Συρία: «Έφταναν και γυναίκες και παιδιά, αλλά συνήθως πολύ αργά»

Πώς καταφέρατε να στήσετε αυτό το επείγον πρόγραμμα χωρίς την επίσημη έγκριση των συριακών αρχών;

Με την υποστήριξη μιας ομάδας γιατρών από τη Συρία, καταφέραμε να επιλέξουμε την τοποθεσία για τις επεμβάσεις μας. Ύστερα από σύντομη αρχική επίσκεψη, καταλήξαμε σε μια διώροφη άδεια βίλα με 8 δωμάτια. Το οίκημα ήταν υπό κατασκευή αλλά δεν είχαμε άλλη επιλογή. Δουλέψαμε σαν τρελοί για έξι μέρες για να μετατρέψουμε τον χώρο σε χειρουργικό νοσοκομείο με 12 χειρουργικά κρεβάτια,  αίθουσα αποστείρωσης,  χειρουργείο,  αίθουσα αναζωογόνησης και θάλαμο ανάνηψης.  Εκτός από τις δυσκολίες που αντιμετωπίσαμε στην πρόσληψη ιατρικού προσωπικού από την χώρα, έπρεπε να λύσουμε και τα προβλήματα ανεφοδιασμού μας, δεδομένης της επικινδυνότητας της εισαγωγής ή αγοράς  ιατρικών προμηθειών από τη Συρία τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή.

Πώς ήταν οι συνθήκες όταν ξεκινήσατε να χειρουργείτε;

Οι πρώτοι ασθενείς έφτασαν στις 22 Ιουνίου, μια ημέρα μετά το άνοιγμα του νοσοκομείου. Αρχικά, έγιναν κυρίως εισαγωγές τραυματιών που είχαν ήδη χειρουργηθεί.  Δυστυχώς οι εισαγωγές αυτές έγιναν κάτω από κακές συνθήκες υγιεινής, γεγονός που ενέχει συνήθως μεγαλύτερους κινδύνους μόλυνσης. Με το ξέσπασμα νέων συγκρούσεων, το νοσοκομείο έφτασε γρήγορα στα όριά του. Ύστερα από μερικές μέρες, δεχόμασταν μέχρι και 6 τραυματίες τη φορά, όχι ιδιαίτερα σημαντικό αριθμό αλλά μεγάλο αν λάβουμε υπόψη μας τους πόρους και τις δυνατότητες που είχαμε στη διάθεσή μας. Στη συνέχεια, άρχισαν να φτάνουν τραυματίες από παντού. Έπρεπε να επινοήσουμε νέους τρόπους φιλοξενίας των ασθενών ακόμα και αν αυτό σήμαινε να βάλουμε κρεβάτια στην ταράτσα. Κάποιες φορές, οι ασθενείς δεν έφταναν στη διάρκεια της μέρας είτε εξαιτίας των συγκρούσεων, είτε λόγω των κλειστών δρόμων ή επειδή ο δρόμος προς το νοσοκομείο ήταν επικίνδυνος. Έφταναν στο νοσοκομείο μέσα στη νύχτα ή το ξημέρωμα. Ήταν κουραστικό παρά τη βοήθεια που μας παρείχαν οι συνοδοί των ασθενών. Το πόσο πρόθυμοι ήταν αυτοί οι άνθρωποι να βοηθήσουν ήταν ιδιαίτερα συγκινητικό.

Τι είδους τραυματισμούς αντιμετωπίζατε συνήθως;

Είχαμε κυρίως ασθενείς με τραυματισμούς από σφαίρες, πυρά όλμων ή βλήματα. Τις περισσότερες φορές επρόκειτο για τραυματισμούς στα άκρα, την περιοχή του στομάχου ή μεταξύ του τραχήλου και της κοιλιακής χώρας. Η πλειοψηφία των ασθενών ήταν άντρες. Έρχονταν και γυναίκες και παιδιά αλλά συνήθως έφταναν αργά. Αυτές τις μέρες, οι συγκρούσεις και οι πυροβολισμοί έχουν φτάσει στα 10 χιλιόμετρα από το νοσοκομείο μας. Και όμως έρχονται σε μας ασθενείς από πολύ μακριά κινδυνεύοντας να τραυματιστούν, να χειροτερέψουν ακόμη και να σκοτωθούν. Αυτό μας επιτρέπει να καταλάβουμε πόσα εμπόδια αντιμετωπίζει κανείς για να έχει ποιοτική περίθαλψη στη Συρία σήμερα. Εμπόδια που δεν αφορούν μόνο τραυματίες από τα πεδία των συγκρούσεων αλλά και θύματα τροχαίων για παράδειγμα.

Ποιες είναι οι μεγαλύτερες δυσκολίες που αντιμετωπίζετε σε με τέτοια επέμβαση;

Για να περιοριστούν οι κίνδυνοι, το νοσοκομειακό προσωπικό στη Συρία εργάζεται πολύ προσεκτικά και διακριτικά και πολλά από τα νοσοκομεία εξαφανίζονται τόσο γρήγορα όσο γρήγορα στήθηκαν. Σε αυτό το πλαίσιο, η ύπαρξη μιας εγκατάστασης όπως η δικιά μας είναι πολύ σημαντική για τους τραυματίες που χρειάζονται βοήθεια. Πρόκειται όμως για μια ιδιαίτερα λεπτή κατάσταση. Οι περιορισμοί ασφαλείας περιστέλλουν τις δυνατότητες και τους πόρους μας. Ένα σύνηθες τραύμα από ένοπλη σύγκρουση απαιτεί μέσο όρο 5 ημέρες νοσηλείας. Με εξαίρεση τις πολύ δύσκολες περιπτώσεις, δεν καταφέρνουμε να κρατήσουμε τους ασθενείς για περισσότερο χρονικό διάστημα. Οι ασθενείς που κατοικούν κοντά στο νοσοκομείο ή μένουν σε φίλους ή συγγενείς στη  ευρύτερη περιοχή, μπορούν να επιστρέψουν για ένα τσεκάπ ή αλλαγή επιδέσμων. Όμως, παρά την αλληλεγγύη που έχει αναπτυχθεί μεταξύ των κατοίκων στην περιοχή  και που επιτρέπει στους ασθενείς να διαμένουν κάπου κοντά προσωρινά, υπάρχουν ασθενείς που φεύγουν από το νοσοκομείο και δεν επιστρέφουν ποτέ.