«Όταν βλέπω Σύρους, είναι σαν να βλέπω την οικογένειά μου»

Πριν την Κω, είχα δουλέψει ξανά με τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα το 2009 στην Πάτρα και σε μία επείγουσα παρέμβαση για τον υποσιτισμό στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία.

Συμμετέχω στους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα γιατί η δουλειά μου έχει άμεσο αποτέλεσμα και η οργάνωση πραγματικά βρίσκεται εκεί που δεν πάει κανείς άλλος.

Η παρουσία των Γιατρών Χωρίς Σύνορα είναι πολύ σημαντική στην Κω, καθώς δεν υπάρχει κάποιος άλλος εδώ για τις ιατρικές και ψυχολογικές ανάγκες των ανθρώπων. Τα πράγματα αλλάζουν διαρκώς εδώ, κάθε εβδομάδα θα έλεγα.  Έχουμε κάνει ιατρείο σε σταθερές δομές όπως π.χ. στο εγκαταλελειμμένο ξενοδοχείο «Κάπταιν Ηλίας», το οποίο όμως έκλεισε και αναγκαστήκαμε να δημιουργήσουμε κινητές μονάδες στο πάρκο. Οι ασθένειες που βλέπουμε είναι αυτές που βλέπουμε και στον ελληνικό πληθυσμό, όπως λοιμώξεις του αναπνευστικού, δερματολογικά προβλήματα και τραυματισμοί. Ασθένειες δηλαδή που έχουν να κάνουν με το ταξίδι και με τις συνθήκες διαβίωσης. Επίσης βλέπουμε και αρκετούς χρόνιους ασθενείς με διαβήτη, υπέρταση κλπ. Φανταστείτε τώρα κάποιον διαβητικό που μένει στο πάρκο στην Κω. Πρακτικά είναι άστεγος, μπορεί να έχει χάσει τα φάρμακά του στη θάλασσα ή ακόμα και αν τα έχει μαζί του δεν έχει τα μέσα να τα συντηρήσει σε ψύξη, ενώ ταυτόχρονα δεν έχει πρόσβαση στην ιατρική φροντίδα και  παρακολούθηση. Αυτός ο άνθρωπος τι μπορεί να κάνει;

Οι Σύροι πρόσφυγες έχουν καλό επίπεδο υγείας, καθώς είχαν καλή φαρμακευτική αγωγή στη χώρα τους. Φαίνεται ότι είχαν καλό επίπεδο διαβίωσης. Τώρα όμως τα έχουν χάσει όλα. Μου έκανε εντύπωση ένας Σύρος γύρω στα 60, που δούλευε για χρόνια στο Ντουμπάι, είχε αποκτήσει χρήματα και γύρισε πίσω στην πατρίδα του για να φτιάξει ένα όμορφο σπίτι και να ξεκουραστεί. Και πάνω που τα έφτιαξε όλα, ήρθε ο πόλεμος και κατέστρεψε τους κόπους μιας ζωής. Ο ίδιος αναγκάστηκε να γίνει πρόσφυγας στην Ευρώπη. Ωστόσο, ήταν πολύ αξιοπρεπής για όλα αυτά που είχε περάσει.  

     © Dimitris Roubis/MSF

Αρκετές φορές συμμετείχα στην ιατρική ομάδα των Γιατρών Χωρίς Σύνορα που μετακινείται με ένα μικρό σκάφος για να καλύψει τις ανάγκες σε μικρότερα νησιά των Δωδεκανήσων, όπως η Λέρος, η Κάλυμνος και η Σύμη. Ενώ δεν ήταν ο κύριος σκοπός η διάσωση, λάβαμε μέρος σε 4 περιστατικά διάσωσης που έτυχε να βρεθούμε κοντά. Σε μία περίπτωση μάλιστα υπήρχαν άνθρωποι μέσα στη θάλασσα.

Δεν θα ξεχάσω όταν είδαμε μία βάρκα διαλυμένη στα απόκρημνα βράχια της Ψερίμου και λίγο πιο πάνω, ανθρώπους να προσπαθούν να ανέβουν τον απότομο γκρεμό. Ανάμεσά τους υπήρχε μια ηλικιωμένη γυναίκα γύρω στα 60 με 70 που δυσκολευόταν πολύ, όπως ήταν φυσικό. Ακόμα κι εμείς δυσκολευόμασταν να προσεγγίσουμε και αναγκαστήκαμε να σταματήσουμε περίπου 10 μέτρα από την ακτή. Αμέσως βούτηξε ο ναυαγοσώστης της ομάδας με σωσίβιο και σκοινί και τραβούσε έναν έναν στο σκάφος. Ευτυχώς όλα πήγαν καλά και διασώθηκαν όλοι οι άνθρωποι. Ο ένας μάλιστα έπασχε από νεφρική ανεπάρκεια και πήγε άμεσα στο νοσοκομείο για αιμοκάθαρση.

Όταν βλέπω τους Σύρους, βλέπω ανθρώπους της μεσαίας τάξης, ανάμεσα τους είναι και γιατροί. Είναι σαν να βλέπω την οικογένειά μου. Ξαφνικά έγινε κάτι, κι έγιναν πρόσφυγες. Τελικά, δεν είναι κάτι τόσο μακρινό.

___________________________________________________________________________

Διαβάστε 7 ιστορίες μελών των Γιατρών Χωρίς Σύνορα που οι ζωές τους διασταυρώθηκαν με αυτές των προσφύγων στην Κω όπως δημοσιεύθηκαν στην Huffington Post Greece