Εκτοπισμένοι στο ανατολικό Τσάντ: Τρία κιλά κεχρί για να τραφούν 13 άνθρωποι

Μπορούσε, μέχρι που ένοπλες ομάδες εισέβαλαν στις 7 Νοέμβριο του 2006 στο χωριό του, Φαρίντε. Πολλοί από τους περίπου 1.000 χωρικούς τραυματίστηκαν και το χωριό λεηλατήθηκε και κάηκε ολοσχερώς.Ο Αμπντουλάι έφυγε βιαστικά μαζί με άλλους χωρικούς για να ξεφύγει απότους επιδρομείς, που ήταν οπλισμένοι με πολυβόλα και, κατά τα λεγόμενάτου, ήταν αραβόφωνοι του Τσαντ. Έτσι κατέφυγαν στο κοντινό χωριό Κάρο.Στη συνέχεια, η βία και η λεηλασία επεκτάθηκε και στα γύρω χωριά και οι άνθρωποι από το Φαρίντε εκτοπίστηκαν για άλλη μια φορά.Ο πληθυσμός όλης της περιοχής έχει μέχρι στιγμής συγκεντρωθεί σε ένανπρόχειρο καταυλισμό κοντά στο Γκοζ Μπεϊντά. Ένα πλήθος ανθρώπων, μεταξύ8 και 10 χιλιάδων, περιμένουν αυτή τη στιγμή στις εισόδους τηςπρωτεύουσας της περιοχής, ελπίζοντας να βρουν τουλάχιστον λίγηασφάλεια.

Τρία κιλά κεχρί

«Δεν είχαμε χρόνο να φέρουμε σιτηρά, ρούχα, στρώματα ή κουβέρτες» λέειο Αμπντουλάι. «Δεν μας έχει μείνει τίποτα εκτός από δύο γαϊδούρια. Μαςβοηθούν να κουβαλήσουμε ξύλα για προσάναμμα από την περιοχή γύρω απότον καταυλισμό στην αγορά του Γκοζ Μπεϊντά. Τα χρήματα που παίρνουμε από αυτά μετά βίας φτάνουν για ένα δοχείο κεχρί.» Ο Αμπντουλάι μάς δείχνει ένα άδειο δοχείο χωρητικότητας 3 κιλών, το περιεχόμενο του οποίου πρέπει να θρέψει 13 ανθρώπους κάθε μέρα.

«Βλέπουμε υποσιτισμένα παιδιά, αλλά όχι περισσότερα από ό,τι συνήθωςστην περιοχή αυτή», λέει ο Μαξιμίλιαν Γκέρτλερ. Ο γιατρός των ΓΧΣ μαζίμε μια Κινητή Ιατρική Μονάδα πραγματοποιεί στον καταυλισμό χειρουργεία3 φορές την εβδομάδα. «Αλλά οι άνθρωποι δεν έχουν πια καθόλου ενέργεια.Σε συνδυασμό με άλλα προβλήματα υγείας, ο αριθμός των υποσιτισμένωνπαιδιών θα μπορούσε να εκτοξευτεί.»

Βρώμικο, λασπωμένο νερό

Η διάρροια είναι μια ασθένεια που, όταν συνδυάζεται με τον υποσιτισμό,μπορεί να προκαλέσει ένα φαύλο κύκλο που είναι ιδιαιτέρως επικίνδυνοςγια τα μικρά παιδιά. Η βασική αιτία είναι το μολυσμένο νερό. «Σε ότιαφορά την ποσότητα του νερού, προς μεγάλη έκπληξη, τα τέσσερα πηγάδιακοντά στον καταυλισμό αρκούν για να ικανοποιήσουν τις τεράστιες ανάγκεςτόσων πολλών ανθρώπων», λέει ο Μίχελ Μπεκς, ο ειδικός των ΓΧΣ για τηνεξυγίανση νερού. «Ωστόσο, η ποιότητα είναι τραγική. Το νερό είναι λασπωμένο και μυρίζει.»Έτσι, η ομάδα του Μπεκς έχει φτιάξει δύο νερόλακκους με χειροκίνητεςαντλίες, ενώ η ανθρωπιστική οργάνωση Oxfam καθαρίζει τα ήδη υπάρχονταπηγάδια.

Η έλλειψη υγιεινής και οι κακές συνθήκες διαβίωσης στον καταυλισμόκρύβουν επίσης κι άλλους πιθανούς κινδύνους για την υγεία: δεν υπάρχουνσχεδόν καθόλου τουαλέτες και οι προχειροφτιαγμένες από κλαδιά και άχυροκαλύβες μετά βίας προστατεύουν από τον αέρα, τη σκόνη και τις χαμηλέςθερμοκρασίες της νύχτας. Ο Μαξιμίλιαν Γκέρτλερ λέει: «Οι άνθρωποικοιμούνται στο έδαφος χωρίς στρώματα ή κουβέρτες, σε θερμοκρασίες 12 ή15 βαθμών Κελσίου. Οπότε, δεν είναι καθόλου περίεργο που περιθάλπουμεόλο και περισσότερους ανθρώπους με πνευμονία. Η πιθανότητα εξάπλωσης μολύνσεων είναι υψηλή, καθώς οι άνθρωποι κοιμούνται πολύ κοντά ο ένας με τον άλλον.»

Η επιπεφυκίτιδα δεν είναι ποτέ κολλητική, ούτε απειλεί τη ζωή τουασθενούς σε κανονικές συνθήκες, δεν αποτελεί ένα σοβαρό πρόβλημαυγείας. «Αλλά εξαιτίας όλης αυτής της σκόνης και της έλλειψης υγιεινής,αντιμετωπίζω όλο και περισσότερες σοβαρές περιπτώσεις κάθε μέρα: μωράτων οποίων τα μάτια έχουν κολλήσει μεταξύ τους και βγάζουν πύο» λέει οΜαξιμίλιαν Γκέρτλερ. «Αυτό δείχνει ότι οι άνθρωποι χρειάζονται επειγόντως καθαρό νερό, σαπούνι, στρώματα, κουβέρτες και καλύτερα καταλύματα.»

Έλλειψη ασφάλειας, έλλειψη σοδειάς

Πολλές οργανώσεις που εξειδικεύονται στην παροχή νερού, φαγητού καικαταλύματος παλεύουν με την περίπλοκη διαχείριση της διακίνησης τωναγαθών,  που προκαλεί η έλλειψη προσβασιμότητας και ασφάλειας στηνπεριοχή. Στο τέλος Ιανουαρίου, περίπου 11 βδομάδες και δυο μέρες απότότε που εκτοπίστηκαν, η οικογένεια του Αμπντουλάι έλαβε τις πρώτεςπρομήθειες από το Παγκόσμιο Πρόγραμμα Σίτισης των Ηνωμένων Εθνών, πουυποτίθεται ότι επαρκούν για 4 εβδομάδες. Κουβέρτες, στρώματα, κουβάδες και πλαστικά σεντόνια έχουν διανεμηθεί επίσης από τους ΓΧΣ σε περισσότερες από 2.000 οικογένειες στον καταυλισμό κοντά στο Γκοζ Μπεϊντά. 

Πάνω από όλα, ωστόσο, ο Αμπντουλάι χρειάζεται ένα ασφαλές μέρος για ναεπιστρέψει ώστε να μπορέσει να καλλιεργήσει τα χωράφια του. Αν δενμπορέσει να φυτέψει τίποτα μέχρι το Μάρτιο, δεν θα μπορέσει να θερίσειτίποτα το φθινόπωρο και θα πρέπει να εξαρτάται από εξωτερική βοήθειαγια άλλον ένα χρόνο. Όταν όμως κάποιοι συγχωριανοί του από το Φαρίντεεπέστρεψαν στα σπίτια τους στα τέλη Δεκεμβρίου, έχασαν 7 ανθρώπους απόπυροβολισμούς. Επιθέσεις γίνονται ακόμα και έξω από τον καταυλισμό:λίγες μέρες πριν, ο Αμπντουλάι και δύο από τα παιδιά του βρίσκοντανλίγα χιλιόμετρα μακριά από τον καταυλισμό μαζεύοντας άχυρο, όταν τουςπυροβόλησαν. « Ήταν 7 καβαλάρηδες- τέσσερις σε άλογα και 3 σεκαμήλες.»