fbpx Aϊτή - Μαρτυρία: "Τότε κατάλαβα τι σημαίνει να είναι κανείς ευάλωτος και τόσο εκτεθειμένος" | msf.gr
prev
next

Γλώσσες

  • English
  • Ελληνικά

Είστε εδώ

Aϊτή - Μαρτυρία: "Τότε κατάλαβα τι σημαίνει να είναι κανείς ευάλωτος και τόσο εκτεθειμένος"

Haiti © Bruno Stevens - CosmosΜαρτυρία - Της Ιζαμπέλ Τζέινσον -Σήμερα το πρωί φοβήθηκα όσο ποτέ άλλοτε στη ζωή μου. Ήλπιζα να κοιμηθώ για 10 λεπτά παραπάνω καθώς δούλευα 5 ώρες κάθε νύχτα κατά τη διάρκεια της προηγούμενης εβδομάδας και οι αντοχές μου είχαν εξαντληθεί. Που τέτοια τύχη. Ξαφνικά αισθάνθηκα τον υπνόσακό μου στο πάτωμα του δωματίου να κινείται μπρος-πίσω.

Προς στιγμήν σκέφτηκα ότι μάλλον ήμουν ζαλισμένη από την κούραση. Η σκέψη αυτή, όμως, δεν κράτησε πολύ καθώς του κούνημα γινόταν όλο και πιο δυνατό.  

Που τέτοια τύχη. Ξαφνικά αισθάνθηκα τον υπνόσακό μου στο πάτωμα του δωματίου να κινείται μπρος-πίσω. Προς στιγμήν σκέφτηκα ότι μάλλον ήμουν ζαλισμένη από την κούραση. Η σκέψη αυτή, όμως, δεν κράτησε πολύ καθώς του κούνημα γινόταν όλο και πιο δυνατό.

Πετάχτηκα επάνω, βρήκα το δρόμο προς την πόρτα μέσα στο σκοτάδι και φορώντας τις πυτζάμες μου κατέβηκα τρέχοντας προς την κλειδωμένη πόρτα. Δεν είχα το κλειδί αλλά ευτυχώς ένας συνάδελφος με πρόλαβε και την ξεκλείδωσε για να μπορέσουμε και οι δύο να βγούμε έξω.

Έτρεμα και ήμουν έτοιμη να βάλω τα κλάματα, το ίδιο και εκείνος. Κατάφερε να γλιτώσει από το σεισμό της προηγούμενης εβδομάδα, αλλά παρόλα αυτά βρήκε το κουράγιο να τρέξει πίσω στο σπίτι για να βγάλει δύο ακόμη συναδέλφους που ήταν ακόμη μέσα. Η καρδιά μου χτυπούσε πολύ δυνατά. Τότε κατάλαβα τι σημαίνει να είναι κανείς ευάλωτος και τόσο εκτεθειμένος σε αυτή την τεράστια ισχύ.

Έτσι ξεκίνησε η μέρα μας.

Το ίδιο απόγεμα πέρασα μερικές ώρες στο υπαίθριο νοσοκομείο μας στο Carrefour.
Για είσοδο χρησιμοποιούμε ένα παχύ γκρι πλαστικό παραπέτασμα, το οποίο είναι κρεμασμένο από δύο δέντρα στις δύο πλευρές ενός δρόμου που διασχίζει το κέντρο της πόλης. Εκεί βρίσκεται η μονάδα εντατικής θεραπείας, ο χώρος περιποίησης των τραυμάτων και ο θάλαμος ασθενών.

Είναι πολύ επώδυνο να βλέπει κανείς τόσα πολλά τραυματισμένα παιδιά και ενήλικες, κάποιοι από τους οποίους ουρλιάζουν από τον πόνο όσο οι νοσοκόμοι τους αλλάζουν τους επιδέσμους. Έχουν σοβαρά εγκαύματα, πληγές που έχουν μολυνθεί, σπασμένα χέρια, βαθειά τραύματα στο κεφάλι, άκρα με γάγγραινα και ούτω καθ’ εξής.

Μέσα από μια μικρή πόρτα μπαίνει κανείς στην αυλή του νοσοκομείου. Εκεί βρίσκεται το χειρουργείο, το οποίο δεν είναι παρά μία σειρά από κρεβάτια κάτω από δύο μπλε μουσαμάδες και ένα δέντρο. Στη μία πλευρά βρίσκονται γυναίκες σε τοκετό ή για καισαρικές τομές. Στα τρία κρεβάτια τις άλλης πλευράς πραγματοποιούνται πιο σοβαρές επεμβάσεις, όπως ακρωτηριασμοί.

Οι ομάδες μας χειρουργούν τους ασθενείς  σε εξωτερικούς χώρους κυρίως γιατί το προσωπικό φοβάται να εργαστεί μέσα στο κτίριο του νοσοκομείου. Παρά τις αντίξοες συνθήκες, στη διάρκεια των πέντε ωρών που βρέθηκα εκεί, η ομάδα ολοκλήρωσε τουλάχιστον τρεις ακρωτηριασμούς, τους δύο σε μικρά παιδιά. Αφαίρεσαν ακόμη νεκρό ιστό από το μηρό μιας νεαρής γυναίκας και πραγματοποίησαν και μία καισαρική τομή.

Η ομάδα μας είναι κουρασμένη. Δουλεύουν πάρα πολλές ώρες μέσα στη ζέστη, το πλήθος, το θόρυβο και συνθήκες απαιτητικές και αγχωτικές.  Ευτυχώς έχουμε εντοπίσει ένα νέο ευρύχωρο σχολικό κτίριο το οποίο δεν καταστράφηκε από το σεισμό, στο δρόμο λίγο πιο κάτω από το νοσοκομείο μας. Ελπίζουμε να μεταφερθούμε στο νέο αυτό χώρο στις επόμενες μέρες.

Το μόνο ευχάριστο γεγονός μέσα σε όλη αυτή τη σωματική αλλά και ψυχική ταλαιπωρία είναι η γέννηση υγειών μωρών. Οκτώ υγιέστατα μικρά ήρθαν σήμερα στον κόσμο κάτω από τον μπλε μουσαμά του νοσοκομείου μας. Τα έχουμε όλοι μας ανάγκη ώστε να δώσουν νέα πνοή και ελπίδα σε αυτή τη ρημαγμένη χώρα.

.: