Σε μια χώρα τόσο κατακερματισμένη όσο η Σομαλία, οι ΓΧΣ παρέχουν πρόσβαση στην υγεία

Η Ρουρίκο δούλευε για πάνω από 20 χρόνια σε νοσοκομείο στο Τόκυο όταν μια μέρα αποφάσισε να πραγματοποιήσει ένα από τα παιδικά της όνειρα: να γίνει μέλος των ΓΧΣ και να πάει μαζί τους να εργαστεί κάπου, σε κάποιο μέρος του κόσμου. Σε λιγότερο από δύο χρόνια, έχει δουλέψει σε τρεις εμπόλεμες ζώνες: Σρι Λάνκα, Νταρφούρ (Σουδάν) και τώρα Σομαλία.

Στα 55 της, η Ρουρίκο δηλώνει ότι στο μέλλον θέλει να συνεχίσει να δουλεύει με τους ΓΧΣ, παρόλο που, λόγω οικογενειακών υποχρεώσεων, θα της είναι δύσκολο να αφοσιωθεί πλήρως σε αυτή τη νέα ζωή. Σε κάθε περίπτωση, καταλήγει: «η πραγματικότητα ξεπέρασε το όνειρό μου κατά πολύ κι αυτό είναι κάτι που πάντα θα θυμάμαι».

Τι είναι αυτό που θα ξεχωρίζατε ως το χειρότερο πράγμα που επηρεάζει τον πληθυσμό εδώ στη Σομαλία;
Νομίζω ότι είναι ένα στοιχειώδες, πολύ απλό και συγχρόνως πολύ σημαντικό ζήτημα: πιστεύω ότι οι ζωές αυτών των ανθρώπων θα βελτιώνονταν αν δεν γίνονταν διακρίσεις από τις υπηρεσίες υγείας, αν μπορούσαν να απευθυνθούν στις διαθέσιμες δομές υγείας όποτε το χρειάζονταν. Εμείς στους ΓΧΣ τους παρέχουμε ιατρική φροντίδα ανεξάρτητα από τη φυλή, το φύλο ή την οικονομική τους κατάσταση. Θα ήθελα να υπογραμμίσω ότι σε μια χώρα τόσο κατακερματισμένη όσο η Σομαλία, οι ΓΧΣ παρέχουν πρόσβαση στην ιατρική περίθαλψη χωρίς καμία απολύτως διάκριση. Υπό αυτή την έννοια, το να δουλεύεις με τους ΓΧΣ σημαίνει ότι μαθαίνεις πολλά: συνεργαζόμαστε πολύ στενά μεταξύ μας, σε ισότιμη βάση, τόσο με το ντόπιο όσο και με το διεθνές προσωπικό. Αυτό μου αρέσει πολύ.

Τι ήταν αυτό που σας σόκαρε ή σας εξέπληξε περισσότερο στη Σομαλία;
Νομίζω ότι αυτό που μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση ήταν ότι, παρά τα τόσα χρόνια πολέμου και εξαιρετικής αστάθειας, μπορεί κανείς να δει μια κάποια κανονικότητα και ότι ως ένα βαθμό τα πράγματα λειτουργούν. Η κυβέρνηση είναι κυριολεκτικά ανύπαρκτη, δεν υπάρχουν ούτε γιατροί ούτε σχολεία, αλλά υπάρχει μια μορφή κανονικότητας μέσα στο χάος. Για μένα αυτό είναι κάτι πραγματικά εντυπωσιακό.

Δουλεύατε σε νοσοκομείο στο Τόκυο για 20 χρόνια. Τι σας έκανε να αποφασίσετε να δουλέψετε για τους ΓΧΣ;
Η αλήθεια είναι ότι από τότε που ολοκλήρωσα τις σπουδές μου στην ιατρική ήθελα να δουλέψω σε κάποια οργάνωση όπως οι ΓΧΣ. Ήταν το όνειρό μου αλλά για να το πραγματοποιήσω πίστευα ότι έπρεπε οπωσδήποτε να μάθω περισσότερα, να αποκτήσω τεχνικά προσόντα κι εμπειρία και συνειδητοποίησα ότι μου χρειαζόταν περισσότερος χρόνος. Στη συνέχεια παντρεύτηκα κι έκανα δυο παιδιά. Έτσι, έγινα γιατρός και μητέρα, κάτι που είναι ιδιαίτερα δύσκολο. Γι’ αυτό το λόγο, είχα σχεδόν εγκαταλείψει το όνειρό μου κι ήμουν ευχαριστημένη με το να είμαι μια καλή γιατρός και μητέρα στην Ιαπωνία. Ωστόσο μετά από 20 χρόνια, τα παιδιά μου ενηλικιώθηκαν και δεν εξαρτώνταν πλέον από μένα. Επίσης, πιστεύω ότι τώρα έχω τη γνώση, τα προσόντα και την εμπειρία που χρειάζονται για να κάνω αυτού του είδους τη δουλειά και πιστεύω ότι αυτή είναι η τελευταία ευκαιρία που μου δίνεται να πραγματοποιήσω το όνειρό μου.

Και τώρα που το όνειρο έγινε τελικά πραγματικότητα;
Ήταν κάτι πάρα πάρα πολύ δύσκολο αλλά και πολύ ενδιαφέρον. Στην πραγματικότητα, είναι πολύ καλύτερο απ’ ότι πίστευα. Καλύτερο κι από το ίδιο το όνειρο.

Γιατί;
Γιατί δουλεύω με ανθρώπους που έχουν τελείως διαφορετικό υπόβαθρο από μένα - κι αναφέρομαι σε όλους: τόσο στο διεθνές όσο και στο ντόπιο προσωπικό. Μου αρέσει πολύ ο τρόπος που βοηθάμε και στηρίζουμε ο ένας τον άλλον. Δουλεύουμε έχοντας στο μυαλό μας τον ίδιο στόχο, μια πολύ αγνή και τίμια πρόθεση, το καλό του ασθενούς. Μας χωρίζουν ολόκληροι κόσμοι αλλά συμπληρώνουμε ο ένας τον άλλο ώστε να πετύχουμε τον κοινό μας στόχο.