισαγωγές παιδιών έχουν αυξηθεί κατά 45% και ο αριθμός των τοκετών κατά 30% σε σύγκριση με την ίδια περίοδο πέρυσι. Συνολικά βλέπουμε πιο σοβαρά ασθενείς να έρχονται σε εμάς.

Το νοσοκομείο περιθάλπει σχετικά λίγους τραυματίες από τις μάχες: περίπου 15 το μήνα. Το μεγαλύτερο μέρος των δράσεων εστιάζει στις ανάγκες των μητέρων και των παιδιών τους. Η ομάδα βοήθησε σε 176 τοκετούς και δέχτηκε 92 παιδιά στους θαλάμους κατά μέσο όρο ανά μήνα. Τα παιδιά ήταν κυρίως άρρωστα λόγω λοιμώξεων του αναπνευστικού συστήματος και διάρροιας, ασθένειες που συχνά σχετίζονται με κακές συνθήκες διαβίωσης. Μόνο το 40% των μητέρων που γέννησαν στο νοσοκομείο μπόρεσαν να έχουν πρόσβαση στην προγεννητική φροντίδα, πράγμα που σημαίνει ότι πολλές επιπλοκές δεν εντοπίζονται έως ότου η μητέρα φτάσει στον τοκετό, όπως ακριβώς συνέβη και με την Um Ayman.

«Στα τέλη του περασμένου έτους ανοίξαμε χειρουργική αίθουσα στο νοσοκομείο, ώστε να μην χρειαστεί να παραπέμπουμε τους ανθρώπους στην πόλη Sa'ada», εξήγησε ο Kahindi. «Οι άνθρωποι εδώ πρέπει ήδη να ταξιδέψουν πολλές ώρες για να φτάσουν στο Haydan, οπότε τώρα είναι καλύτερο να προσφέρουμε φροντίδα σε γυναίκες που χρειάζονται καισαρική τομή ή σε ανθρώπους που χρειάζονται άλλους τύπους γενικών χειρουργείων χωρίς να χρειάζεται να ταξιδέψουν ακόμη περισσότερο».

Τα ταξίδια έχουν γίνει πιο δύσκολα τα τελευταία χρόνια καθώς η τιμή των καυσίμων έχει αυξηθεί και ο πληθωρισμός έχει μειώσει την αγοραστική δύναμη των ανθρώπων. «Ζούμε στο Lower Duweib και χρειάζονται έξι ώρες για να φτάσουμε εδώ στον Haydan», δήλωσε ο 33χρονος Hamid Ali, ο οποίος είχε συνοδεύσει τον θείο του στο νοσοκομείο αφού έσπασε το πόδι του σε αυτοκινητιστικό ατύχημα. «Έχουμε ζώα», λέει ο Ali, «και ακούμε τις μάχες κάθε μέρα. Μερικές φορές οι βομβαρδισμοί χτυπούν το χωριό μας, αλλά κάνουμε το καλύτερο δυνατό για να ζήσουμε μια συνηθισμένη ζωή.»

Η σύγκρουση όχι μόνο δημιουργεί ανάγκες μεταξύ των ανθρώπων που ζουν στην περιοχή, αλλά καθιστά επίσης πιο περίπλοκη την ανταπόκριση των ανθρωπιστικών οργανώσεων. Οι διαφορετικές αρχές στην Υεμένη ρυθμίζουν το έργο και τις κινήσεις των ανθρωπιστικών οργανώσεων σε κάποιο βαθμό. Η απόκτηση άδειας για εργασία σε περιοχές κοντά στην πρώτη γραμμή, όπως στο Haydan, είναι συχνά ιδιαίτερα δύσκολη λόγω της ευαισθησίας αυτών των περιοχών και οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα είναι η μόνη ανθρωπιστική οργάνωση με μόνιμη παρουσία στην περιοχή. «Βλέπουμε ότι υπάρχουν τεράστιες ανάγκες εδώ, και ενώ έχουμε ήδη ξεκινήσει νέες υπηρεσίες και επεκτείνουμε το νοσοκομείο περαιτέρω, δεν μπορούμε να καλύψουμε όλες τις ανάγκες μόνοι μας», δήλωσε ο Kahindi. «Προκειμένου να καλύψουμε τις υπάρχουσες ανάγκες και να αποτρέψουμε την περαιτέρω επιδείνωση της κατάστασης, χρειαζόμαστε και άλλους οργανισμούς να δεσμευτούν να παρέχουν υπηρεσίες εδώ - και για να διευκολύνουν οι αρχές την πρόσβασή τους.»

 Η Um Ayman άρχισε να ξεπερνά το τραύμα της εμπειρίας της και ετοιμαζόταν να επιστρέψει στο χειρουργείο, παρά τον φόβο που ένιωθε. «Φοβάμαι», είπε, «Δεν θέλω να πεθάνω χωρίς να δω ξανά τα παιδιά μου». Αυτή η σχετικά φυσιολογική επιπλοκή είχε γίνει μια δοκιμασία που παραλίγο να τη σκοτώσει και την άφησε τραυματισμένη.

 «Χωρίς καλύτερη πρόσβαση για ανθρωπιστικές οργανώσεις στην περιοχή, περισσότεροι άνθρωποι όπως η Um Ayman θα υποφέρουν - και μερικοί ακόμη και θα πεθάνουν - από ιατρικά θέματα που μπορούν να προληφθούν και να θεραπευτούν», δήλωσε ο Kahindi. «Αυτό δεν μπορεί να επιτραπεί να συμβεί.»