Παρέχοντας επείγον ιατρικό υλικό σε νοσοκομεία στο νότιο Λίβανο

«Δεν περιμέναμε τίποτα», λέει ο Χάμουντ, κουνώντας το κεφάλι του με δυσπιστία. Ήταν ακόμη πρωί και η αγορά ήταν γεμάτη από κόσμο που αγόραζε είδη μπακαλικής. Μετέφερε τους συγγενείς του πίσω στο σπίτι όπου έμεναν αφού εγκατέλειψαν το νότιο Λίβανο, μόλις δύο εβδομάδες πριν. Μόλις βγήκαν από το αυτοκίνητο, πετάχτηκαν από μια τεράστια έκρηξη: μια οβίδα ή μια ρουκέτα είχε εκραγεί πολύ κοντά.

Τώρα ο Χάμουντ και όλοι οι συγγενείς του- οκτώ άνθρωποι συνολικά- στεγάζονται στο δωμάτιο ενός νοσοκομείου στην πόλη Σιδώνα, όπου ο αδελφός και ο ανιψιός του αναρρώνουν από τους τραυματισμούς τους. Κάθονται στο πάτωμα με την πλάτη τους στον τοίχο, κοιτάζοντας τις εικόνες του πολέμου στην τηλεόραση που είναι τοποθετημένη στον τοίχο και προσπαθούν να σκεφτούν το επόμενο βήμα τους. Ο Χάμουντ είναι ανήσυχος και εξαντλημένος. «Το σπίτι έχει καταστραφεί. Πού μπορούμε να πάμε; Ίσως στη Βηρυτό αλλά το αυτοκίνητο είναι κατεστραμμένο και δεν έχουμε χρήματα για μετακινήσεις».

Συνωστισμός στο νοσοκομείο
Όλα τα δωμάτια στο νοσοκομείο είναι γεμάτα με ασθενείς και κόσμο. Είναι σύγχρονο και καλά εξοπλισμένο, αλλά το ιατρικό προσωπικό αγωνίζεται να αντιμετωπίσει τη ροή των ασθενών. Χθες και προχθές τα ασθενοφόρα μετέφεραν 60 θύματα στο νοσοκομείο, συχνά με πολλαπλά τραύματα. Το λόμπυ έχει μετατραπεί σε δωμάτιο ανάρρωσης, όπου οι γιατροί γρήγορα εντοπίζουν τα πιο επείγοντα περιστατικά. Ο Ιμπραήμ Αλ-Ράε, ο νεαρός γιατρός, δεν έχει ξαναδεί κάτι ανάλογο στο παρελθόν. «Ήταν φριχτό. Πολλές γυναίκες και παιδιά. Κάποιοι ήταν ήδη νεκροί όταν έφτασαν, άλλοι εξέπνευσαν εδώ. Το νεκροτομείο μας ήταν πολύ μικρό για να τους χωρέσει.»

Υπάρχουν πολλοί χειρούργοι, ειδικευμένοι γιατροί και νοσηλευτές στο νοσοκομείο για να φροντίζουν τους τραυματίες, αλλά όταν κάποια ιατρικά αποθέματα αρχίζουν να εξαντλούνται, επικοινωνούν με την ομάδα των ΓΧΣ στην πόλη για βοήθεια. Εξαιτίας του πολέμου είναι δύσκολο να ανανεώσεις τους ορούς, τις γάζες, την αναισθησία που έχουν εξαντληθεί τις προηγούμενες τρεις εβδομάδες. Ακόμη και για τους ΓΧΣ δεν είναι καθόλου εύκολο να αποστείλουν φάρμακα και ιατρικές προμήθειες στο Λίβανο -σχεδόν όλοι οι δρόμοι είναι κομμένοι- και να τα μεταφέρουν στα νοσοκομεία όπου τα χρειάζονται άμεσα.  

Τα καύσιμα εξαντλούνται
Νωρίς το πρωί, ένα αυτοκίνητο με τις σημαίες των ΓΧΣ και αυτοκόλλητα σε όλες του τις πλευρές και στην οροφή ξεκινά από την αποθήκη στη Βηρυτό. Χαρτόκουτα γεμάτα φάρμακα στοιβάζονται στο πίσω μέρος κι ένα ψυγείο με ινσουλίνη σε μία από τις άδειες θέσεις. Δεν κινείται σχεδόν κανείς στη βασική λεωφόρο που οδηγεί στο νότο κατά μήκος της Μεσογείου, όπου οι τουριστικές παραλίες απλώνονται έρημες στον ήλιο. Το αυτοκίνητο των ΓΧΣ κινείται προσεκτικά για να αποφύγει ένα τεράστιο κρατήρα στην άσφαλτο, λοξοδρομεί μέσα από φυτείες με μπανάνες για να αποφύγουν μια κατεστραμμένη γέφυρα που μπλοκάρει το δρόμο.

«Πρέπει να μετακινηθούμε, κάποιοι άνθρωποι χρειάζονται άμεσα αυτή τη βοήθεια.» Ο Ιμπραήμ Γιούνις, ο συντονιστής της τετραμελής ομάδας των ΓΧΣ στη Σιδώνα, περιμένει ανυπόμονα το αυτοκίνητο. Η ομάδα του όχι μόνο παρέχει φάρμακα και ιατρικές προμήθειες στα νοσοκομεία, αλλά λειτουργεί επίσης τέσσερις εξωτερικές κλινικές για τους 120.000 εκτοπισμένους και διανέμει στρώματα, κουβέρτες, βρεφικό γάλα και άλλα βασικά είδη στα σχολεία και τα δημόσια κτίρια όπου έχουν βρει καταφύγιο.

Όταν εξαντλούνται τα φάρμακα
Κάθε μέρα περισσότεροι άνθρωποι που φοβούνται να μείνουν στα σπίτια τους στα χωριά και τις πόλεις νότια, φτάνουν στη Σιδώνα. Στο μικρό πάρκο μπροστά από το δημαρχείο οικογένειες κάθονται στη σκιά των δέντρων μέχρι κάποιος να τους καταγράψει και να τους στείλει σε έναν από τους ήδη συνωστισμένους ομαδικούς καταυλισμούς. Οι περισσότεροι είναι σε καλή κατάσταση, αλλά σε ανθρώπους με καρδιοπάθειες, διαβήτη ή άλλες χρόνιες ασθένειες συχνά εξαντλούνται τα φάρμακα τους. Οι ΓΧΣ τους παραπέμπουν στις κλινικές απ' όπου μπορούν να πάρουν τα φάρμακα τους που μόλις έχουν φτάσει από τη Βηρυτό.

Οι άνθρωποι στη Σιδώνα υποστηρίζουν την ομάδα των ΓΧΣ με πολλούς τρόπους, εξηγεί ο Ιμπραήμ Γιούνις. «Ο χώρος για τις κλινικές, την αποθήκη και το γραφείο μας έχει δοθεί εντελώς δωρεάν. Οι Λιβανέζοι γιατροί που ξεκινούν να δουλεύουν στις κλινικές δε ρωτούν καν για το μισθό τους, θέλουν να βοηθήσουν άνευ όρων».