Γουίντερ Μουσόντα Μουτόντα - Σύμβουλος HIV/AIDS στο πρόγραμμα στη Ζάμπια

Συνέντευξη με τον Γουίντερ Μουσόντα Μουτόντα,
Σύμβουλο HIV/AIDS στο πρόγραμμα των ΓΧΣ
Καπίρι Μ'Πόσι, Ζάμπια

Ο Γουίντερ Μουσόντα μιλά με το ζευγάρι που μόλις πριν από λίγο μπήκε στην αίθουσα συμβουλευτικής των ΓΧΣ για το HIV. Η νεαρή γυναίκα έκανε το τεστ και βρέθηκε θετική, όπως άλλωστε το μεγαλύτερο ποσοστό των ασθενών που φθάνουν στην κλινική που λειτουργούν οι ΓΧΣ στο Καπίρι. H κατάστασή της δε βρέθηκε πολύ καλή κι έτσι πρέπει να ξεκινήσει άμεσα αντιρετροϊκά φάρμακα.

Εκείνη κοιτά προσηλωμένη το Γουίντερ αλλά ταυτόχρονα μοιάζει μουδιασμένη, φοβισμένη για τις αλλαγές που θα επιφέρει η ύπαρξη του ιού στον οργανισμό της. Ο σύντροφός της είναι δίπλα της και τη στηρίζει. Παρακολουθεί τις συμβουλές που τους δίνονται για τον προσεκτικό τρόπο διαβίωσης της γυναίκας του από εδώ και πέρα, τη διατροφή, την ανάγκη ψυχολογικής υποστήριξης και φυσικά τη θεραπεία που πρέπει να ακολουθεί πιστά...

Το παγωμένο βλέμμα της γυναίκας φωτίζεται για πρώτη φορά όταν ο Γουίντερ βάζει το χέρι του στην τσέπη και βγάζει ένα μικρό φακελάκι λέγοντας με τον πιο φυσικό τρόπο: «Δεν πάω πουθενά χωρίς τα φάρμακά μου».

Ο Γουίντερ Μουσόντα έκανε το τεστ για HIV το Μάιο του 2004. Τότε ακόμα δεν υπήρχε η κλινική των ΓΧΣ κι έτσι πήγε στην περιφέρεια του Κάμπουε όπου και ξεκίνησε την αντιρετροϊκή θεραπεία. Για το λόγο αυτό έπρεπε να ταξιδεύει κάθε μήνα μέχρι την περιοχή αυτή για να μπορεί να συνεχίσει να παίρνει τα φάρμακά του.

Ο Γουίντερ είχε κάποτε μια μεγάλη οικογένεια, με εφτά αδέρφια και μία αδερφή. Τους έχασε όλους κι αυτό εξαιτίας του AIDS. Σήμερα, είναι ο μόνος που ζει και μοιάζει ευγνώμων απέναντι στη ζωή. Λατρεύει να μαγειρεύει για τη γυναίκα και το παιδί του και μοιάζει να χαίρεται κάθε στιγμή. Αλλά και να μιλά στους ανθρώπους για την ανάγκη να κάνουν το τεστ.

«Εάν οι άνθρωποι πάρουν την πρωτοβουλία να εξεταστούν με δική τους θέληση για AIDS, έχουν να κερδίσουν πολλά», λέει ο Γουίντερ και εξιστορεί τη δική του ιστορία: «Πρέπει να είχα HIV από τις αρχές του 1990. Υπέφερα πολύ. Πέρασα φυματίωση τέσσερις φορές, μηνιγγίτιδα, μέχρι και σάρκωμα Κaposi. Αν είχα κάνει τις εξετάσεις, θα ήξερα νωρίτερα τι μου συμβαίνει. Ότι όλα αυτά οφείλονταν στο γεγονός ότι είχα HIV. Αλλά δεν το γνώριζα. Και στο νοσοκομείο δεν είχαν  ακόμα την εμπειρία να αναγνωρίσουν ότι είχα AIDS. Μπορούσαν να με θεραπεύσουν από τη φυματίωση αλλά εκείνη επανέκαμπτε».

«Πριν ξεκινήσω τα αντιρετροϊκά φάρμακα η ζωή μου ήταν μια πραγματική κόλαση. Αρρώσταινα συνέχεια. Το κανονικό μου βάρος είναι πάνω από 60 κιλά και είχα φτάσει να ζυγίζω 42 κιλά. Όταν μπήκα σε θεραπεία άρχισα να θυμίζω τον παλιό μου εαυτό. Να παίρνω κιλά και να νιώθω καλά.

Αφότου ξεκίνησαν οι ΓΧΣ με πρόγραμμα θεραπείας του AIDS στο Καπίρι Μ'Πόσι όπου και ζει ο Γουίντερ, συνέχισε τη θεραπεία του εκεί. Και δεν ήταν μόνο ένας από τους πρώτους ασθενείς. Συμμετείχε ενεργά στις Ομάδες Υποστήριξης των ανθρώπων που ζουν με HIV στην περιοχή του και σήμερα είναι ένα ακόμα μέλος της ομάδας των ΓΧΣ, όπου εργάζεται ως σύμβουλος για όσους ξεκινούν αντιρετροϊκή θεραπεία.

«Σήμερα είμαι ταυτόχρονα ασθενής και παίρνω τα αντιρετροϊκά φάρμακα αλλά και σύμβουλος για τους ανθρώπους που έχουν την ίδια ασθένεια με μένα. Έτσι, λαμβάνω αλλά και δίνω πίσω στους συνανθρώπους μου, στην ίδια μου την κοινότητα αυτό που με δίδαξε η εμπειρία μου» λέει ο Γουίντερ.

Από τους πιο δραστήριους συμβούλους των ΓΧΣ, δε σταματά να αναλαμβάνει νέες δραστηριότητες για την ενημέρωση της κοινότητας σχετικά με το HIV. Δράσεις στα σχολεία, ενημερωτικές ομάδες για ιερόδουλες, διοχετεύει όλη του την ενέργεια και είναι απόλυτα αφοσιωμένος στον κοινωνικό του ρόλο γιατί όπως εξηγεί ο ίδιος: «Αυτήν την εμπειρία που κέρδισα με το να κάνω το τεστ και να αποδεχτώ ότι έχω AIDS θέλω να τη μοιράζομαι με την κοινότητα. Όταν μιλάω με ανθρώπους που η κλινική τους εικόνα δείχνει ότι έχουν μολυνθεί από HIV, τους διηγούμαι τη δική μου ιστορία, πώς αρρώστησα, τι πέρασα πώς αποφάσισα να κάνω εξετάσεις και όταν συζητώ μαζί τους κουβαλάω πάντα πάνω μου τα αντιρετροϊκά μου φάρμακα. Νιώθω ασφάλεια όταν τα έχω μαζί μου.

Ορίζει ως πρώτο βήμα αλλά και «κλειδί» για την αντιμετώπιση του HIV, την αποδοχή και την ανάγκη να μιλήσεις για το πρόβλημα.

«Τους λέω τι σημαίνει να ζεις θετικά τη ζωή σου όταν έχεις HIV. Η φιλοσοφία του να ζεις θετικά είναι πρώτα απ' όλα η αποδοχή. Μετά είναι να μιλήσεις ανοιχτά γι' αυτό που σου συμβαίνει. Αλλά και να κερδίζεις όσα μπορείς περισσότερα από τις υπηρεσίες υγείας που σου προσφέρονται για να ζήσεις καλύτερα».

«Το να κρατάς ένα μυστικό είναι ταυτόχρονα κι ένα βάρος που κουβαλάς στο μυαλό. Κάθε μέρα πρέπει να σκέφτεσαι τρόπους να κρυφτείς. Ταυτόχρονα κάνεις και διακρίσεις εναντίον του ίδιου σου εαυτού σου, θέλεις να απομονωθείς γιατί σκέφτεσαι ότι ίσως οι άνθρωποι γνωρίζουν την κατάστασή σου. Καταλήγεις να πάθεις κατάθλιψη. Όταν έχεις τον ιό, τρία πράγματα είναι σημαντικά: πρώτον, είναι η θεραπεία των ευκαιριακών λοιμώξεων, μετά έρχονται η φροντίδα και η υποστήριξη. Κι αν τη θεραπεία τη λαμβάνουμε από τις υπηρεσίες υγείας, για τη φροντίδα και την υποστήριξη, η οικογένειά σου, η κοινότητα και οι φίλοι έχουν να παίξουν ένα ρόλο.

Οι ΓΧΣ θέλουμε να έχουμε μία ολιστική προσέγγιση στο θέμα της θεραπείας του HIV. Γιατί δεν είναι μόνο το να πάρεις φάρμακα αλλά και το να προσφέρεις υποστήριξη στους ανθρώπους».

Αναγνωρίζει τη δυσκολία του προγράμματος καθώς όπως λέει: «Τα αντιρετροϊκά δεν είναι σαν όλα τα υπόλοιπα φάρμακα. Με το που θα ξεκινήσεις αντιρετροϊκή θερaπεία πρέπει να συνειδητοποιήσεις ότι αυτά τα φάρμακα θα τα παίρνεις για όλη την υπόλοιπη ζωή σου. Κι αυτό είναι πολύ δύσκολο να το μεταφέρεις στους ανθρώπους εδώ στην Αφρική. Κι αυτό το ρόλο έχω αναλάβει. Να τους εξηγήσω πρώτα την ανάγκη συμμόρφωσης στη θεραπεία -να μη σταματούν τη λήψη των φαρμάκων- αλλά και να τους πείσω να το κάνουν. Γι' αυτό πρέπει να ακολουθούμε ένα αυστηρό πλαίσιο συμμόρφωσης στη θεραπεία. Αλλά φυσικά όταν έχεις να κάνεις με ανθρώπους πάντα έχεις να κάνεις και με αδυναμίες κι αυτό  πρέπει να το έχεις πάντα στο μυαλό σου».