Σαββατόβραδο στο Χανγκού, Πακιστάν

Το νοσοκομείο που υποστηρίζαμε ήταν κρατικό και βρισκόταν στην επαρχιακή πόλη Χανγκού, στο βορειοδυτικό Πακιστάν. Η περιοχή είναι προικισμένη με απίστευτη ομορφιά και η πόλη περιτριγυρισμένη από τέσσερα καταπράσινα βουνά, γεμάτα με φυσικές, ιαματικές πηγές. Ένας πραγματικός παράδεισος, που όμως φαντάζει απαγορευμένος καρπός, αφού η περιοχή θεωρείται από το ίδιο το κράτος ως «κόκκινη ζώνη», εξαιτίας των συχνών συγκρούσεων ανάμεσα σε παρακρατικές και κυβερνητικές δυνάμεις που δημιουργούν μια εύθραυστη ισορροπία. Ταυτόχρονα, η περιοχή έχει κατακλυστεί τελευταία από πρόσφυγες, που προέρχονται τόσο από τη διπλανή επαρχία FATA, όσο και από το Αφγανιστάν, με τους τελευταίους μόνο να φτάνουν τους 80.000! Για τους λόγους αυτούς, οι Πακιστανοί γιατροί και νοσοκόμοι αποφεύγουν να μετατεθούν και να εργαστούν στη συγκεκριμένη περιοχή, και οι χιλιάδες άποροι κάτοικοί της μένουν αβοήθητοι.

Στόχος μας, λοιπόν, σε αυτή την «ξεχασμένη» γωνιά του Πακιστάν ήταν να καλύψουμε την έλλειψη προσωπικού στο νοσοκομείο, να προσφέρουμε επείγουσα χειρουργική και μαιευτική βοήθεια και να αναλάβουμε τη διακομιδή θυμάτων σε μεγαλύτερες νοσοκομειακές, κρατικές δομές άλλων πόλεων, όταν υπήρχε απαίτηση.

Και φυσικά χωρίς χρέωση, όπως πάντα! Εγώ ήμουν ο χειρουργός της αποστολής.

Είχε έρθει λοιπόν η στιγμή της «έκπληξης» όταν κατέφθασε το πρώτο θύμα. Ένα δεκαεξάχρονο αγόρι, που είχε μαχαιρωθεί στην κοιλιά από άγνωστη ομάδα. Η «έκπληξη», επομένως, Ήταν Σάββατο απόγευμα, Ιανουάριος στο Πακιστάν. Θέλαμε να διοργανώσουμε ένα απο χαιρετιστήριο «γεύμα έκπληξη» για τον Καναδό αναισθησιολόγο που θα επέστρεφε σπίτι του την επόμενη εβδομάδα. Όμως συχνά, όταν είσαι στο πεδίο με τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα, η πραγματικότητα σε εκπλήσσει περισσότερο από τις επιθυμίες σου... έπρεπε να περιμένει λίγο. Τρέξαμε στο χειρουργείο για να σώσουμε το νεαρό, ο οποίος συνοδευόταν από το δύστυχο πατέρα του, που έκανε προσπάθεια να συγκρατήσει τα δάκρυά του. Και ενώ τελειώναμε με επιτυχία την επέμβαση, έφτασε στο νοσοκομείο μία έγκυος που χρειαζόταν άμεσα καισαρική, αφού αυτή και το παιδί της κινδύνευαν. Δεν προλάβαμε να βγούμε από την αίθουσα του χειρουργείου. Συνεχίσαμε και φέραμε στη ζωή ένα πανέμορφο αγοράκι! Η μαμά του χαμογελούσε γεμάτη ευτυχία και αυτό έκλαιγε δυνατά. Ήμασταν ικανοποιημένοι, κοντεύαμε πάλι να τελειώσουμε, όταν ήρθαν τα νέα από τα επείγοντα. Μία άλλη γυναίκα που είχε γεννήσει στο σπίτι είχε έρθει με αιμορραγία. Το νεογέννητο δεν τα είχε καταφέρει. Αυτή παρουσίαζε ρήξη μήτρας, μία θανατηφόρα επιπλοκή, που προφανώς προκλήθηκε από ακατάλληλα εργαλεία ή ακατάλληλη χρήση τους. Ήταν θλιβερό. Ακόμα μια φορά, χωρίς να πάρουμε ανάσα στην κυριολεξία, συνεχίσαμε, για να σώσουμε άλλη μια ζωή. Και τα καταφέραμε!

Ήταν ξημερώματα πλέον Κυριακής, όταν ενημέρωνα το σύζυγό της ότι ήταν πλέον ασφαλής.Μου εξομολογήθηκε, φανερά συγκινημένος, ότι με τον ίδιο τρόπο είχε χάσει την αδερφή του πριν από δυο χρόνια και ήταν ευγνώμονας που ήμασταν εκεί τώρα και δεν έχασε έτσι και τη γυναίκα του.

Το φεγγάρι κόντευε να κοιμηθεί και εμείς αποφασίσαμε να κάνουμε επιτέλους το γεύμα «έκπληξη»! Στρώσαμε στο πάτωμα, στην αίθουσα ανάνηψης και οι νοσοκόμοι θα έφερναν το φαγητό. Ξάπλωσα λίγο σε ένα από τα κρεβάτια και έκλεισα τα μάτια μου.Μια τεράστια ικανοποίηση, ένα γλυκό χαμόγελο ζωγραφίστηκε στα χείλη μου. Πόσο γλυκιά ήταν εκείνη η κούραση! Τόσες ζωές, τόσα προβλήματα, αλλά η ίδια πάντα λύση: η δική μας παρουσία εκεί, που χάριζε κουράγιο στους ταλαιπωρημένους αυτούς ανθρώπους και έδινε συνέχεια στα όνειρά τους.

Επιτέλους το γεύμα – έκπληξη λαμβάνει χώρα μετά από τρία επείγοντα περιστατικά.

Ήταν Σάββατο βράδυ. Το δικό μας απλό και λιτό δείπνο στο πάτωμα δεν είχε σε τίποτα να ζηλέψει από μία βραδιά στα καλύτερα «ξενυχτάδικα» της πόλης μου. Ήμασταν πολύ κουρασμένοι, αλλά αφάνταστα ευτυχισμένοι!