Είστε εδώ
Αρχική σελίδα / Νέα / Ημερολόγιο από τα Παλαιστινιακά Εδάφη
Μαρτυρία - της Ελίνας Πελεκάνου, ψυχολόγου και εθελόντριας των Γιατρών Χωρίς Σύνορα.Οι μισοί από τους ασθενείς μου είναι παιδιά που έχουν αντιμετωπίσει κάποιο τραυματικό γεγονός, π.χ. μια επιδρομή, και οι άλλοι μισοί είναι συνήθως οι μητέρες και οι στενοί συγγενείς των ανθρώπων που έχουν συλληφθεί.
«Ασθενείς» σημαίνει ότι τα παιδιά βρέχουν το κρεβάτι τους, έχουν εφιάλτες, σωματικές ενοχλήσεις και φοβίες, ενώ οι ενήλικες είναι θλιμμένοι και κλαίνε, δεν δείχνουν κανένα ενδιαφέρον για την καθημερινότητά τους, δεν μπορούν να κοιμηθούν ή να φάνε και υποφέρουν από σκέψεις και αναμνήσεις που τους προκαλούν έντονο άγχος. Παρουσιάζουν επίσης προβλήματα υγείας για τους ίδιους λόγους. Βάζω τον εαυτό μου στη θέση τους για να νιώσω τον αντίκτυπο όλων αυτών σε όλες του τις παραμέτρους και να τους υποστηρίξω όσο μπορώ περισσότερο.
Ειδικά οι μητέρες είναι οι πιο «δύσκολοι» ασθενείς. Ίσως επειδή το να είσαι μητέρα σημαίνει ότι ανησυχείς ούτως ή άλλως για τα παιδιά σου. Ειδικά όταν αγόρια ηλικίας 14, 15, 16 ετών και πάνω τα παίρνουν μέσα στη νύχτα με τις πιτζάμες τους μόνο, τα ξυλοκοπούν μπροστά στα μάτια των γονιών τους και τα κλείνουν στη φυλακή επ’ αορίστω. Πώς το αντιμετωπίζουν όλο αυτό οι μητέρες; Βασικά περνούν τις ημέρες τους περιμένοντας ένα τηλεφώνημα από το γιο στη φυλακή, περιμένοντας την άδεια να πάνε να τον επισκεφτούν, περιμένοντας την απελευθέρωσή του, περιμένοντας από κάποιο δικαστήριο να αναγγείλει κάποια ποινή, διερωτώμενη αν ο γιος της βρήκε ρούχα, αν χρειάζεται κουβέρτες, αν έχασε βάρος, αν το ηθικό του είναι εντάξει, αν κλαίει, αν… αν… Η φαντασία συμπληρώνει τα κενά. Ανησυχούν όπως κάθε μητέρα, και μπερδεύονται επίσης με αυτή την πολιτική κατάσταση, καθώς μερικές φορές φτάνουν να λένε «τουλάχιστον ξέρω πού βρίσκεται». Αυτό σημαίνει ότι αποδέχονται τη φυλάκιση και όλα όσα αυτή συνεπάγεται ως την καλύτερη δυνατή κατάσταση σε σύγκριση με άλλες διαθέσιμες επιλογές, όπως για παράδειγμα να γίνει ο γιος μάρτυρας. Είναι εύκολο να γράφει κανείς για αυτό, αλλά η αποδοχή αυτή σημαίνει ότι απαρνούνται πολλά από τα όνειρα και τις φιλοδοξίες που οι γονείς συνήθως έχουν. Πρόκειται για μια σκληρή πραγματικότητα, η οποία οδηγεί σε μια άδικη αλλά ρεαλιστική προσαρμογή.
Η δουλειά που κάνω μαζί τους φτάνει μέχρι κάποιο σημείο. Φτάνει μέχρι το σημείο όπου καταφέρνουν να νιώθουν καλά και να αντεπεξέρχονται χωρίς αισθήματα ενοχής, όπου η ανάγκη μου να τους υποστηρίξω ψυχολογικά δε δείχνει έλλειψη σεβασμού προς τη δύσκολη κατάσταση και τα αισθήματα που τη συνοδεύουν. Ακόμα κι όταν συμφωνούμε να ολοκληρώσουμε τις συνεδρίες μας, δε μπορώ να σταματήσω να τους σκέφτομαι για καιρό μετά, προσέχοντάς τους μερικές φορές…
Ελίνα Πελεκάνου,
Ψυχολόγος, Χεβρώνα,
Γιατροί Χωρίς Σύνορα
