Κωστής Μαραβέγιας: «Κάθε πληγή που ανοίγει κάπου στον πλανήτη με έναν τρόπο ανοίγει και μέσα μας»

Συνέντευξη στη Μήτση Περσάνη, Υπεύθυνη Έντυπης Επικοινωνίας

«Πες μου μια λέξη»… με την οποία θα περιέγραφες την εικόνα που έχεις για τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα.

Μεγαλοψυχία. Γιατί ο άνθρωπος που θα πάει σε αποστολή για να προσφέρει ανιδιοτελώς, με ρίσκο κάποιες φορές την υγεία του και τη ζωή του, έχει μια μορφή αυταπάρνησης. Επίσης, ανιδιοτέλεια. Αγάπη για τον συνάνθρωπο. Η περίσσια αγάπη είναι το πυρηνικό στοιχείο των Γιατρών Χωρίς Σύνορα. Ένα νοιάξιμο για τους αδύναμους και τους κατατρεγμένους.

Ποιο τραγούδι θα αφιέρωνες σε έναν Γιατρό Χωρίς Σύνορα;

Το «Πάρε χρώμα απ’ τις πληγές σου, ντύσου κόκκινα, κόψε τα σχοινιά πριν γίνουν συρματόσχοινα», με την έννοια ότι κάποιος για να πάει σε αποστολή πρέπει να κάνει κάτι τέτοιο. Δεν τον περιμένει μια βελούδινη διαδρομή γεμάτη φως, θα βρει πολλές δυσκολίες. Θα του αφιέρωνα επίσης το «Δε σταματώ, ξημερώνει και φεύγω» με την έννοια της συνεχούς μετακίνησης, της περιπέτειας της ζωής. Να περιπλανιέσαι να βοηθάς, να είσαι αλληλέγγυος.

Τι σε ώθησε να γράψεις ένα τραγούδι για να υποστηρίξεις τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα και άλλες οργανώσεις για τις δράσεις τους για τους πρόσφυγες;

Το προσφυγικό και το μεταναστευτικό είναι ένα θέμα που με απασχολεί πολύ από νεαρή ηλικία. Βρέθηκα στο Μπάρι από τα 18 μου χρόνια. Εκεί σπούδασα, εκεί έκανα τα συγκροτήματά μου, τις πρώτες μου συναυλίες. Έζησα  το μεγάλο μπουμ της άφιξης Αλβανών μεταναστών. Έρχονταν με καράβια και καΐκια και η κυβέρνηση τούς είχε βάλει σε ένα εγκαταλελειμμένο στάδιο όπου ζούσαν στοιβαγμένοι. Είχαμε πάει ως φοιτητές εκεί για να τους συμπαρασταθούμε κι αυτό που είχα βιώσει ήταν τόσο σκληρό, στα νεανικά μου μάτια, που με στιγμάτισε.

Επίσης, το συγκρότημά μου στελεχωνόταν από μουσικούς από διάφορες χώρες -Παλαιστίνη, Αλγερία, Ιταλία και Ελλάδα-  κι εγώ επίσης ήμουν ξένος σε μια καινούρια χώρα, οπότε βίωνα και σε προσωπικό επίπεδο αυτό το θέμα. Και παρόλο που ήμουν εκεί με ιδανικές συνθήκες, η αίσθηση του να μένεις κάπου που δεν είναι ο τόπος σου και να πηγαίνεις για κάτι καλύτερο, είναι μια εμπειρία τόσο δυνατή και πρωτόγνωρη που σε κάνει να χρειάζεσαι βοήθεια. Πόσω μάλλον ένας πρόσφυγας που βρίσκεται στη δεινή κατάσταση να πρέπει να μετακινηθεί για ναεπιβιώσει. Μια τέτοια κατάσταση χρειάζεται τη βοήθεια και την προσοχή όλων. Αισθάνομαι ότι όλη η ανθρωπότητα είναι ένα σώμα. Κάθε πληγή που ανοίγει σε οποιοδήποτε μέρος του πλανήτη με έναν τρόπο ανοίγει και μέσα μας. Το γεγονός λοιπόν ότι το μεταναστατευτικό είναι  ένα θέμα που κυλάει μέσα μου και ότι ήθελα να υποστηρίξω τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα είχαν ως αποτέλεσμα το τραγούδι «Parapatam».

Σε έναν τόσο σκληρό κόσμο, η μουσική και το τραγούδι μπορεί να είναι το αντίδοτο;

Το αντίδοτο δεν ξέρω αν είναι αλλά σίγουρα η μουσική και η τέχνη είναι ένα βάλσαμο και ένα καταφύγιο, ίσως το ύστατο. Είναι μια σκέπη πάνω από αυτούς που έχουν ανάγκη.

Με ποιο τρόπο θα μπορούσε κανείς να ευαισθητοποιήσει τους ανθρώπους που ζουν στην Ελλάδα κι αντιμετωπίζουν και οι ίδιοι προβλήματα, για τις τεράστιες ανάγκες που υπάρχουν κάπου μακριά;

Είμαι της φιλοσοφίας ότι πρέπει να πιστέψουμε ότι οτιδήποτε συμβαίνει γύρω μας, όσο μακριά κι αν είναι, μας αφορά. Οι δονήσεις που δημιουργούνται σε παγκόσμια κλίμακα με κάποιο τρόπο φτάνουν και σε μας. Ο βομβαρδισμός, για παράδειγμα, σε ένα νοσοκομείο στη Συρία δεν γίνεται να μη σε επηρεάσει. Δεν αρκεί να είσαι αδιάφορος, πρέπει να μη ζεις για να μη σε επηρεάσει… Τώρα το πώς αυτός που θα ευαισθητοποιηθεί θα κάνει και κάτι παραγωγικό, δηλαδή  μια δωρεά ή θα προσφέρει τις υπηρεσίες του κλπ, είναι ένα στοίχημα κι αυτό έχει να κάνει με την επικοινωνία. Οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα, για παράδειγμα, χρειάζεται να επικοινωνείτε το έργο σας και μέσα από ανθρώπους που μπορούν να επηρεάσουν και μέσα από φωτογραφίες και ιστορίες.

Η μουσική σου και η εικόνα σου αποπνέουν αισιοδοξία. Αυτή είναι η δική σου στάση ζωής;

Είναι στάση ζωής,  γιατί για μένα η ζωή είναι αυταξία. Το ότι είμαι ζωντανός, συνομιλούμε, βρίσκομαι κατά τύχη εδώ στο σπίτι των γονιών μου, ο ανιψιός μου μπαινοβγαίνει, όλο αυτό για μένα είναι ομορφιά και είναι το δώρο της ζωής. Με όποια προβλήματα, αντιξοότητες, με ό,τι πιο σκοτεινό μπορεί να συνυπάρχει, μέσα μας υπάρχει και το φως, και το φως είναι  η δύναμη για ζωή, η λαχτάρα να ζήσεις την επόμενη μέρα. Φυσικά έχω κι εγώ τις σκοτεινές μου μέρες αλλά δεν αφήνω αυτό να με κυριεύσει.

Δημοσιεύθηκε στο τεύχος 98 του περιοδικού «Χωρίς Σύνορα»