Ημερολόγιο από τα Παλαιστινιακά Εδάφη

Όλες αυτές οι σκέψεις ήρθαν στο μυαλό μου και σήμερα, όταν επισκέφτηκα μια επταμελή οικογένεια που ξαφνικά μια ημέρα, στις 6 το πρωί, είδε μπουλντόζες να έρχονται και να κατεδαφίζουν μέσα σε λίγα λεπτά το σπίτι τους, χωρίς να τους αφήσουν να πάρουν τίποτα από μέσα.

Τώρα ζουν κάτω από μια τέντα στην ταράτσα του σπιτιού ενός γείτονα. Για να βρουν νερό -όλοι τους, ακόμα και η γυναίκα που βρίσκεται στον όγδοο μήνα της εγκυμοσύνης της- πρέπει να διανύσουν μια μεγάλη απόσταση με τα πόδια, κουβαλώντας μπιτόνια, για να καλύψουν τις βασικές τους ανάγκες. Τα μοναδικά πράγματα που έχει πλέον αυτή η οικογένεια είναι μερικά παλιά στρώματα για να κοιμούνται κάτω από τα αστέρια και βασικό ρουχισμό για τα παιδιά.

Πριν από ένα μήνα επέστρεψα για λίγο στην Αθήνα για να δω τους γονείς μου και στο αεροδρόμιο έχασα τις αποσκευές μου. Για περίπου μία ώρα πίστευα ότι δεν θα τις ξανάβρισκα, μέχρι που κάποιος νεαρός ήρθε και μου παρέδωσε τη βαλίτσα μου. Κατά τη διάρκεια αυτής της ώρας ήμουν λυπημένη και απογοητευμένη, αναθεματίζοντας την κακιά μου τύχη. Κι όλα τούτα επειδή νόμιζα ότι είχα χάσει κάποια ρούχα και μερικά ζευγάρια παπούτσια.

Όμως, μετά την επίσκεψή μου σε αυτή την επταμελή οικογένεια, ένιωσα ότι θα έπρεπε να αναθεωρήσω τις προτεραιότητες στη ζωή μου – να ξεχωρίσω τα πράγματα που έχουν πραγματικά αξία από αυτά που γίνονται απλώς και μόνο για επίδειξη. Για μερικούς ανθρώπους, το να έχουν μια σκεπή πάνω από το κεφάλι τους και τρεχούμενο νερό αποτελεί πολυτέλεια.

Για μένα αυτά είναι δεδομένα, τα οποία όμως πρέπει να εκτιμήσω περισσότερο για να μπορέσω να καταλάβω καλύτερα τους ασθενείς μου που προσπαθούν να προσαρμοστούν σε μια σκληρή πραγματικότητα και επίσης για να δώσω στη ζωή μου περισσότερο νόημα.