Το ταξίδι του Υ. στην Ελλάδα

Έφυγα από το Αφγανιστάν εξαιτίας του πολέμου. Δεν υπάρχει ειρήνη και καμία ασφάλεια για να μπορέσεις να ζήσεις εκεί. Όλη μου η οικογένεια έχει φύγει.  Πήγαμε στο Πακιστάν χωρίς όμως κάποια έγγραφα για την παραμονή μας εκεί.  Ήμασταν και εκεί πρόσφυγες. Μέχρι και σήμερα δεν έχουμε επίσημα χαρτιά. Πρώτος έφυγε ο αδελφός μου από το Πακιστάν, πριν πολλά χρόνια και τώρα ζει στη Γερμανία. 

Μερικά χρόνια μετά που έφυγε, αποφάσισα και εγώ να φύγω. Πήγα στο Ιράν και από κει στην Τουρκία με τα πόδια. Ήταν χειμώνας, έκανε πολύ κρύο. Το βουνό που θα έπρεπε να διασχίσω ήταν σκεπασμένο με χιόνι. Είδα ένα πτώμα. Δεν είμαι σίγουρος αν ήταν Αφγανός, Πακιστανός, Ιρανός ή από το Μπαγκλαντές. Στο ταξίδι αυτό οι Αφγανοί δεν είναι μόνοι. Πολλοί πρόσφυγες μένουν μαζί. Γι’ αυτό δεν μπορώ να είμαι σίγουρος από πού ή ποιος ήταν, αλλά είδα ένα πτώμα και επίσης κουφάρια αλόγων.

Περπατούσαμε για δύο νύχτες μέχρι να φθάσουμε στο Ιράν και από κει προμηθεύτηκα ένα Ιρανικό διαβατήριο και έτσι μετά από δυο μέρες έφθασα στην Κωνσταντινούπολη με το λεωφορείο. Από κει έφυγα για τη Σμύρνη, όπου και αγοράσαμε μια βάρκα με κουπιά που χώραγε 4 με 6 ανθρώπους. Χωρέσαμε 8 άνθρωποι μέσα στη βάρκα. Ήμασταν οι γρηγορότεροι που φθάσαμε στην Ελλάδα:  Σμύρνη – Σάμος σε 55 λεπτά. Άλλοι χρειάστηκαν 1 ώρα για τη διαδρομή αυτή.

Ήμουν ευχαριστημένος που έφθασα στην Ελλάδα τόσο γρήγορα. Σε 25 μέρες από τότε που έφυγα από το Πακιστάν ήμουν στην Ελλάδα. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού μου, κοιμόμουν στα βουνά και τρώγαμε ξηρή τροφή. Είχα επίσης και λίγο χυμό μαζί μου. Όταν το νερό και ο χυμός τέλειωσαν, έπαιρνα χιόνι και βάζοντάς το στο στόμα μου είχα νερό να πιω. Μερικές φορές το χιόνι έλειωνε και γινόταν λάσπη. Δεν μπορούσαμε να το πιούμε έτσι. Σε ένα μέρος είδα μια βρύση με βρώμικο νερό. Εγώ και άλλοι περίπου 50 άνθρωποι ήπιαμε από το νερό αυτό. Δεν είχαμε άλλη επιλογή.

Μετά φθάσαμε στη Σάμο. Εκεί δεν με κράτησαν στο κέντρο κράτησης των προσφύγων. Ήρθα από μόνος μου στην Αθήνα. Πήρα το πλοίο. Δεν ξέρω αν φταίει το πρόσωπό μου ή κάτι άλλο, γιατί ο κόσμος δεν καταλαβαίνει ότι είμαι Αφγανός.  Μερικοί από αυτούς, ακόμα και οι ίδιοι οι Αφγανοί από τους καταυλισμούς,  δεν καταλαβαίνουν ότι είμαι Αφγανός. Μπορεί το πρόσωπό μου να με βοηθάει γιατί όταν με το εισιτήριο μου πήγα να επιβιβαστώ στο πλοίο, ο ελεγκτής μου μίλησε στα Ελληνικά. Δεν είπα τίποτα, μόνο μπήκα μέσα. Πριν από αυτό, ρώτησα τους φίλους μου ποιος πρέπει να πάει πρώτος και μου είπαν ότι εγώ θα έπρεπε να πάω πρώτος γιατί μάλλον θα με άφηναν να περάσω. «Μιλάς και Αγγλικά, έτσι θα δούμε πως θα πάει και αν είναι μετά θα έρθουμε και εμείς». Ανέβηκα στο κατάστρωμα και κοίταξα κάτω. Όταν οι φίλοι μου προσπάθησαν να επιβιβαστούν, τους σταμάτησαν. Έτσι μόνος μου έφθασα στην Αθήνα και μετά στην Πάτρα.

Προσπάθησα πολλές φορές να πάω στην Ιταλία. Πριν τέσσερις μήνες τελικά τα κατάφερα. Θέλω να πάω στη Γερμανία, να βρω τον αδελφό μου. Είμαι σε τηλεφωνική επαφή μαζί του. Μου λέει ότι όταν θα πάω στη Γερμανία, θα δει τι μπορεί να κάνει. Έχει αποκτήσει τη Γερμανική υπηκοότητα. Δεν είναι πρόσφυγας πια. Είναι πολίτης. Μου λέει ότι τώρα είναι δύσκολα για τους πρόσφυγες στη Γερμανία. Ο αδελφός μου πήγε εκεί το 1998. Πριν είχε Λευκή κάρτα και τώρα έχει Γερμανικό διαβατήριο. Λέει: «Εάν δεν μπορέσω να κάνω κάτι για σένα, τότε πρέπει να φύγεις για τη Σουηδία». Αυτό και θα κάνω. Πρώτα θα πάω στη Γερμανία και αν τίποτα δεν προκύψει, τότε θα πάω στη Σκανδιναβία. Πολλοί φίλοι μου είναι εκεί.

Έτσι όταν έφθασα στην Ιταλία, δεν είχα δακτυλικά αποτυπώματα εδώ στην Ελλάδα, γιατί δεν με σταμάτησε κανείς στη Σάμο και δεν με συνέλαβαν στην Αθήνα. Αλλά με συνέλαβαν στην Ιταλία. Επειδή μιλάω Αγγλικά, με ρώτησαν πως βρέθηκα εκεί. Τους είπα: «Δεν θα σας πω λέξη επειδή είναι ένα από τα δικαιώματα μου ως πρόσφυγας. Πρώτα χρειάζομαι έναν δικηγόρο. Εάν δεν μου στείλετε δικηγόρο δεν πρόκειται να σας πω τίποτα.». Τα ξέρω όλα αυτά, γιατί μου τα είχε πει ο αδελφός μου. Άλλα οι αστυνόμοι στην Ιταλία δεν μου έστειλαν δικηγόρο. Δεν καταλάβαιναν ούτε τα Αγγλικά μου. Μιλούσαν πολύ λίγα Αγγλικά. Με ρώτησαν γιατί χρειαζόμουν δικηγόρο και τους απάντησα ότι επειδή είμαι πρόσφυγας αυτό είναι δικαίωμα μου. Δεν έχω δακτυλικά αποτυπώματα στην Ελλάδα, άρα αναφορικά με το νόμο του Δουβλίνου, η Ιταλία είναι η πρώτη Ευρωπαϊκή χώρα στην οποία θα δώσω τα αποτυπώματά μου. Μου είπαν:«Είναι η πρώτη χώρα που θα δώσεις τα αποτυπώματά σου, άλλα η Ελλάδα είναι η πρώτη χώρα στην οποία έφτασες». Τους είπα ότι δεν είχαν αποδείξεις γι’ αυτό και μου απάντησαν: «Μα το ξέρουμε». Μετά ζήτησαν έναν μεταφραστή. Νόμιζα ότι θα ήταν κάποιος Αφγανός μεταφραστής, αλλά ήταν Ιταλός ο οποίος μιλούσε Αγγλικά μαζί μου, αλλά τα Αγγλικά του ήταν πολύ φτωχά. Πρώτα απ’ όλα δεν μπορούσε να με καταλάβει και έτσι δεν ξέρω τι μετέφραζε. Τα Αγγλικά που μιλούσαν οι Αστυνομικοί ήταν σαφώς καλύτερα απ’ αυτά του μεταφραστή.

Τελικά μου είπαν ότι δεν θα με απελαύνανε και ότι θα μ’ έστελναν σε έναν καταυλισμό στο Μπρίντεζι.  Έτσι με πήγαν στο Αστυνομικό Τμήμα, στο γραφείο Μεταναστών, μου πήραν τα δακτυλικά μου αποτυπώματα και με πήγαν σε ένα εστιατόριο.  Ήπια μόνο νερό γιατί δεν πεινούσα. Όταν τους ρώτησα που θα πάμε μετά, μου απάντησαν «Στο γραφείο να πάρουμε ένα χαρτί για σένα και μετά θα πάμε στο λιμάνι». Μου είπαν ψέματα. Όταν πήγαμε στο λιμάνι κατάλαβα ότι θα με απελαύνανε. Τους ρώτησα «γιατί μου είπατε ψέματα; Έπρεπε να μου πείτε από πριν ότι θα με απελαύνετε». Είπαν «Λυπόμαστε πάρα πολύ αλλά ο πταισματοδίκης δεν συμφώνησε μαζί σου». Τους είπα «ποιος πταισματοδίκης, δεν με πήγατε καν σε δικαστική αίθουσα και μιλάτε για πταισματοδίκες;». Είπαν μόνο «Λυπόμαστε»… Και με έσπρωξαν να επιβιβαστώ στο πλοίο.

Μετά έφτασα εδώ στην Πάτρα. Για 3 με 4 μέρες ήμουν μέσα σε ένα κοντέινερ δίπλα στο λιμάνι, το οποίο ήταν σαν κόλαση. Πριν, υπήρχαν μερικές τρύπες στα πλαϊνά του κοντέινερ όπου μερικοί φίλοι μπορούσαν να σου φέρουν νερό και φαγητό. Αλλά το χρονικό διάστημα που με κρατούσαν μέσα στο κοντέινερ, είχαν κλείσει όλες τις τρύπες και αυτό το έκανε ακόμα χειρότερα. Μετά με πήγαν στο Αστυνομικό Τμήμα. Εκεί μου πήραν τα δακτυλικά μου αποτυπώματα και με ελευθέρωσαν.