Μαριέττα Φαφούτη: «Το νόημα της ζωής είναι να μπορείς να αγαπάς και να αγαπιέσαι βαθιά»

Η Μαριέττα Φαφούτη είναι ένας άνθρωπος με τον οποίο πάντοτε χαίρεσαι να μιλάς. Έχει μια αστείρευτη θετική ενέργεια που σε κάνει να απορείς πώς τα καταφέρνει. Η αισιοδοξία της είναι διάχυτη τόσο στη μουσική της, όσο και στην καθημερινότητά της. Κοινωνικά δραστήρια, υποστηρίζει πολλές πρωτοβουλίες, από τους άστεγους και τους πρόσφυγες μέχρι ευρύτερους σκοπούς, όπως είναι το όραμα των Γιατρών Χωρίς Σύνορα. Συμμετέχει μαζί με άλλους καλλιτέχνες στην κολεκτίβα ΑΓΑΠΗ ΡΕ+, ένα στοίχημα της Τέχνης εναντίον του φόβου, του ρατσισμού και ουσιαστικά εναντίον του «κακού μας εαυτού», όπως σημειώνεται με ειλικρίνεια στην ιδρυτική τους διακήρυξή. Μιλήσαμε μαζί της για το ποιος στίχος θα άλλαζε τον κόσμο, τι δεν έχει σύνορα και ποιο είναι τελικά το νόημα της ζωής. 

Συνέντευξη: Δημήτρης Ρουμπής, υπεύθυνος Επικοινωνίας των Γιατρών Χωρίς Σύνορα στην Ελλάδα

«Αυτό που με ωθεί στο να προσπαθώ με μικρά βηματάκια να κάνω αυτό που θεωρώ εγώ καλό είναι μια υποσυνείδητη σύνδεση που έχω φτιάξει στο μυαλό μου. Η σύνδεση αυτή είναι ότι στη θέση οποιουδήποτε ανθρώπου που πονάει, φοβάται, αδικείται θα μπορούσε να είναι η μάνα μου, ο πατέρας μου, οι αδερφές μου. Όταν λοιπόν βλέπω τον γονιό να μπαίνει στη βάρκα με τα μικρά του για να σωθούν βλέπω τους δικούς μου γονείς και εμάς μικρές. Στα μάτια όλων αυτών των ανθρώπων βλέπω τη δική μου οικογένεια. Και όταν κάνω κάτι καλό σε σχέση με εκείνους τους ανθρώπους που δεν γνωρίζω είναι σα να κάνω καλό και στην οικογένειά μου.

Ουσιαστικά δεν κάνουμε τέχνη επειδή είμαστε αλτρουιστές, αλλά επειδή αισθανόμαστε ομορφότεροι. Νιώθω ότι δεν μπορεί ένα τραγούδι, ένα ποίημα, έναν πίνακας να έχει την ίδια αξία με την πράξη ενός ανθρώπου να πάει στην άλλη άκρη του κόσμου να σώσει ζωές. Από την άλλη ένα τραγούδι, ένα ποίημα ή ένας πίνακας μπορεί να εμπνεύσει κάποιον να πάει στην άλλη άκρη να σώσει ζωές. Οπότε είναι σημαντικό και αυτό. Γενικά χρειάζονται όλα για να νικηθεί ο φόβος και η μισαλλοδοξία.

Είδα ότι μπορούν να γίνουν σπουδαία πράγματα υπέρ της αλληλεγγύης. Ένα μεγάλο παράδειγμα της τέχνης μας είναι η Κολεκτίβα Αγάπη Ρε Ματζόρε, την οποία έχουμε δημιουργήσει με σπουδαίους καλλιτέχνες και με την οποία κάνουμε δράσεις τόσο για να επικοινωνήσουμε σοβαρά κοινωνικά και ανθρωπιστικά θέματα όσο και για να συλλέξουμε χρηματικά ποσά και είδη ανάγκης για ομάδες ανθρώπων που τα έχουν ανάγκη.

Σε μια αποστολή των Γιατρών Χωρίς Σύνορα θα περίμενα να συναντήσω πόνο, αδικία, αγάπη, συγκίνηση και πολλή πολλή ελπίδα. Στους ανθρώπους της οργάνωσης θα έλεγα ότι τους ευχαριστώ βαθιά για όσα κάνουν. Ότι αισθάνομαι τόση δα μικρούλα μπροστά τους. Ότι είναι το πρότυπό μου, οι ήρωές μου και ότι θα είμαι για πάντα ευγνώμων για όσα κάνουν για τούτον εδώ τον κόσμο.

Για εμένα αυτό που δεν έχει σύνορα και φράχτες είναι το δικαίωμα στην αγάπη και την οικογένεια για κάθε έναν από εμάς. Το δικαίωμα στο να ονειρεύεσαι ένα καλύτερο και πιο ασφαλές μέλλον για σένα και την οικογένειά σου και να το διεκδικείς. Το δικαίωμα στην αξιοπρέπεια. Το δικαίωμα του να ζεις χωρίς να φοβάσαι. Και στο τέλος της ημέρας η ελπίδα ολόκληρη: η ίδια η αλληλεγγύη.

Το νόημα αυτής της ζωής είναι να μπορείς να αγάπας και να αγαπιέσαι βαθιά. Να κάνεις πράγματα που κάνουν εσένα και τους άλλους καλύτερους ανθρώπους. Να μπορείς να διώξεις το φόβο με μια αγκαλιά. Να μη φοβάσαι να υψώσεις το ανάστημά σου όταν δεις μπροστά σου μία αδικία. Και όταν όλα αυτά τα καταφέρεις στο μικρόκοσμο σου τότε μπορείς σιγά σιγά να βρεθείς χέρι χέρι με το σπουδαιότερο νόημα αυτής της ζωής που δεν είναι άλλο από την ίδια την αλληλεγγύη. Και τότε φροντίζεις ώστε το φόβο που δεν θα ήθελες ποτέ να νιώσουν τα παιδιά και οι γονείς σου να μην τον νιώσει ποτέ κανείς άλλος από όποια χώρα και αν έρχεται. Σε όποιο θεό και αν πιστεύει. Σε όποιο φύλο και αν ανήκει. Όποιο σεξουαλικό προσανατολισμό και αν έχει.

Το νόημα της ζωής δεν βρίσκεται στη μουσική. Βρίσκεται στους ανθρώπους γύρω μου. Και στο χαμόγελο που θα είναι πάντα εκεί όταν βοηθάς και όταν βοηθιέσαι.

Προσωπικά θα προσπαθούσα να αλλάξω το να μη θεωρούμε τίποτα δεδομένο. Μια κανονική ζωή από την πραγματική εξαθλίωση χωρίζονται μόνο από μια λεπτή γραμμή. Αν μπορούσα να αλλάξω τον κόσμο με έναν στίχο, θα ήταν σίγουρα αυτοί οι στίχοι από το τραγούδι του φίλου μου Στάθη Δρογώση “Δεν σε ξεχνώ”:

“Πάνω στη γη κάτω απ’ τ’ αστέρια όλοι γεννιόμαστε αδέρφια”

Το ‘γραψε κάποιος σε παγκάκι. Το ‘πε μια πόρνη στον πελάτη.

Μπροστά της στέκει σαν χαμένος. Εκείνη στρώνει το κρεβάτι.

Το άσπρο της τρέμει το χεράκι. Την αγκαλιάζει δακρυσμένος.

Της λέει στο αυτί “δεν είσαι μοναχή καρδιά μου”.

“Δεν σε ξεχνώ. Σου τραγουδώ. Η αγάπη στο τέλος νικά”.

Δημοσιεύτηκε στο τεύχος 99 του περιοδικού Χωρίς Σύνορα