Σελίδες Ημερολογίου ...ημέρες Παλαιστίνης στα οδοφράγματα

© Athina Kazolea

Δευτέρα, 2 Δεκεμβρίου 2002
Επισκέφθηκα το πρόγραμμά μας για την αποκατάσταση ατόμων με αναπηρίες στον προσφυγικό καταυλισμό του Καν Γιούνις για την τακτική συνάντηση με το συντονιστή του προγράμματος των Γιατρών Χωρίς Σύνορα, Τζαμάλ και τους τοπικούς συνεργάτες μας, Μοχάμεντ και Μουστάφα. Συζητήσαμε θέματα οργάνωσης της αποστολής και προγραμματίσαμε τις δραστηριότητες για τους επόμενους μήνες.

Επιστρέφοντας στη Γάζα το κεντρικό τσεκ πόιντ ήταν κλειστό. Πρόκειται για το σημείο ελέγχου δίπλα στον εβραϊκό οικισμό του Κφαρ Νταρόμ, που ελέγχει το δρόμο επικοινωνίας του οικισμού αυτού με το Ισραήλ, και τη μεγάλη γέφυρα που συνδέει τους οικισμούς του Γκους Κατίφ με το Ισραήλ. Από τις δύο πλευρές της γέφυρας υπάρχουν δύο πύργοι -κύλινδροι από τσιμέντο- με φρουρούς μέσα. Δίνουν διαταγές στους οδηγούς με μεγάφωνα, συχνά μόνο στα εβραϊκά. Όσοι δεν καταλαβαίνουν, σταματάνε έτσι κι αλλιώς. Αν ξεκινήσουν χωρίς να πρέπει, οι σκοποί πυροβολούν στον αέρα -συνήθως...

Μπροστά από μας περίμεναν περίπου 10 αυτοκίνητα. Σιγά-σιγά, περισσότερα αυτοκίνητα έφτασαν και πολλά από αυτά, παρέκαμψαν τον ασφαλτοστρωμένο δρόμο και μέσα από τα χώματα σταμάτησαν μπροστά μας και στο πλάι, περιμένοντας να ανοίξει το τσεκ πόιντ. Εκατοντάδες άλλα τροχοφόρα μαζεύτηκαν. Σημειώνω ότι δεν είχε τελειώσει το Ραμαζάνι και οι μουσουλμάνοι δεν επιτρεπόταν να φάνε, να πιουν τίποτα, ή να καπνίσουν μέχρι τις 17:00μ.μ. Σεβάστηκα κι εγώ το έθιμό τους.

Το αυτοκίνητο των Γιατρών Χωρίς Σύνορα με τη σημαία μας να ανεμίζει μπροστά. Οδηγούσε ο Οσμάν και ήταν μαζί μας ο Τζαμάλ. Για την ιστορία υπενθυμίζω, ότι δεν επιτρέπεται να περνούν αυτοκίνητα από το σημείο ελέγχου, αν δεν επιβαίνουν τουλάχιστον τρία άτομα. Συνήθως, τα άλλα αυτοκίνητα παίρνουν πιτσιρίκια που περιμένουν πριν και μετά το «σύνορο» και τα μεταφέρουν από την άλλη μεριά για 1 ή 2 σέκελ (το τοπικό νόμισμα).

Στις πέντε το απόγευμα έληξε η νηστεία της ημέρας και δεκάδες μικροπωλητές πουλούσαν νερό, φαγητό και τσιγάρα.

Η Μαρία Σκουλά, η διοικητικός της αποστολής, τηλεφώνησε από τη Γάζα στο υπεύθυνο γραφείο του στρατού που βρίσκεται στο Έρεζ, χωρίς να της δώσουν καμιά πληροφορία. Της είπαν να πάρει σε δέκα λεπτά και μετά δεν το σήκωνε κανείς...

Ο στρατός άνοιξε την κυκλοφορία στις 18:00, ενώ είχε ήδη σκοτεινιάσει για τα καλά. Δύσκολα μπορεί να περιγραφεί το πανδαιμόνιο που ακολούθησε καθώς τα αυτοκίνητα είχαν αποκλείσει και το αντίθετο ρεύμα κυκλοφορίας, και όλοι προσπαθούσαν να περάσουν πρώτοι, χωρίς να κρατούν καμιά σειρά. Οι Ισραηλινοί προσπάθησαν να επιβάλλουν τάξη πυροβολώντας στον αέρα και διακόπτοντας την κυκλοφορία από το ένα ρεύμα για να περάσουν οι απέναντι. Σε μια από αυτές τις διακοπές βρεθήκαμε μπροστά, δίπλα στους ισραηλινούς φαντάρους. Απαίτησαν από όλα τα αυτοκίνητα να σβήσουν τις μηχανές τους, στοχεύοντάς μας με τα όπλα. Μετά από 4-5 λεπτά μας άφησαν και πάλι, κι έτσι περάσαμε χωρίς άλλα προβλήματα. Ήμασταν πίσω στη Γάζα στις οκτώ το βράδυ.

Δευτέρα, 16 Δεκεμβρίου 2002
Σήμερα συνόδευσα την Κινητή Ιατρική Μονάδα που επισκέφθηκε μια καινούργια περιοχή στο νότο, κοντά στο κατεστραμμένο αεροδρόμιο της Γάζας. Ήταν μαζί μας δύο γιατροί, ο Μοχάμεντ και ο Χάζεμ, ο Άχμεντ ο τεχνικός εργαστηρίου, η Ναριμάν η επισκέπτρια υγείας και ο Μαρουάν ο οδηγός. Μας συνόδευε ο δημοσιογράφος Chris McGreal από την εφημερίδα «The Guardian», που τον φιλοξενούσε η UPMRC (Union of Palestinian Medical Relief Committee) -η ντόπια μη κυβερνητική οργάνωση με την οποία συνεργαζόμαστε για το πρόγραμμα.

(...) Κάναμε ιατρείο σε ένα ιδιωτικό σπίτι, σε ένα μεγάλο ισόγειο δωμάτιο. Δυστυχώς στο ίδιο δωμάτιο, εκτός από τους γιατρούς που εξέταζαν, το εργαστήριο και τον πάγκο με τα φάρμακα, μαζεύτηκαν και όλοι όσοι περίμεναν να εξεταστούν, άλλοι καθιστοί, άλλοι στο πάτωμα και άλλοι όρθιοι. Τέσσερα άτομα προσπαθούσαν να επιβάλλουν κάποια τάξη με μικρή επιτυχία.

Επιστρέφοντας στη Γάζα φτάσαμε πάλι στο τσεκ πόιντ στις 13:00. Ήταν κλειστό ήδη από τις 11 το πρωί και μπροστά μας περίμεναν ήδη 100 αυτοκίνητα. Είχαν αποκλειστεί περίπου 15 αυτοκίνητα, μεταξύ των οποίων και ένα λεωφορείο των Ηνωμένων Εθνών.
Η Μαρία από τη Γάζα τηλεφώνησε και πάλι στο Έρεζ. Είπαν ότι γνωρίζουν το κλείσιμο αλλά ότι δε γνωρίζουν πότε θα ανοίξει. Εμείς περιμέναμε μέχρι τις τρεις, οπότε γυρίσαμε στο Καν Γιούνις για φαγητό στο εστιατόριο Μπολιβάρ (Ο σουρεαλισμός σ' όλο του το μεγαλείο. Θυμίζω το ποίημα Bolivar του Νίκου Εγγονόπουλου, που καταλήγει: «Στρατηγέ, τί γυρεύεις στη Λάρισα εσύ, ένας Υδραίος;». Αλλά μπορεί και να ήθελαν να γράψουν Boulevard... Τα αραβικά δεν τα πάνε καλά με τα φωνήεντα).

(...) Πίσω ξανά στην ουρά των ακινητοποιημένων αυτοκινήτων. Όταν βράδιασε, είδαμε κάτι δυνατά πορτοκαλί φώτα να πετάνε αργά στον ουρανό. Είναι αυτά που ρίχνουν οι ισραηλινοί για να βλέπουν τη νύχτα. Κατά τη διάρκεια της αναμονής ακούσαμε μερικές φορές πυροβολισμούς. Πληροφορηθήκαμε ότι οι σκοποί πυροβόλησαν το λεωφορείο των Ηνωμένων Εθνών, που ήταν γεμάτο φοιτητές σε σχολές του ΟΗΕ και επέστρεφαν από τη Γάζα. Τραυματίστηκε στο γλουτό ένας 19χρονος που ήταν όρθιος μέσα στο λεωφορείο. Είχαν πυροβολήσει από τους πύργους δίπλα στη γέφυρα. Όταν το λεωφορείο, στη συνέχεια, πέρασε προς το δικό μας μέρος, ο γιατρός μας ο Χάζεμ μπήκε μέσα και εξέτασε τον τραυματία. Αιμορραγούσε αλλά ευτυχώς, χωρίς κίνδυνο.
Άνοιξαν τελικά στις 19:30. Ο ίδιος χαμός για να περάσουμε, χωρίς όμως να μας σταματήσουν ξανά. Φτάσαμε στη Γάζα στις εννιά.

Ο Ισραηλινός στρατός δε δίνει, φυσικά, εξηγήσεις γιατί κλείνει τα σημεία ελέγχου. Το κλείσιμο είναι πάντα απροειδοποίητο και δεν υπάρχει περίπτωση να διαπραγματευτείς. Την προηγούμενη Δευτέρα είδαμε να περνάει μια ηλικιωμένη με τα πόδια, μόνη της. Είπε ότι είχε πρόβλημα νεφρολογικό και ότι της επέτρεψαν να περάσει μόνη, ενώ δεν επέτρεψαν στην κόρη της που τη συνόδευε. Ολιγόλεπτοι αποκλεισμοί είναι συνηθισμένοι όταν περνάνε ισραηλινά αυτοκίνητα από τη γέφυρα πηγαίνοντας προς τους οικισμούς.
Πληροφορηθήκαμε ότι από εδώ και στο εξής, δε θα επιτρέπεται σε αυτοκίνητα μη κυβερνητικών οργανώσεων (ούτε του ΟΗΕ!), να μπαίνουν από τη Γάζα στο Ισραήλ, όταν έχουν μέσα μόνο τον οδηγό. Αυτό, μόνο ως τιμωρία γίνεται αντιληπτό για τις ανθρωπιστικές οργανώσεις, αφού δεν τίθεται θέμα ασφάλειας. Γιατί πώς είναι δυνατόν να προσφέρεις βοήθεια ως εθελοντής όταν σου αρνούνται αυτό το κατοχυρωμένο από διεθνείς συμβάσεις δικαίωμα και χρέος;

Αυτά για την ώρα από το «μέτωπο» των οδοφραγμάτων και συνεχίζουμε...