Ήρθα σε αυτόν τον κόσμο από μία μητέρα πρόσφυγα κι έναν πατέρα μετανάστη. Γεννήθηκα σε μία χώρα που σεβόταν και προστάτευε τους αιτούντες άσυλο και προσέφερε μια καινούρια ζωή σε όσους την αναζητούσαν.
Μεγάλωσα περιτριγυρισμένη από παιδιά διαφορετικών εθνικοτήτων και έμαθα γλώσσες, παραδόσεις και γεύσεις απ’ όλον τον κόσμο. Η πραγματικότητα στην οποία μεγάλωσα δεν μου άφησε άλλη επιλογή από το να νιώθω ένα βαθύ αίσθημα σεβασμού για όλους τους πολιτισμούς και για τον αγώνα των γονιών μου και όλων των ανθρώπων
που αναζητούν μια καλύτερη ζωή. Αυτό το αίσθημα ήταν ίσως και η αφετηρία για να δουλέψω με τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα. Ήταν ίσως η υποσυνείδητη φωνή που με έκανε να μαγνητίζομαι από τις αποστολές για μετανάστες και πρόσφυγες και υποθέτω ότι γι’ αυτό συμφώνησα να φύγω για την Αιθιοπία χωρίς δεύτερη σκέψη.
«Παρακολουθούσαμε τους ανθρώπους να πληθαίνουν, βλέπαμε παιδιά να πεθαίνουν κάθε μέρα. Ευτυχώς, η εμπειρία μου και η υποστήριξη των συναδέλφων μάς επέτρεψαν να ανταποκριθούμε άμεσα στις ανάγκες του πληθυσμού για ιατρική βοήθεια και ψυχολογική υποστήριξη».
αντικρίσω κάτι που δεν είχα ξαναδεί στη ζωή μου: Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι οι οποίοι είχαν κάνει ένα απίστευτο ταξίδι αναζητώντας μια καλύτερη ζωή. Δεκάδες χιλιάδες οικογένειες οι οποίες είχαν εγκαταλείψει τις εστίες τους κουβαλώντας στην πλάτη τα μοναδικά τους υπάρχοντα, έναν μπόγο με ρούχα, αναζητώντας ένα ασφαλές περιβάλλον.
Παρακολουθούσαμε τους ανθρώπους να πληθαίνουν μπροστά στα μάτια μας, βλέπαμε παιδιά να πεθαίνουν κάθε μέρα, οι πρόσφυγες να δημιουργούν μια μικρή πόλη. Ευτυχώς, τα συναισθήματά μου, η εμπειρία μου και η υποστήριξη των συναδέλφων μάς επέτρεψαν να ανταποκριθούμε άμεσα στις ανάγκες του πληθυσμού για ιατρική βοήθεια και ψυχολογική υποστήριξη.
Ως ομάδα μπορέσαμε να αντιμετωπίσουμε γρήγορα την ανθρωπιστική κρίση που ξεδιπλωνόταν μπροστά στα μάτια μας, δημιουργώντας τις απαραίτητες δομές ώστε να μειώσουμε τα ποσοστά νοσηρότητας και θνησιμότητας στα παιδιά και να παρέχουμε ψυχολογική υποστήριξη σε όσους τη χρειάζονταν.
Οι ψυχολογικές ανάγκες των προσφύγων είναι τόσο έντονες όσο και μοναδικές. Είναι δύσκολο να κατανοήσεις την αβεβαιότητα που αισθάνονται, την απομόνωση που υφίστανται, την προσαρμοστικότητα που τους χαρακτηρίζει σε πείσμα των δεινών τους. Γυναίκες θα μας μιλούσαν για το ταξίδι τους όταν χρειάστηκε να περπατήσουν 400 χιλιόμετρα, να διασχίσουν εξαιρετικά δύσβατες περιοχές. Θα μας μιλούσαν για το πόσα λίγα είχαν έτσι κι αλλιώς να χάσουν και πόση αγάπη είχαν ακόμη να δώσουν παρά τα όσα είχαν ζήσει.
Ήμουν αρκετά τυχερή που είχα την ευκαιρία να ακούσω τις ιστορίες τους, να μοιραστώ την καθημερινότητά τους, να δω πώς μεγαλώνουν τα παιδιά τους και να γίνω μάρτυρας της δύναμής τους. Όσο περίεργο κι αν ακούγεται, μπορούσα να δω τον πόνο της μητέρας μου στα μάτια τους, να ακούσω τη φωνή της όταν μιλούσαν για την αγωνία τους, να διακρίνω την περηφάνιά της όταν μιλούσαν για τα κατορθώματά τους και με πλημμύριζε η ενοχή γνωρίζοντας ότι ήταν θέμα τύχης το ότι γεννήθηκα εκεί που γεννήθηκα. Δεν θα καταλάβω ποτέ τον πόνο και την αγωνία που ο πληθυσμός αυτός βιώνει σε καθημερινή βάση, ούτε θα κατανοήσω ποτέ γιατί στις μέρες μας παιδιά εξακολουθούν να πεθαίνουν από υποσιτισμό. Αυτό που ξέρω είναι ότι θα συνεχίσω να προσπαθώ να αλλάξω τα πράγματα προς το καλύτερο, θα συνεχίσω να μαθαίνω και να μην ξεχνώ ποτέ το βλέμμα τόσων ανθρώπων που έχει διαπεράσει την ψυχή μου.
