Εχθές, λοιπόν, είχαμε κανονίσει να πάμε μαζί με τον Οσμάν. Ο Μπασίρ βγήκε από το σπίτι και μας έκανε νόημα προκειμένου να καταλάβουν οι Ισραηλινοί από το φυλάκιο ότι είμαστε επισκέπτες της οικογένειας. Παρκάραμε το Σκόντα έξω ακριβώς από την είσοδο του σπιτιού και αφού μας καλωσόρισε όλη η οικογένεια, προχωρήσαμε προς την κουζίνα, όπου μας περίμενε αχνιστό το φαγητό. Ο Μπασίρ, ο οποίος είναι εκπαιδευτικός - διευθυντής Γυμνασίου - και η κόρη του, η Αμίρα 16 ετών, μιλώντας άπταιστα Αγγλικά άρχισαν να μας διηγούνται την ιστορία τους. Αφού φάγαμε, ο Μπασίρ άρχισε να μας ξεναγεί στα δωμάτια του σπιτιού δείχνοντάς μας τις σφαίρες στους τοίχους, στις ντουλάπες, στα κρεβάτια, παντού.
Ήταν περίπου 14.00 μ.μ. όταν εισέβαλαν από παντού μέσα στο σπίτι οι Ισραηλινοί στρατιώτες και μας ζήτησαν να πάμε όλοι στο δωμάτιο - φυλακή. Ο Μπασίρ, μου έκανε νόημα να μην αντιδράσω και ότι ο ίδιος θα διαπραγματευτεί μιας και τους ξέρει καλύτερα. Έβγαλαν το τηλέφωνο από την πρίζα και πήραν τα κινητά μας. Η οικογένεια υπέθεσε ότι πρόκειται για αλλαγή βάρδιας με τους πάνω ορόφους, οπότε ο αποκλεισμός μας δε θα κρατούσε πολύ. Έξω από την πόρτα του δωματίου υπήρχαν δύο με τρεις πάνοπλοι φρουροί και συχνά καλούσαν στην πόρτα τον Μπασίρ για να πάει να κλειδώσει κάποια πόρτα ή να κλείσει κάποιο παράθυρο του σπιτιού, σημαδεύοντάς τον στην πλάτη. Οι στρατιώτες ήταν πολύ νέοι και έδειχναν κάπως φοβισμένοι. Μας ρώτησαν αν έχουμε πάνω μας σφαίρες!
Τελικά δεν άντεξα και πήγα μαζί με τον Μπασίρ προς την πόρτα και τους ζήτησα πολύ ευγενικά να μας αφήσουν να φύγουμε γιατί όσο περνούσε η ώρα μπορεί να έκλεινε ο δρόμος της επιστροφής μας προς τη Γάζα. Τους έδειξα το διαβατήριο και την ταυτότητα των Γιατρών Χωρίς Σύνορα, τους είπα ότι δεν έχουν κανένα δικαίωμα να μας κρατούν φυλακισμένους. Οι στρατιώτες της πόρτας έπρεπε να ρωτήσουν τους ανώτερους από το φυλάκιο, οι οποίοι αρχικά αρνήθηκαν, λέγοντας ότι όσο υπάρχουν στρατιώτες μέσα στο σπίτι δεν μπορεί να φύγει κανείς. Ο Μπασίρ εγγυήθηκε προσωπικά ότι δεν πρόκειται να συμβεί κάτι κατά την αναχώρησή μας. Εντωμεταξύ, το μικρότερο κοριτσάκι της οικογένειας κατουρήθηκε επάνω του, γιατί ακόμα και για την τουαλέτα έπρεπε να ζητούν άδεια και να διαπραγματεύονται.
Ύστερα από δυο ώρες διαπραγματεύσεων μας άφησαν να φύγουμε κατά τις 16.15μ.μ. ενώ η οικογένεια αφέθηκε ελεύθερη στις 19.30 μ.μ. ..."
