της Ελένης Κάκαλου,
γιατρός-συντονίστρια, Ζάμπια 2004
{mosimage} Η Αφρική δεν είναι μια ήπειρος φτωχή, είναι μια ήπειρος καθημαγμένη... Ο σκουπιδοτενεκές του κόσμου... Ό,τι δε χωράει αλλού έρχεται εδώ. Από πυρηνικά απόβλητα ως τους τυχοδιώκτες, τους φτωχούς της Ινδίας, πρόσφυγες από τα κατεχόμενα της Κύπρου, το Λίβανο και τους καταζητούμενους άλλων περιοχών του πλανήτη. Η Αφρική ήταν πάντα ένας τόπος για τυχοδιώκτες. Και για ονειροπόλους...
Οι Αφρικανοί προσκυνούν πολλούς θεούς. Τους δικούς τους που δε θυμούνται πια τ' όνομά τους. Και όλους τους δικούς μας αδιακρίτως. Η Αφρική δεν είναι όπως την φαντάστηκες... Δυο χωριστοί κόσμοι που συναντιούνται μόνο για λίγο στα φανάρια. Όπου οι «πωλητές» κρατούν μια ομπρέλα, μια εικόνα του Χριστού ή μια κούκλα...
Παραπαίοντας, λοιπόν, ανάμεσα στις προσταγές όλων αυτών των Θεών, αυτή η κοινωνία εκπορνεύεται για ένα δολάριο, ένα φουστάνι ή ένα υγρό πιάτων. Και πεθαίνει χαμογελώντας. Και περιμένοντας. Κλείνοντας τα μάτια σ' αυτό που συμβαίνει γύρω της.
Οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα κάνουν χρόνια τώρα καμπάνια για φθηνά αντίγραφα φάρμακα. Έχουν βάλει συνολικά 23.000 ανθρώπους σε αντιρετροϊική θεραπεία σε διάφορες χώρες αποδεικνύοντας ότι αυτό είναι εφικτό και στα πιο στερημένα περιβάλλοντα.
Αν η χολέρα σκότωνε καθημερινά τόσους ανθρώπους όσους το AIDS, η ανθρωπιστική βοήθεια θα προσγειωνόταν την άλλη μέρα! Κρυφό, σιωπηλό επείγον είναι το AIDS. Οι άνθρωποι πεθαίνουν σπίτι τους κρυμμένοι κι έτσι δεν τους βλέπουμε.
Ακόμη κι αν τα ποσοστά λοίμωξης σταθεροποιηθούν σ' αυτά τα επίπεδα, οι άνθρωποι θα συνεχίσουν να αρρωσταίνουν και να πεθαίνουν για χρόνια. Αφήνοντας πίσω τους ορφανά, φτώχεια, απόγνωση. Όλο και περισσότερη φτώχεια, καθώς η παραγωγική βάση αποδεκατίζεται. Κι όσοι γλιτώσουν θα έχουν ένα δυσανάλογο αριθμό ορφανών και γέρων να φροντίσουν.
(...)Η διαδρομή στην αποστολή επιφυλάσσει σουρεαλιστικές εικόνες. Στην άκρη του δρόμου κάτι τύποι έχουνε καρφώσει τεράστια μανιτάρια σε ένα ξύλο, περιμένοντας να σταματήσει κάποιος να τα αγοράσει. Κι οι φίλοι τους, με αυτοσχέδια κλουβιά μέσα στα οποία μένουν φυλακισμένα πανέμορφα πουλιά με έντονα χρώματα. Μερικές φορές λέω να σταματήσω, να αγοράσω ένα και να το ελευθερώσω για λίγα Kwacha -το τοπικό νόμισμα. Αλλά ποτέ δεν το κάνω.
Η βροχή σταμάτησε. Αν είμαστε τυχεροί αυτά τα υπέροχα αφρικάνικα, «μετά τη βροχή» σύννεφα θα έρθουν. Οι βροχές δεν κρατάνε για πάντα...
