Λ.Δ. Κονγκό: Ημερολόγιο της εκστρατείας εμβολιασμού - Μέρος 5ο

«Στις 10 Νοεμβρίου ξεκινήσαμε επιτέλους το εγχείρημα της εκστρατείας εμβολιασμού κατά της ιλαράς στο Ουάκα και το Μπασανκούζου. Θα είχαμε αρχίσει νωρίτερα, εάν το φορτίο μας δεν είχε «κολλήσει» για άλλη μία φορά.

Η πρώτη ημέρα του εμβολιασμού ήταν χαοτική. Χρειάστηκε πραγματικά προσπάθεια για να οργανώσουμε τους ανθρώπους, με ευγενικό τρόπο. Εάν είσαι πολύ απότομος, οι μητέρες ενοχλούνται και παίρνουν τα παιδιά τους σπίτι χωρίς αυτά να εμβολιαστούν. Τα περισσότερα παιδιά φοβούνται να κάνουν το εμβόλιο κι έτσι έπρεπε να τα βάλουμε στη σειρά και να τα πείσουμε να χτυπούν χέρια και πόδια όσο περιμένουν. Γενικά, ωστόσο, ο πληθυσμός είναι πολύ χαρούμενος για την εκστρατεία και o ι αντιστάσεις τους μικρές.

Η δεύτερη μέρα ήταν καλύτερη, καθώς ξεκινήσαμε τους εμβολιασμούς στα μεγάλα σχολεία, πράγμα πολύ πιο εύκολο αφού τα παιδιά είναι συγκεντρωμένα όλα μαζί. Μερικές ομάδες κατάφεραν να εμβολιάσουν 900 παιδιά.

Την τρίτη ημέρα πήγα στο ποτάμι για να προσπαθήσω να επιταχύνω τις τρεις ομάδες μας που δούλευαν σε αυτό, μια και είχαν καθυστερήσει. Επειδή υπάρχουν εκατοντάδες μικροί παραπόταμοι που χάνονται βαθιά στο δάσος, ο εμβολιασμός είναι πολύ χρονοβόρος. Οι ομάδες περνούσαν ώρες κωπηλατώντας μόνο και μόνο για να βρουν μερικά παιδιά εδώ κι εκεί.

Αποδείχθηκε επίσης ότι είχαν οργανώσει άσχημα τη δουλειά τους, ξεπακετάροντας με κόπο και εγκαθιστώντας το σημείο εμβολιασμού στην ξηρά, κάθε φορά που έβρισκαν μερικά παιδιά. Αυτό εξηγούσε γιατί είχαν καθυστερήσει σε σχέση με το πρόγραμμά τους. Δεν ήμουν καθόλου χαρούμενη γι' αυτό κι έτσι τους βοήθησα να οργανώσουν ένα χώρο εμβολιασμού πάνω στην πιρόγα. Έτσι μπορούσαμε να ζητάμε από τους γονείς να δέσουν την πιρόγα τους δίπλα στη δική μας και μετά να μεταφέρουμε τα παιδιά στο δικό μας εξοπλισμένο σκάφος και να τα εμβολιάζουμε γρήγορα. Αυτός ο τρόπος ήταν πολύ πιο αποτελεσματικός.

Τέταρτη ημέρα: Πολύ άρρωστη για να εμβολιάσω

Την τέταρτη ημέρα του εμβολιασμού, διαπίστωσα ότι ήμουν αρκετά άρρωστη, με πυρετό και πόνους σε ολόκληρο το σώμα. Η κατάσταση συνεχίστηκε μερικές ημέρες, μέχρι που αρρώστησα τόσο που πίστεψα ότι ήταν κάτι σοβαρό, οπότε σύρθηκα μέχρι το εργαστήριο και μου έκαναν μια εξέταση - μια μικρή σταγόνα αίμα πάνω στην εργαστηριακή πλάκα του μικροσκοπίου.

Όταν το υλικό είναι έτοιμο, ψάχνεις για τα σιχαμένα, μικρά παράσιτα που υποδηλώνουν ελονοσία. Τα πιο επικίνδυνα από αυτά μοιάζουν με ακουστικά. Εδώ, σε αυτό το μέρος της Αφρικής, εμφανίζεται σχεδόν πάντα το είδος που μοιάζει με ακουστικά, αλλά εγώ ήμουν τυχερή. Ακόμη κι έτσι, ήμουν εντελώς εξαντλημένη, αφυδατωμένη και ανίκανη να βγω από το σπίτι. Αυτό σήμαινε ότι έπρεπε να προσπαθήσω να κάνω τη δουλειά του συντονισμού από εκεί, με τους ανθρώπους της ομάδας εμβολιασμού να έρχονται σε μένα όποτε υπήρχε ανάγκη.

Υπήρχε, όμως, και μια θετική πλευρά: έμαθα να φτιάχνω ψωμί στο τηγάνι. Στο δάσος δε βρίσκεις πολλά πράγματα να φας, και μετά από μερικές ημέρες τα τρόφιμα που είχα φέρει από το Μπασανκούζου άρχισαν να χαλάνε. Τώρα, όμως, θα αρχίσω να φέρνω αλεύρι για να φτιάχνω ένα λεπτό, λευκό ψωμί που μπορεί να φάει κανείς με φρούτα, συνήθως μπανάνες. Αυτήν τη στιγμή μ' αρέσει πολύ και το φτιάχνω συνέχεια. Ωστόσο, όλα είναι σχετικά και οι φίλοι μου κατά πάσα πιθανότητα θα κάνουν εμετό, εάν προσπαθήσω να φτιάξω τέτοιο ψωμί στη Σουηδία. Τέλος πάντων, τώρα έχω μερικά ακόμη τρόφιμα για επείγουσες καταστάσεις, μια και ένας φίλος μου μού έστειλε πριν μερικές ημέρες ζυμαρικά και σοκολάτες.

Ξεκίνημα για το Μποκέκα

Για την επόμενη ζώνη, το Μποκέκα, καθυστερήσαμε μία ακόμη ημέρα, επειδή δεν μπορέσαμε να φέρουμε εγκαίρως το υλικό από την αποστολή στο ποτάμι. Κάποια στιγμή, τα πεσμένα δέντρα και η δυνατή βροχή έκαναν το αυτοκίνητο να κολλήσει τόσο πολύ, που εγκαταλείψαμε, το ξεφορτώσαμε και συνεχίσαμε τη μεταφορά με μοτοσικλέτες.

Μετά από μερικές ημέρες επέστρεψα στο Μπασανκούζου για να παραλάβω χρήματα για τις ομάδες εμβολιασμού και ξαναγύρισα με αυτοκίνητο. Είχα ταξιδέψει αρκετά σε κακούς δρόμους στο παρελθόν, όταν δούλευα στην Αγκόλα, αλλά αυτό εδώ δεν το είχα ξαναδεί! Μετά από μερικά χιλιόμετρα, ήμουν ευτυχής που οι οδηγοί είχαν αποφασίσει ότι έπρεπε να κάθομαι στη μέση, γιατί σερνόμαστε συνεχώς πάνω στη βλάστηση και πέφταμε από δω και από κει μέσα στο αυτοκίνητο, στο οποίο έμπαιναν διαρκώς κλαδιά, φύλλα και αμέτρητα έντομα.

Χρειαστήκαμε μία ολόκληρη ημέρα για να φτάσουμε στον προορισμό μας. Δεν είχα το χρόνο να ελέγξω τίποτε, αλλά την επόμενη ημέρα ξύπνησα στις 5:00 για να ξεκινήσω. Τότε μου είπαν ότι μας είχαν τελειώσει τα εμβόλια και δεν μπορούσαμε να ολοκληρώσουμε τον εμβολιασμό των παιδιών. Καθώς δεν είχαμε μοτοσικλέτες, η μόνη επιλογή ήταν να προσπαθήσουμε να φτάσουμε με το αυτοκίνητο μέχρι το σημείο προετοιμασίας, όπου υπήρχε το απόθεμα των εμβολίων. Στη συνέχεια, αφού επιστρέψαμε πάλι, διαπιστώσαμε ότι δεν είχαν μείνει και καθόλου σύριγγες.

Μέχρι να τακτοποιηθούν όλα είχε σκοτεινιάσει και έπρεπε να συνεχίσουμε τον εμβολιασμό στα τελευταία χωριά χρησιμοποιώντας τους προβολείς του αυτοκινήτου. Τελικά, χρειάστηκε να πάμε στο ποτάμι για να περιμένουμε τις ομάδες να επιστρέψουν. Χρειαστήκαμε αιώνες για να φέρουμε όλο το υλικό πίσω στο σημείο αποθήκευσης. Καθώς ο υπεύθυνος εφοδιασμού δεν είχε κάνει τους σωστούς υπολογισμούς για τα στατιστικά, έπρεπε να καθίσω μαζί του και να τους τελειώσω, ενώ οι άλλοι άρχισαν να φορτώνουν το αυτοκίνητο.

Πρόσθετα αποθέματα 

Όταν βγήκα, είδα ότι είχαν φορτώσει τα πράγματα με πολύ περίεργο τρόπο. Είχαμε τόσες πολλές αποσκευές που κάθε εκατοστό ήταν σημαντικό, γι' αυτό χρειάστηκε να τα βγάλουμε πάλι όλα έξω και να τα φορτώσουμε από την αρχή. Τότε ήταν που ανακάλυψα ένα ζωντανό κροκόδειλο και αρκετά κοτόπουλα που είχε φορτώσει το προσωπικό. Αυτό συμβαίνει συνεχώς. Σε μια περίπτωση είχα βρει μια τεράστια χελώνα και μισή αντιλόπη.

Καθώς περιμέναμε ακόμη την επιστροφή κάποιων ομάδων, δεν μπορούσαμε να ολοκληρώσουμε τη φόρτωση και έτσι άρχισα τις πληρωμές των ανθρώπων. Αυτό είναι ένας πραγματικός μπελάς και πρέπει να γίνει πολύ προσεκτικά, γιατί οι άνθρωποι στα βάθη της ζούγκλας δεν είναι συνηθισμένοι στα χρήματα. Έχουμε συναντήσει προβλήματα όπως δύο ανθρώπους να ισχυρίζονται ότι είναι ιδιοκτήτες της ίδιας πιρόγας ή του ίδιου ποδηλάτου και να θέλουν και οι δύο να πληρωθούν το πλήρες ποσό. Αρχίζω να χάνω το μέτρημα από τις τόσες φορές που μου έβαλαν τις φωνές στα λινγκάλα, την ντόπια γλώσσα. Τελικά, δεν καταφέραμε να τελειώσουμε παρά μόνο τα μεσάνυχτα.