Είστε εδώ
Αρχική σελίδα / Νέα / Δεν θα ξεχάσω: Την επιστροφή της Αγιάκ στη ζωή (Ιστορίες που ξεχώρισαν το 2018)
Η χειρουργός Χάιντι Βίκστρομ μιλά για την εμπειρία της με μία ασθενή που συνάντησε στο νοσοκομείο των Γιατρών Χωρίς Σύνορα στο Αγκόκ, σε μια ειδική διοικητική περιοχή ανάμεσα στο Σουδάν και το Νότιο Σουδάν.
Ποιο είναι το πιο δύσκολο πράγμα για έναν χειρουργό σε αποστολή; Δεν είναι απλώς το ότι βλέπεις τόσους ασθενείς με φρικτά τραύματα και με ασθένειες που δεν μπορείς να θεραπεύσεις. Είναι ο καταιγισμός εμπειριών που ζεις μονάχα μία φορά στη ζωή σου. Στις επτά εβδομάδες που κράτησε η αποστολή μου, γνώρισα εκατοντάδες ανθρώπους. Πιθανότατα δεν θα τους ξαναδώ ποτέ, παρόλο που κάποιους από αυτούς δεν θα τους ξεχάσω ποτέ.
Θυμάμαι μια γυναίκα 30 ετών. Ήταν ήδη στη χειρουργική πτέρυγα όταν έφτασα στο Αγκόκ.
Η γυναίκα ήταν σε άσχημη κατάσταση εξαιτίας μιας λοίμωξης στην κοιλιακή χώρα μετά από καισαρική τομή. Δεν έδειχνε καθόλου καλά την πρώτη φορά που την είδα. Θεώρησα ότι είναι σηπτική, και φαινόταν ότι μάλλον θα πέθαινε.
Η γυναίκα είχε χειρουργηθεί ήδη πολλές φορές, ενώ την πρώτη μου εβδομάδα στο Αγκόκ την έβαλα δύο φορές στο χειρουργείο.
Στη δεύτερη από αυτές τις επεμβάσεις, της τοποθετήσαμε αυτό που ονομάζουμε «σάκο Μπογκοτά». Όλοι ήταν βέβαιοι ότι δεν θα τα κατάφερνε.
Ο σάκος Μπογκοτά είναι ουσιαστικά ένας αποστειρωμένος πλαστικός σάκος που τοποθετείται πάνω σε ένα τραύμα στην κοιλιακή χώρα. Το τραύμα μένει ανοιχτό εσκεμμένα. Αυτό γίνεται όταν αποτύχουν όλοι οι άλλοι τρόποι ελέγχου μιας λοίμωξης. Οι ασθενείς με σάκο Μπογκοτά είναι πάντα σε κρίσιμη κατάσταση και ιδανικά θα πρέπει να βρίσκονται σε μονάδες εντατικής θεραπείας.
Η γυναίκα αυτή –ας την ονομάσουμε Αγιάκ*– έγινε η προσωπική μου ασθενής από τη στιγμή που αποφάσισα να τη βάλω σε θεραπεία ανοιχτής κοιλίας. Επιπλέον, έκανα τις περισσότερες από τις καθημερινές αλλαγές των επιδέσμων της το διάστημα που ήμουν εκεί.
Η Αγιάκ είχε πολλά προβλήματα και έχανε σταθερά βάρος, παρόλο που έπαιρνε ενισχυμένη σίτιση. Κάθε μέρα άλλαζα τους επιδέσμους της, την καθάριζα και προσπαθούσα να μην την πονάω πάρα πολύ: το δέρμα της είχε γίνει πολύ ευαίσθητο και είχε ανοίξει στην πλάτη από την κατάκλιση.
Ήξερα ότι υπέφερε, και αισθανόμουν ενοχές για τις αποτυχημένες μου προσπάθειες να τη βοηθήσω. Προσπαθούσα να μην την κοιτάζω πολύ στα μάτια, εν μέρει επειδή φαίνονταν τόσο μεγάλα πάνω στο αποστεωμένο πρόσωπό της.
Τότε, μια μέρα, έπιασε το μπράτσο μου ενώ την καθάριζα. Με κοίταξε και είπε, με τη βοήθεια μιας νοσηλεύτριας που μετέφραζε, ότι δεν θα άφηνε κανέναν άλλο να το κάνει αυτό εκτός από μένα.
Αφού ταλαντεύτηκε για εβδομάδες στο μεταίχμιο μεταξύ θανάτου και ανάρρωσης, κάποια στιγμή διαπιστώσαμε, με μεγάλη έκπληξη, ότι είχε πάρει βάρος συγκριτικά με δύο μέρες πριν.
Αργότερα, έμαθα όταν έφτασα ότι είχε περπατήσει έξω από τον θάλαμο και είχε δει τηλεόραση. Η επιδέξια Αυστριακή νοσηλεύτριά μας είχε φτιάξει έναν ειδικό κορσέ τον οποίο μπορούσε να φοράει η Αγιάκ όταν δεν ήταν ξαπλωμένη. Φαινόταν να είναι αρκετά αποτελεσματικός, αν και έπρεπε να πλένεται κάθε βράδυ επειδή λερωνόταν από το συρίγγιο που είχε στο λεπτό έντερο.
Ξαφνικά, η Αγιάκ ήταν τόσο καλά που κάθε πρωί, μετά την αλλαγή των επιδέσμων, έβαζε τον κορσέ και μπορούσε να βγει από τον θάλαμο για να καθίσει στη σκιά και να κουβεντιάσει με τους άλλους ασθενείς και τους επισκέπτες.
Όταν την πρωτοείδα, η Αγιάκ έδειχνε πολύ θλιμμένη κάθε φορά που της έφερναν το μωρό της. Τώρα, όλα άλλαξαν. Ήταν υπέροχο να τη βλέπεις με την οικογένειά της και να έχει στα γόνατα το αγοράκι της.
Η έκφραση στα πρόσωπα των συγγενών είχε αλλάξει, και η ένταση που αισθανόμουν παλιότερα όταν τους εξηγούσα την πολύπλοκη κατάσταση του αγαπημένου τους προσώπου είχε επίσης χαθεί.
Δεν μου αρέσουν οι αποχαιρετισμοί. Συχνά νιώθω αμηχανία και δεν βρίσκω κάτι να πω σε αυτές τις καταστάσεις. Όμως, ήθελα να αποχαιρετήσω την Αγιάκ.
Αγόρασα μερικά ρούχα για το αγοράκι της, της τα έδωσα, και έβγαλα μερικές φωτογραφίες την ίδια και την οικογένειά της.
Πιθανότατα δεν θα την ξαναδώ ποτέ, όμως τουλάχιστον μπορώ να τη θυμάμαι, να κοιτάζω κάθε τόσο εκείνη την ωραία φωτογραφία και να εκπλήσσομαι με το πόσοι άνθρωποι –από απίθανα μέρη του κόσμου– έχουν κερδίσει μια θέση στην καρδιά μου.
Χάιντι Βίκστρομ
Χειρουργός
* Τα ονόματα δεν είναι τα πραγματικά.
