Ημερολόγιο από τα Παλαιστινιακά Εδάφη

Αυτός ο φαύλος κύκλος της βίας και ο συνεπαγόμενος κίνδυνος σχεδόν «μυρίζει» στην ατμόσφαιρα.Σκέφτεσαι: ποια θα είναι η επόμενη κίνηση; Γιατί είσαι σίγουρος πως κάτι θα συμβεί. Σιγά-σιγά προσαρμόζομαι σε αυτό το περιβάλλον, δεν με εντυπωσιάζουν πλέον τα νούμερα των νεκρών Παλαιστινίων - Ισραηλινών, δεν με εντυπωσιάζει πια ο αριθμός και η ηλικία των Παλαιστινίων που συλλαμβάνονται καθημερινά. Δεν εντυπωσιάζομαι πλέον από όσα διηγούνται αυτοί που απελευθερώθηκαν από τη φυλακή, για τις «τεχνικές» που χρησιμοποιήθηκαν πάνω τους.

Δεν ανησυχώ ιδιαίτερα πια όταν περνάω από σημεία ελέγχου, όταν μιλάω σε στρατιώτες με τα όπλα ανά χείρας, όταν ακούω πυροβολισμούς και βομβαρδισμούς. Λυπάμαι, απογοητεύομαι, θυμώνω, απελπίζομαι – αλλά δεν εντυπωσιάζομαι. Κι αυτό είναι ένα παράξενα επικίνδυνο συναίσθημα. Εάν εγώ, μέσα στους τρεις μήνες που βρίσκομαι εδώ, προσαρμόστηκα, τι θα συμβαίνει στους ανθρώπους που ζουν αυτή την κατάσταση για χρόνια;

Τι θα συμβαίνει στους ανθρώπους που γεννήθηκαν εδώ και δεν έχουν βιώσει τίποτα άλλο πέρα από αυτή την πραγματικότητα; Όταν το μοναδικό πράγμα που έχει μείνει σταθερό στη ζωή τους είναι η βία – νύχτα και μέρα; Τι σημαίνει «ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις», όταν ταυτόχρονα σκοτώνονται άνθρωποι και από τις δύο πλευρές, και ακόμα περισσότεροι νιώθουν την ανάγκη να εκδικηθούν; Πού βρίσκεται η ελπίδα σε όλο αυτό;

Ελίνα Πελεκάνου,
Ψυχολόγος, Χεβρώνα,
Γιατροί Χωρίς Σύνορα