Είστε εδώ
Αρχική σελίδα / Νέα / Πέμυ Ζούνη - «Δε μου φτάνει μια ζωή...»
Πέμυ Ζούνη,
ηθοποιός
{mosimage} Δε στέκεται στο τί των πραγμάτων, γιατί απλά, αναζητά την κρυμμένη ουσία στο πώς. Και αναμφίβολα, μία από τις λέξεις που περιγράφουν την Πέμυ Ζούνη είναι η τόλμη. Κι αυτό γιατί τολμά να πειραματίζεται όλα αυτά τα χρόνια σε διαφορετικούς χώρους, θα έλεγες από μια φυσική ανάγκη αυτοέκφρασης αλλά και σα φυσική συνέχεια στη δική της πορεία ζωής. Από την επιθυμία της να μην είναι μίζερη θεατής των γεγονότων αποφάσισε να πολιτευτεί. Από την ανάγκη της να δώσει ένα στίγμα καθολικότερο, σκηνοθετεί φέτος και επίσημα την πρώτη της παράσταση. Αλλά και από μια ακατανίκητη διάθεση να δίνει από το περίσσευμά της, παραμένει υπέρμαχος του εθελοντισμού.
Πόσο καθοριστική είναι για εσάς η εμπειρία για την άντληση έμπνευσης;
«Είναι εντελώς καθοριστική γιατί η φαντασία δε φτάνει για να καλύψει την πραγματικότητα. Και όσο ταλέντο κι αν υπάρχει, η ειδοποιός διαφορά του ενός ηθοποιού από τον άλλον είναι το χτίσιμο της προσωπικότητάς του κι όχι η τεχνική. Οπότε, όσα περισσότερα βιώνεις και όσο πιο ανοιχτά έχεις τα μάτια σου τόσο αντλείς το πραγματικό υλικό της τέχνης του ηθοποιού. Που δεν είναι άλλο από τις χιλιάδες αποχρώσεις της ανθρώπινης εμπειρίας».
Ο καλλιτέχνης αποτελεί έναν ευαίσθητο δέκτη των μηνυμάτων της εποχής που ζει. Πώς επικοινωνεί αυτά τα μηνύματα;
«Ο καλλιτέχνης δεν εκφράζεται μόνο μέσα από το έργο που επιλέγει να παίξει. Αλλά κυρίως από το πώς το ερμηνεύει. Από τις επιλογές του στα εκφραστικά μέσα, από τί καταδέχεται να χρησιμοποιήσει. Αν καταδέχεται να κοροϊδέψει το κοινό του και βεβαίως, από δεκάδες καθημερινές εκδηλώσεις που φανερώνουν τη στάση του για τη ζωή».
Φέτος από το ρόλο του ηθοποιού, περάσατε στο ρόλο του σκηνοθέτη. Τι οδήγησε σε αυτή την «αλλαγή ρόλων»;
«Είναι μια ανάγκη διεύρυνσης των μέσων, των τρόπων για να πεις κάποια πράγματα. Γιατί είναι αλλιώς να έχεις μόνο την ευθύνη του ρόλου σου και διαφορετικό να ξέρεις ότι μέσα από μια δουλειά συνόλου βγαίνει το στίγμα σου».
Τι πρόσθεσε στην οπτική σας η σκηνοθετική διεργασία;
«Ανεπίσημα κάνω αυτή τη δουλειά μέσα στη Σχολή Δραματικής εδώ και 10 χρόνια. Οπότε ήταν μια φυσική συνέχεια».
Η «βουτιά» στην πολιτική ήταν προσωπικό στοίχημα, μια πρόκληση να δοκιμάσετε τις δυνάμεις σε κάτι διαφορετικό;
«Ναι, ήταν πρόκληση η πρόταση. Όχι τόσο για να δοκιμάσω τις δικές μου δυνάμεις
-εξάλλου, όταν μπαίνεις στο χορό έτσι κι αλλιώς σε απασχολεί- όσο για να δω αν μπορεί να γίνει πραγματική δουλειά αντί να κάθομαι απ' έξω και να γκρινιάζω».
Κάθε φορά που γεννιέται μία καινούργια δουλειά τι είναι αυτό που σας «φοβίζει»;
«Την αξία της δουλειάς την ξέρω από τη στιγμή που την επιλέγω. Συνήθως και το αν αυτή αφορά τον κόσμο. Αυτό με το οποίο προσπαθώ να συμφιλιωθώ είναι η αποτυχία. Κάνω δουλειά με τον εαυτό μου για να συμφιλιωθώ γενναιόδωρα με την αποτυχία και η κοινωνία με σπρώχνει στο να τη φοβάμαι...»
Τι σας έκανε να δεχθείτε τόσο πρόθυμα να δανείσετε τη φωνή σας για τους σκοπούς των ΓΧΣ;
«Οποιαδήποτε έκφραση εθελοντισμού με συγκινεί βαθύτατα».
Πότε η τέχνη γίνεται γέφυρα για να ενώσει πολιτισμούς και ανθρώπους;
«Πάντα. Ακόμα και όταν τα κίνητρα των διοργανωτών δεν είναι ανθρωπιστικά. Ακόμα κι όταν υπάρχουν ιδιοτελείς σκοποί η τέχνη στέκεται πάνω από αυτούς. Κι αυτό γιατί η τέχνη είναι μαγική».
Η πολυφωνία στην τέχνη είναι στοιχείο...
« ...αναπόφευκτο και ακριβό».
Πιστεύετε ότι μπορεί η ανθρωπιστική δράση να αλλάξει κάτι επί της ουσίας στον κόσμο μας;
«Πώς να απαντήσεις στο αυτονόητο; Πάντα είμαι αμήχανη».
Είναι ουτοπία ή ατοπία να πιστεύουμε σε ένα καλύτερο παρόν και μέλλον;
«Τίποτα από τα δύο. Σε αυτούς που πιστεύουν σε ένα καλύτερο παρόν και μέλλον στηρίζεται η πορεία του κόσμου».
...μένουν ακόμη όνειρα και στόχοι ανεκπλήρωτοι;
«Οργανωμένους στόχους δεν είχα ποτέ, πέρα από το να είμαι ευτυχισμένη με τη δουλειά μου. Όνειρα πάμπολλα...»
Είστε ηθοποιός γιατί...
«...δε μου φτάνει η μία ζωή που έχω να ζήσω».
Στη ζωή σας δεν παύετε να πιστεύετε...
«Ότι αυτό που δίνουμε μας κάνει πλουσιότερους».
