Παγκόσμια Ημέρα Υποστήριξης Θυμάτων Βασανιστηρίων: Δυο ιστορίες επιβίωσης

Carolina

Επέζησα από μια απόπειρα γυναικοκτονίας. Ευτυχώς είχα τη δύναμη να ξεφύγω από τον απαγωγέα μου και τα τρομερά βασανιστήρια που μου έκανε. Οι επιπτώσεις είναι τόσο

σωματικές όσο και συναισθηματικές. Υπάρχουν επακόλουθα που επηρεάζουν την κινητικότητά μου κι έχω μετατραυματικό στρες και επαναλαμβανόμενους εφιάλτες.

«Χρειάστηκε να αντιμετωπίσω μια νομική διαδικασία, κατά την οποία κατάφερα να βρω λίγη δικαιοσύνη, ώστε ο επιτιθέμενος μου να μπει στη φυλακή, αλλά όλα τα προβλήματα υγείας μου έχουν προκαλέσει πολλά οικογενειακά προβλήματα. Τα παιδιά μου έχουν επίσης υποφέρει πολύ εξαιτίας αυτού που μου συνέβη».

«Προτεραιότητά για μένα είναι η αποκατάστασή μου- να συνεχίσω τη ζωής μου. Είμαι υπερασπίστρια των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και στόχος μου είναι να συνεχίσω να εργάζομαι σε αυτό, αλλά πρέπει να θεραπευτώ. Για όσους από εμάς έχουν υποστεί ακραία βία και βασανιστήρια, στο Μεξικό δεν υπάρχουν φορείς που μπορούν πραγματικά να μας βοηθήσουν με ολιστικό τρόπο, όπως το κάνουν οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα. Για πρώτη φορά ένιωσα ότι με αντιμετωπίζουν ως άνθρωπο χωρίς να με θυματοποιούν εκ νέου».

«Το να μοιραζόμαστε την εμπειρία μας, μας κάνει ορατούς και “ανθρώπινους”».

Gustavo

«Μου είπαν ότι είχα πέντε λεπτά για να εγκαταλείψω το το σπίτι μου. Περπάτησα μέσα στα βουνά μέχρι που κατάφερα να φτάσω σε ένα ασφαλές σημείο όπου με παρέλαβαν τα αδέρφια μου για να πάμε στα σύνορα. Περίπου 15 με 20 λεπτά αφότου έφυγα, λήστεψαν το σπίτι μου».

«Κατέστρεψαν ό,τι υπήρχε- άφησαν σημάδια από σφαίρες στους τοίχους, θα με σκότωναν. Όταν έφτασα στη Γουατεμάλα με εκβίασαν οι αρχές μετανάστευσης και στη συνέχεια η αστυνομία στο Μεξικό. Κοιμόμουν στον δρόμο, δεν έτρωγα. Προσπάθησαν να με βιάσουν όσο βρισκόμουν στον δρόμο μέχρι που απευθύνθηκα στην Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες*. Εξέτασαν την περίπτωσή μου και με έστειλαν σε ένα καταφύγιο στην Tapachula. Εκεί μου είπαν για το Κέντρο Ολιστικής Φροντίδας.»

«Στη χώρα μου, ένας άνδρας δολοφονήθηκε. Οι αρχές και αυτοί που με καταδίωκαν θεωρούν ότι ήμουν εγώ. Για τη χώρα μου δεν υπάρχω πλέον και δεν μπορώ να επιστρέψω. Έχασα την οικογένειά μου, μια ζωή φτιαγμένη. Είχα τη δουλειά μου, αγαπώ τη μαγειρική και αυτό έκανα. Τώρα νομίζω ότι αυτό δεν έχει πια σημασία, το πιο σημαντικό είναι ότι σώθηκα, αλλά αυτό με πονάει. Πονάει να ξέρω ότι παρόλο που η μαμά μου και τα αδέρφια μου ξέρουν ότι είμαι ζωντανός, δεν μπορώ να είμαι μαζί τους. Ο περασμένος Δεκέμβριος ήταν ένας από τους πιο δύσκολους.»

«Έφυγα από το σπίτι μου πριν από δύο χρόνια. Ήταν πολύ δύσκολο να προσαρμοστώ. Νομίζω ότι είναι πιο δύσκολο για μένα επειδή ανήκω στην κοινότητα LGTBQI+. Έχω υποστεί διακρίσεις επειδή είμαι ομοφυλόφιλος και επειδή είμαι μετανάστης». Έχω εργαστεί. Ξέρω από κατασκευές. Θα ήθελα να ξεκινήσω μια επιχείρηση ανακαίνισης σπιτιών, να ασχοληθώ με διοργάνωση εκδηλώσεων ή να δουλέψω ξανά σε κουζίνα».