Οι ΓΧΣ δημοσιοποιούν τον κατάλογο «10 Ανθρωπιστικών Γεγονότων»που είχαν τη μικρότερη κάλυψη

Μια κλιμακούμενη προσφυγική κρίση στα σύνορα μεταξύ Σουδάν και Τσαντ καθώς και οι χρονίζουσες συγκρούσεις στην Κολομβία, την Τσετσενία, το Μπουρούντι και τη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό συμπεριλαμβάνονται στα «10 Ανθρωπιστικά Γεγονότα» με τη λιγότερη δημοσιογραφική κάλυψη το 2003, σύμφωνα με τον Ετήσιο κατάλογο που δημοσιοποιήθηκε από τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα. Ο 6ος Ετήσιος κατάλογος τονίζει επίσης την έλλειψη ενδιαφέροντος από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης για το μεγάλο αριθμό θανάτων από ελονοσία το 2003, τις συνεχιζόμενες κρίσεις στη Β. Κορέα και τη Σομαλία, ένα νέο πόλεμο στην Ακτή του Ελεφαντοστού αλλά και τις απειλές που προκύπτουν για εκατομμύρια ανθρώπους στον πλανήτη από την έλλειψη πρόσβασής τους σε σωτήρια για τη ζωή φάρμακα εξαιτίας ισχυρών εμπορικών συμφωνιών.

«Λίγοι άνθρωποι γνωρίζουν ότι αυτήν ακριβώς τη στιγμή εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι αναζητούν καταφύγιο μακριά από τη σφοδρή βία στην περιοχή Νταρφούρ του Σουδάν ή ότι, δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι εξαναγκάστηκαν να επιστρέψουν σε εμπόλεμες περιοχές στην Τσετσενία», επισημαίνει ο Νίκολας ντε Τορέντε, διευθυντής του αμερικανικού τμήματος των ΓΧΣ. «Ωστόσο, πολλοί άνθρωποι, με τους οποίους μιλάμε, μας λένε ότι θέλουν να μαθαίνουν γι' αυτές τις κρίσεις ώστε να μπορούν κι αυτοί να διαμαρτυρηθούν και να αναλάβουν δράση εναντίον τους».

Η αυξανόμενη βία εναντίον αμάχων επεκτάθηκε το 2003 και σε μέλη ανθρωπιστικών οργανώσεων. Μεταξύ αυτών και ο εθελοντής των Γιατρών Χωρίς Σύνορα Αργιάν Ερκέλ, ο οποίος κρατείται ακόμη όμηρος για περισσότερες από 500 ημέρες, μετά την απαγωγή του στη Ρωσική Δημοκρατία του Νταγκεστάν, στις 12 Αυγούστου 2002. Αυτή η ανασφάλεια είναι ένας από τους παράγοντες που εμποδίζει τους δημοσιογράφους να καλύψουν ευρύτερα κάποιες από τις πιο επικίνδυνες περιοχές του κόσμου.

«Η Βόρεια Κορέα ήταν στη δημοσιότητα αυτό το χρόνο», προσθέτει ο Ντε Τορέντε. «Αλλά η εφιαλτική κατάσταση στην οποία ζουν οι άνθρωποι εκεί καθώς και οι διώξεις εναντίον Βορειοκορεατών προσφύγων ήταν σχεδόν αόρατες. Και, όπως δείχνει η πείρα μας, η σιωπή και η αδιαφορία είναι παράγοντες που επιτρέπουν σε τέτοιες αδικίες να συνεχίζονται».