Μαρτυρίες/Μπαγκλαντές: Πρόσφυγες Ροχίνγκια λιμοκτονούν αβοήθητοι στη θάλασσα

Χανάντι Κατέρτζι, νοσηλεύτρια και επικεφαλής της ιατρικής ομάδας των Γιατρών Χωρίς Σύνορα

«Οι διασωθέντες έφτασαν στο κέντρο προσωρινής διαμονής το βράδυ της Τρίτης με τέσσερα φορτηγά. Οι περισσότεροι ήταν έφηβοι, νέοι ηλικίας από 12 έως 20 ετών, κυρίως ασυνόδευτα αγόρια και κορίτσια. Πολλοί δεν μπορούσαν να σταθούν ή να περπατήσουν χωρίς βοήθεια. Όταν βγήκαν από τα φορτηγά, είδαμε ότι ήταν πετσί και κόκαλο. Πολλοί ήταν ετοιμοθάνατοι.

Ήταν πραγματικά υποσιτισμένοι, αφυδατωμένοι και προφανώς εξαντλημένοι. Μερικοί από τους ανθρώπους είχαν ένα βλέμμα που δεν θα ξεχάσω ποτέ, έδειχναν πολύ φοβισμένοι.

Ένιωθα απαίσια βλέποντας ανθρώπους σε τέτοια κατάσταση. Ήταν το χειρότερο πράγμα στον κόσμο.

Πρώτα, ξεχωρίσαμε εκείνους που έδειχναν να είναι πιο άσχημα. Παραπέμψαμε πέντε άτομα στο νοσοκομείο για σοβαρές επιπλοκές υποσιτισμού. Αφού σταθεροποιήσαμε εκείνους που ήταν πολύ άρρωστοι και είχαν καταρρεύσει, στη συνέχεια το βασικό μας μέλημα ήταν να δώσουμε φαγητό και νερό στους διασωθέντες. Κάναμε πιο διεξοδικές αξιολογήσεις: αξιολογήσαμε τις ιατρικές ανάγκες τους, τους ρωτήσαμε για την ψυχική υγεία τους και κάναμε συνεδρίες συμβουλευτικής.

Οι άντρες ήταν σε χειρότερη κατάσταση από τις γυναίκες και τα παιδιά όσον αφορά τον υποσιτισμό και την αφυδάτωση. Υπήρχαν επίσης αρκετά σοβαρά τραύματα. Μερικοί άντρες είχαν άσχημα τραύματα που δεν επουλώνονταν, πιθανότατα λόγω του υποσιτισμού. Πολλοί είχαν ουλές στα σώματά τους, ενώ πολλοί ανέφεραν ότι το πλήρωμα του σκάφους τούς χτυπούσε.

Οι ανάγκες ψυχικής υγείας ήταν, επίσης, μεγάλες. Οι περισσότεροι άνθρωποι είχαν στρες, ψυχικά τραύματα, φόβο και αβεβαιότητα.

Έπλεαν ακυβέρνητοι αρκετές μέρες. Οι διασωθέντες ανέφεραν ότι περίπου 100 άνθρωποι είχαν πεθάνει και είχαν ριχτεί στη θάλασσα. Κατά συνέπεια, πολλοί πενθούσαν συγγενείς τους και υπήρχαν παιδιά που είχαν χάσει τους γονείς τους.

Ήταν ό,τι χειρότερο έχω δει ποτέ στη ζωή μου.

Στην πύλη του νοσοκομείου των Γιατρών Χωρίς Σύνορα συγκεντρώθηκαν πολλά άτομα που ανησυχούσαν για τους συγγενείς τους και ήθελαν να δουν, αν είχαν μπει στο νοσοκομείο. Μπορέσαμε να επανενώσουμε όσους νοσηλεύονταν με τις οικογένειές τους.

Είναι παράξενα τα πράγματα που προσέχει κανείς. Ένα αγόρι ήταν τυλιγμένο με ένα παλτό. Προφανώς το πρόσεχε και το φυλούσε, ήταν κάτι που θα έπαιρνε μαζί του στη νέα του ζωή. Τότε όμως του συνέβη το χειρότερο πράγμα που μπορεί να φανταστεί κανείς.»

Αμίνα, 14 ετών, πρόσφυγας Ροχίνγκια

«Πλέαμε ακυβέρνητοι στη θάλασσα, πέθαιναν άνθρωποι κάθε μέρα.

Οι άντρες ήταν στο αμπάρι του σκάφους. Ήταν εντελώς σκεπασμένο. Έκανε πολλή ζέστη στο αμπάρι, αν όμως προσπαθούσε κάποιος να βγει έξω, τον χτυπούσαν και τον πετούσαν στη θάλασσα.

Οι γυναίκες κάθονταν επάνω, στον ήλιο. Αν βάζαμε τη μαντίλα πάνω από το κεφάλι, μας χτυπούσαν. Έπρεπε να καθόμαστε με τα γόνατα στο στήθος όλη την ώρα. Τα πόδια πολλών πρήστηκαν ή παρέλυσαν, ενώ άλλοι πέθαναν.

Έκανε φοβερή ζέστη και δεν είχαμε φαγητό και νερό. Μας έδιναν μόνο μια χούφτα νταλ και ένα καπάκι νερό τη μέρα. Κάθε μέρα πέθαιναν τρεις-τέσσερις άνθρωποι. Έπιναν θαλασσινό νερό και πέθαιναν.

Πολλοί άνθρωποι πέθαναν, κυρίως άντρες επειδή δεν μπορούσαν να ανασάνουν, δεν υπήρχε αρκετό οξυγόνο. Οι άντρες δέχονταν χτυπήματα και ήταν πάρα πολύ υποσιτισμένοι, είχαν μείνει πετσί και κόκαλο.

Το πλήρωμα μάς έλεγε: "Παντού είστε πρόσφυγες. Στη Μιανμάρ είστε πρόσφυγες, στο Μπανγκλαντές είστε πρόσφυγες, στο σκάφος και στη Μαλαισία ακόμη θεωρείστε πρόσφυγες. Όπου κι αν πάτε, θα πεθάνετε".»

*Το όνομα δεν είναι το πραγματικό