Λ. Δ. Κονγκό: Οι ΓΧΣ κλείνουν τα προγράμματά τους έξω από την Μπούνια

Τοκλείσιμο των προγραμμάτων των ΓΧΣ στην περιοχή έξω από την Μπούνιασυνδέεται άμεσα με την απαγωγή δύο μελών των ΓΧΣ στις 2 Ιουνίου.Περισσότεροι από 100.000 εκτοπισμένοι κάτοικοι επωφελούνταν από τηνανθρωπιστική βοήθεια που παρείχαν οι ΓΧΣ στην περιοχή. Οι ΓΧΣ δενθεωρούν ότι η απελευθέρωση των δύο μελών τους δέκα μέρες μετά τηναπαγωγή είναι αρκετή για να εγγυηθεί την επαναλειτουργία τωνπρογραμμάτων τους.  

Η Διευθύντρια Επιχειρήσεων των ΓΧΣ, Μαίριλυν ΜακΧαργκ, τόνισε πόσο απαράδεκτο ήταν το όλο περιστατικό της απαγωγής, που έγινε μέσα σε πολύ βίαιες συνθήκες.  

«Παράτο γεγονός ότι αναγκαζόμαστε να εγκαταλείψουμε την περιφέρεια τηςΜπούνια, προτεραιότητά μας σήμερα είναι να εξακολουθήσουμε να παρέχουμευποστήριξη στους πληθυσμούς του Ιτούρι, αλλά μέσα στην πόλη τηςΜπούνια,» δήλωσε η ΜακΧαργκ. Μία ομάδα των ΓΧΣ που αποτελείται από 14 διεθνείς εθελοντές και 300 ντόπιους συνεχίζει να παρέχει ιατρική βοήθειαστο νοσοκομείο Μπον Μαρσέ της Μπούνια. Αυτό το ιατρικό πρόγραμμα άρχισενα λειτουργεί όταν η βία, που είχε εξαπλωθεί σε όλη την επαρχία από το2003, είχε φτάσει στο αποκορύφωμά της.    

«Ενώαρχικά είχε δημιουργηθεί για να λειτουργήσει ως χειρουργείο, τοπρόγραμμα αυτό αναλαμβάνει σήμερα την ιατρική περίθαλψη επείγοντωνπεριστατικών. Καθημερινά, και τα 300 κρεβάτια της κλινικής είναικατειλημμένα μόνο από επείγοντα περιστατικά.»  

Από την αρχή της παρέμβασης των ΓΧΣ στο Ιτούρι, οιομάδες των ΓΧΣ έχουν περιθάλψει περισσότερους από 3.500 ασθενείς, απόνήπια 8 μηνών ως και ηλικιωμένους 80 χρονών, που έχουν πέσει θύματασεξουαλικής βίας.  

Η δυσκολία παροχήςουσιαστικής και επαρκούς βοήθειας σε ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού,που ζει κάτω από εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες, αποτελεί μια καθημερινήπραγματικότητα για τους εργαζόμενους στις ανθρωπιστικές οργανώσεις. Οι100.000 εκτοπισμένοι άνθρωποι που ζουν στην περιοχή έχουν πολύπεριορισμένη, μερικές φορές και καμία πρόσβαση σε οποιουδήποτε είδουςβοήθεια.

Συνεπώς οι ΓΧΣ θέλουν να τονίσουν την ύπαρξη μιαςδιπλής αποτυχίας. Κατά πρώτον, η πλειοψηφία του άμαχου πληθυσμού δενπροστατεύεται επαρκώς. Και κατά δεύτερον, δεν έχει πρόσβαση σεανθρωπιστική βοήθεια. Αυτό αφορά κατά κύριο λόγο τους πρωταγωνιστές τηςσύγκρουσης. Ωστόσο αφορά επίσης και ολόκληρη την ανθρωπιστικήκοινότητα, παρά τις προσπάθειες που έχει κάνει και τους πόρους που έχειδιαθέσει.