Μεσόγειος: Οι ανθρώπινες ιστορίες πίσω από τις διασώσεις

Και τα τρία σκάφη των Γιατρών Χωρίς Σύνορα μαζί – το Dignity Ι, το Bourbon Argos και το My Phoenix-  που επιχειρούν ήδη από το Μάιο, έχουν προσφέρει βοήθεια σε περισσότερους από 17.000 ανθρώπους. Κάθε εβδομάδα βέβαια καταφθάνουν ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι.

Ωστόσο, αυτοί οι αριθμοί δεν αρκούν για να εξηγήσουν τι μπορεί να ωθήσει έναν άνθρωπο να επιχειρήσει ένα τέτοιο ταξίδι. Η ομάδα των Γιατρών Χωρίς Σύνορα στο Dignity I συλλέγει τις ιστορίες αυτών των ανθρώπων για να δει τι υπάρχει πίσω και πέρα από τους αριθμούς.

«Μέσα από τους ανθρώπους που μιλάμε σώζουμε τις ιστορίες των φίλων τους και των μελών της οικογένειάς τους που συχνά δεν τα κατάφεραν, επειδή πέθαναν στην έρημο ή στη θάλασσα, είτε σε μία από τις φυλακές της Λιβύης. Όταν μιλάμε στους ανθρώπους για το ταξίδι με το πλοίο στη θάλασσα στην Ευρώπη, δύο πράγματα βγαίνουν συνεχώς από όλες τις ιστορίες: ότι το ταξίδι με το πλοίο ήταν η μόνη τους επιλογή για να σώσουν τη ζωή τους και ότι πάνω στο σκάφος ήταν σχεδόν σίγουροι ότι θα πέθαιναν. Μοιάζει σαν μια αντίφαση. Αλλά είναι η δική τους πραγματικότητα», αναφέρει η Laura Pasquero, μέλος των MSF που πήρε συνέντευξη από περισσότερα από 100 άτομα.

Ένα από αυτά είναι ο Zaharia, ένας 17χρονος από το Μπενίν.

«Είμαι ο Zaharia και είμαι ένας ποδοσφαιριστής από την μικρή πόλη Djougou στο Μπενίν. Ζούσα εκεί με την οικογένειά μου, τους γονείς μου και τα πέντε αδέρφια μου. Ο μεγαλύτερος αδελφός μου, ο Fatah έχει φύγει από το Μπενίν πριν από πέντε χρόνια για να ζήσει στη Γερμανία. Έκανε αίτηση για βίζα, πήρε ένα αεροπλάνο και τώρα ζει εκεί.

Στο Μπενίν πήγαινα σχολείο, αλλά δεν υπήρχε δουλειά και έτσι άρχισα να παίζω ποδόσφαιρο. Η ομάδα μου ονομάζεται Leopard FC. Παίξαμε σε όλη τη Μπενίν, ακόμη και σε άλλες αφρικανικές χώρες. Φέτος είχαμε καλή πορεία στο πρωτάθλημα της χώρα μας. Από εκεί κέρδισα τα χρήματα για το ταξίδι μου στην Ευρώπη.

Ήθελα να πάω στην Ευρώπη γιατί η ζωή εκεί είναι καλή. Ο αδερφός μου μού είπε να περιμένω, αλλά έκανα αίτηση για βίζα δυο φορές και απορρίφθηκαν και οι δύο. Στη συνέχεια κάποιοι παίκτες στην ομάδα μου μού είπαν για τους ανθρώπους που έφθασαν στην Ευρώπη μέσω της Λιβύης και ζουν εκεί. Σκέφτηκα ότι αυτό είναι επιλογή μου και αποφάσισα να πάω. Δεν είχα τίποτα να πω στην οικογένειά μου και δεν ξέρουν πού είμαι τώρα.

Στο σχολείο στο Μπενίν μάθαμε για τον παγκόσμιο χάρτη: την Αφρική, την Ασία, την Ευρώπη, την Αμερική. Αλλά πώς θα μπορούσαμε να ξέρουμε ότι η Ιταλία ήταν τόσο μακριά; Στη Λιβύη μας είπαν ψέματα ότι η Ιταλία είναι επτά ώρες μακριά. Δεν είχαμε καμία επιλογή παρά να τους πιστέψουμε.

    O Zaharia αφηγείται την ιστορία του

Μου πήρε δύο εβδομάδες για να φθάσω στη Λιβύη. Όταν περάσαμε τα σύνορα από την Αλγερία προς τη Λιβύη ένοπλοι άνδρες μας περικύκλωσαν και μας αφαίρεσαν όλα μας τα υπάρχοντα και τα ταξιδιωτικά μας έγγραφα. Μας πήραν στην Τρίπολη και στη συνέχεια στη Zuwara, όπου μας έβαλαν σε μία βάρκα. Μας είπαν ότι σε 7 ώρες θα φτάσουμε στην Ιταλία. Υπήρχαν πάρα πολλοί άνθρωποι στη βάρκα και ήμασταν όλοι φοβισμένοι και προσευχόμασταν στο Θεό για να μας προστατεύσει. Δεν είχαμε τίποτα να φάμε και ο ήλιος ήταν ακριβώς από πάνω μας. Τώρα θέλω να πω στους φίλους μου στο Μπενίν όλα όσα έμαθα. Αυτό το ταξίδι είναι πάρα πολύ επικίνδυνο. Ακόμη και τώρα δεν έχω ακόμα αρκετό κουράγιο για να αντικρίσω τη θάλασσα».