Πώς μπορεί κάποιος να μας σκοτώνει καθώς προσφέρουμε σωτήρια ιατρική περίθαλψη;

Αντίθετα, αυτό το απόγευμα, ο Arsène έχει το πρόσωπο του Charlie, του Laurent, του Freidhart, του David, του Achilles, του Francis, του Junior, του Yvon και του Etienne. Ο Arsène έχει το πρόσωπο των οδηγών με τους οποίους έχω εργαστεί μέσα στους προηγούμενους τέσσερις μήνες. Ο Arsène ήταν εκεί για να με πάει σπίτι, κατά τη διάρκεια πυροβολισμών κοντά στη φυλακή στο Bangui, ήταν μαζί μου καθοδόν για το Bakala, όταν μας σταμάτησαν για έλεγχο στο ex-Seleka, ήταν κάθε μέρα εκεί για να με επιστρέψει σπίτι ή να με πάει στη δουλειά. Ο Arsène ήταν όλοι οι οδηγοί τους οποίους ρωτούσα και ξαναρωτούσα τα ονόματά τους εξαιτίας της φρικτής μνήμης μου. 

Ο θάνατος του Arsène έχει φέρει τρία πράγματα στο Bangui. Την σιωπή, μια μακρά σιωπή που ακολούθησε την ανακοίνωση από τον επικεφαλής της αποστολής μας, Michelle Chouinard. Καθίσαμε αθόρυβα στη σκηνή, μερικοί με έκπληξη στα μάτια, μερικοί σε κατάσταση σοκ και άλλοι δακρυσμένοι. Τα δάκρυα είναι η δεύτερη εμπειρία που πήραμε με το θάνατο του Αρσέν. Καυτά δάκρυα στα μάγουλα των συναδέλφων μου Alex, Chiara και Denise. Ή ακόμη τα δάκρυα που δεν χύνονται από ανθρώπους σαν τον Michelle και συνοδεύονται από ένα λυγμό που συγκαλύπτει μια φωνή που ραγίζει. Ακόμη και δάκρυα μελάνης, όπως αυτά που έχω ρίξει σε αυτό το χαρτί και παίρνουν τη μορφή λέξεων. Το τρίτο πράγμα που έφερε ο θάνατος του Arsène στο Bangui είναι ο θυμός, η εξέγερση του νου ενάντια στην αδικία και στον παραλογισμό αυτού του γεγονότος. Πώς γίνεται να σκοτώνεται κάποιος μόνο και μόνο επειδή κάνει τη δουλειά του; Πώς μπορεί κάποιος να μας σκοτώνει καθώς προσφέρουμε σωτήρια ιατρική περίθαλψη; Ένα χρόνο μετά την ανακωχή και ένα μήνα μετά τη λήξη της μεταβατικής κυβέρνησης στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία είναι ακόμα δυνατό να πεθάνει κανείς έτσι, εξαιτίας της ανασφάλειας που μετατρέπεται σε κλοπές, απαγωγές, βιασμούς και σφαίρες που αφήνουν ορφανά και χήρες. Σήμερα ο Arsène, συνάντησε αυτές τις σφαίρες, όπως συνέβη σε πολλούς ανθρώπους στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία και δυστυχώς θα συμβεί ξανά σε πολλούς ακόμη. 

Για όσους από εμάς παραμένουν εδώ, όσους χρειάζονται να πείσουν τους εαυτούς τους ότι η δουλειά μας έχει νόημα, πρέπει να βρούμε κάτι που να αξίζει σε μια απώλεια που επηρεάζει όλους μας ως ανθρωπιστές και ως ανθρώπους. Αυτό που θέλω να πάρω μαζί μου, αφήνοντας πίσω την σιωπή και τα δάκρυα, είναι ο θυμός και η προσβολή. Κάθε φορά που ακούω ότι η Κεντρική Αφρικανική Δημοκρατία αναδύεται από την κρίση, θα θυμάμαι το θάνατο του Arsène - και τους χιλιάδες άλλους που έχουν δολοφονηθεί και παρέμειναν ανώνυμοι. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι, ενώ ειρήνη είναι πολύ μακριά και ο Arsène έχασε τη ζωή του, υπάρχουν άνδρες και γυναίκες που κάνουν ότι μπορούν για να βοηθήσουν εκείνους που εξακολουθούν να ζουν, αν καταφέρουν να διαφύγουν τον θάνατο.

Αντίο Arsène, εύχομαι να σε μεταφέρει πάντα ο αέρας όπου θέλεις να πηγαίνεις.

Από τον Sergio Bianchi,

Σύμβουλο Ανθρωπιστικών Υποθέσεων των Γιατρών Χωρίς Σύνορα

*Ο Arsène Bassanganam ήταν  45 ετών και πατέρας 12 παιδιών