«Είδα πόσο απελπισμένος είναι ο πληθυσμός…»

Μεταξύ Αυγούστου και Δεκεμβρίου 2007, ο Φιλίπ Χαβέτ (Philippe Havet)συντόνιζε τις επείγουσες παρεμβάσεις των ΓΧΣ στην περιοχή, στην καρδιάτων συρράξεων, όπου συγκρούονται αρκετές ένοπλες ομάδες.Όταν ο Φιλίπ επέστρεψε από το Μασίσι περιέγραψε την κατάσταση στην περιοχή, η οποία αποτέλεσε θέατρο συγκρούσεων για αρκετούς μήνες. Ανέλυσε επίσης την πρόκληση που αποτελεί για τους ΓΧΣ η εργασία σε ένα περιβάλλον τόσο ασταθές όσο το συγκεκριμένο.

Ποια είναι η κατάσταση σήμερα στην περιοχή του Μασίσι;

Χάρη στη διάσκεψη για την ειρήνη, την ασφάλεια και την ανάπτυξη των επαρχιών του Κίβου, η οποία βρίσκεται σε εξέλιξη αυτή τη στιγμή στην Γκόμα, οι συγκρούσεις έχουν κοπάσει. Πού και πού γίνονται αψιμαχίες όμως, γύρω από το Μασίσι. Κάθε μέρα, οι τραυματίες πολέμου εξακολουθούν να έρχονται στα νοσοκομεία που υποστηρίζονται από τους ΓΧΣ – και οι τραυματισμένοι στρατιώτες αλλά και οι πολίτες που έχουν πέσει θύματα βίας λαμβάνουν επείγουσα φροντίδα από τη χειρουργική ομάδα των ΓΧΣ.

Ποιες είναι οι συνέπειες των συγκρούσεων για τον πληθυσμό;

Από τότε που εντάθηκαν οι συγκρούσεις τον Αύγουστο του 2007 υπήρξαν εκατοντάδες χιλιάδες εσωτερικοί πρόσφυγες. Μόνο στην περιοχή του Μασίσι, περισσότεροι από 30.000 εκτοπισμένοι βρήκαν καταφύγιο σε καταυλισμούς ή σε οικογένειες που δέχτηκαν να τους φιλοξενήσουν. Κάθε μέρα, οι συνθήκες διαβίωσης του πληθυσμού χειροτερεύουν: έλλειψη τροφής, άσχημες συνθήκες υγιεινής, βιαιοπραγίες… σήμερα το επισιτιστικό πρόγραμμα των ΓΧΣ περιθάλπει 900 παιδιά. Οι άνθρωποι δεν μπορούν πλέον να πάνε στα χωράφια να φροντίσουν τη σοδειά τους. Επίσης, στο Μασίσι ξέσπασε μια επιδημία χολέρας. Στήσαμε ένα θεραπευτικό κέντρο πίσω από το νοσοκομείο και παρέχουμε φροντίδα σε 10 με 15 ασθενείς την ημέρα. Πράγματι, οι συνθήκες υγιεινής στις οποίες οι άνθρωποι αναγκάζονται να ζουν, αυξάνουν τον κίνδυνο να εμφανιστούν επιδημίες, όπως η χολέρα.

Έχετε τη δυνατότητα πρόσβασης σε όλους αυτούς που χρειάζονται βοήθεια;

Αυξήσαμε τη δυναμικότητα του νοσοκομείου στο Μασίσι από 72 σε 175 κλίνες, και είναι ακόμα γεμάτο. Το κέντρο υγείας που υποστηρίζουμε οι ΓΧΣ πραγματοποιεί 800 με 1.000 ιατρικές συνεδρίες την εβδομάδα. Καταφέρνουμε να προσφέρουμε βοήθεια σε έναν σχετικά μεγάλο αριθμό ανθρώπων από τους 4.500 κατοίκους του καταυλισμού του Μασίσι και, μέσω του επισιτιστικού προγράμματος, σε αρκετά άλλα μέρη. Δυστυχώς, όμως, υπάρχουν ακόμα πολλοί που δεν μπορούμε να τους προσεγγίσουμε, είτε λόγω της ανασφάλειας είτε επειδή δεν μπορούμε να είμαστε παντού. Χωρίς αμφιβολία, υποφέρουν από τις τρομερές ελλείψεις στις υπηρεσίες υγείας και εκτίθενται σε ασθένειες όπως η χολέρα.

Πώς είναι το ηθικό των κατοίκων στο Βόρειο Κίβου;

Παρά τα ίχνη ελπίδας που διαγράφηκαν από τη διάσκεψη της Γκόμα για την ειρήνη, είδα πόσο απελπισμένος είναι ο πληθυσμός… Οι σοδειές τους καταστράφηκαν. Όλα τους τα υπάρχοντα χάθηκαν. Οι άνθρωποι κουράστηκαν από την κατάσταση. Βία, ασθένειες και φυγή αποτελούν την καθημερινότητά τους εδώ και χρόνια. Τους τελευταίους έξι μήνες έγινα μάρτυρας μεγάλης απελπισίας – έλλειψη τροφής και υπηρεσιών υγείας.

Πώς μπορείς να εργαστείς σε μια ανθρωπιστική οργάνωση μέσα σε μία τέτοια κατάσταση;

Δεν είναι εύκολο να εργάζεσαι σε ένα τόσο δύσκολο περιβάλλον, όπου κυριαρχεί η παρουσία των ένοπλων ομάδων και η κατάσταση είναι τόσο ευμετάβλητη. Παρ’ όλα αυτά, οι ΓΧΣ είμαστε η μοναδική οργάνωση που έχει συνεχή παρουσία στο Μασίσι. Οι ΓΧΣ καταφέρνουμε να παραμένουμε σε αυτό το μέρος όπου εργαζόμαστε επειδή συνεχώς τονίζουμε το ρόλο μας ως ιατρική και ανθρωπιστική οργάνωση, καθώς και την ουδετερότητα και την αμεροληψία μας απέναντι στις διάφορες ομάδες. Έχω περάσει μέρες ολόκληρες στο τηλέφωνο με όλες τις αντιμαχόμενες ομάδες, χωρίς διάκριση. Πρέπει επίσης να δείχνουμε αυτή την αμεροληψία και στις πράξεις μας: παρέχουμε φροντίδα σε στρατιώτες από όλες τις συγκρουόμενες παρατάξεις, χωρίς καμία διάκριση, και έχουμε εργαστεί και από τις δύο πλευρές του μετώπου. Αυτό είναι που μας έχει δώσει χώρο να εργαστούμε στο Μασίσι. Ως αποτέλεσμα, μπορούμε να φέρνουμε σε τακτική βάση φάρμακα και υλικό από την Γκόμα και να παραμένουμε στην περιοχή.