Ακόμη και κατά τη διάρκεια των σφοδρών βομβαρδισμών στο ανατολικό Χαλέπι, γεννιούνται μωρά μέσα στην πολιορκημένη πόλη.
Ακόμη και κατά τη διάρκεια των σφοδρών βομβαρδισμών στο ανατολικό Χαλέπι, γεννιούνται μωρά μέσα στην πολιορκημένη πόλη. Για τις μητέρες είναι εξαιρετικά δύσκολο, τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά, να βιώνουν εγκυμοσύνη και τοκετό σε τέτοιες συνθήκες απελπισίας.
Οι δυσκολίες ξεκινούν από την αρχή της εγκυμοσύνης. Η πολιορκία έχει οδηγήσει σε σοβαρές ελλείψεις τροφίμων και πολλές έγκυες γυναίκες υποσιτίζονται, γεγονός που μπορεί να οδηγήσει σε σοβαρή αναιμία και άλλα προβλήματα υγείας.
«Λόγω της έλλειψης τροφίμων καθώς και της έλλειψης επαρκούς και σωστής διατροφής, πολλές έγκυες γυναίκες υποφέρουν από σοβαρή αναιμία και χαμηλά επίπεδα σακχάρου στο αίμα, το οποίο μπορεί να προκαλέσει έμετο ή απώλεια των αισθήσεών τους», λέει η Ουμ Γουασίμ (Umm Wassim), μαία που βοηθά ετοιμόγεννες γυναίκες να γεννήσουν στο ανατολικό Χαλέπι εδώ και 20 χρόνια. «Συχνά η αναιμία είναι τόσο σοβαρή, ώστε χρειάζονται μετάγγιση αίματος.»
Λόγω της κακής διατροφής της μητέρας τους, πολλά μωρά γεννιούνται ελλιποβαρή. Το άγχος της ζωής υπό συνθήκες πολιορκίας και βομβαρδισμών έχει οδηγήσει επίσης σε αύξηση των πρόωρων γεννήσεων. «Όταν οι συνθήκες είναι πραγματικά άσχημες, πολλές γυναίκες φοβούνται και υποφέρουν από ψυχολογικό στρες», λέει η Ουμ Γουασίμ. «Έτσι, ο αριθμός των πρόωρων βρεφών έχει σαφώς αυξηθεί.»
Ακόμη και πριν από τους πιο πρόσφατους και έντονους βομβαρδισμούς, οι γυναίκες έκαναν αγώνα για να φτάσουν στο μοναδικό ειδικό μαιευτήριο στο ανατολικό Χαλέπι και τα δύο άλλα νοσοκομεία που πρόσφεραν μαιευτική περίθαλψη και φροντίδα. Αυτό οφειλόταν σε δυσκολίες μετακίνησης λόγω έλλειψης καυσίμων και στον μεγάλο κίνδυνο μετακίνησης στην πόλη κάτω από συνθήκες βομβαρδισμού.
«Οι περισσότερες γυναίκες έχουν γεννήσει στο δρόμο ή στο σπίτι, ειδικά αν ο τοκετός προκύψει κατά τη διάρκεια της νύχτας», λέει η μαία. «Συχνά οι γυναίκες δεν φθάνουν στο νοσοκομείο παρά μόνο αφού έχουν ήδη γεννήσει.»
Αλλά αυτό το μήνα έχουν γίνει και πάλι αεροπορικές επιθέσεις στα νοσοκομεία – συμπεριλαμβανομένου του μοναδικού νοσοκομείου για παιδιά στην πολιορκημένη περιοχή, του μεγαλύτερου γενικού νοσοκομείου και τριών νοσοκομείων χειρουργικών επεμβάσεων, τα οποία τέθηκαν όλα εκτός λειτουργίας. Με τόσο περιορισμένη πρόσβαση σε ιατρική περίθαλψη, ακόμη και έγκυες γυναίκες με επιπλοκές ενδέχεται να χρειαστεί να γεννήσουν στο σπίτι ή σε τοπικά κέντρα υγείας, που προσφέρουν εξαιρετικά περιορισμένες υπηρεσίες.
«Δεν υπάρχουν πλέον γιατροί», λέει μια άλλη μαία που εργάζεται στο υπόγειο ενός κέντρου υγείας. «Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι γυναικολογικές εξετάσεις. Δεν έχουμε παιδίατρο. Δεν έχουμε θερμοκοιτίδες. Δεν υπάρχει καθόλου ιατρικός εξοπλισμός.»
Μετά τον τοκετό, πολλές υποσιτισμένες μητέρες αγωνίζονται για να παράγουν αρκετό γάλα ώστε να θηλάσουν το μωρό τους. Βρεφικό γάλα σε σκόνη δεν είναι πλέον διαθέσιμο, επομένως οι γονείς αναγκάζονται να ταΐσουν τα μωρά τους με ακατάλληλα τρόφιμα όπως αλεσμένο ρύζι ή πλιγούρι.
Μερικές μητέρες αισθάνονται δυστυχισμένες στην ιδέα να φέρουν ένα μωρό σε έναν τέτοιο κόσμο. «Για μένα, σε αυτές τις συνθήκες, νομίζω ότι είναι ένα τεράστιο λάθος», λέει μια νέα μητέρα. Αφού γέννησα, ένιωσα μεγάλη θλίψη. Γέννησα το παιδί μου για να δει μια ζωή σαν αυτή;»
Ωστόσο, άλλες γυναίκες εξακολουθούν να θεωρούν τη γέννηση ενός μωρού μεγάλη τιμή και χαρά. «Η κατάσταση στο ανατολικό Χαλέπι είναι μια τραγωδία», λέει η Ουμ Γουασίμ. «Εμείς δεν έχουμε συνηθίσει σε όλες αυτές τις μάχες και τους βομβαρδισμούς – η κατάσταση χειροτερεύει μέρα με τη μέρα. Αλλά παρ 'όλα αυτά, είναι μια ευτυχής περίσταση όταν γεννιέται ένα μωρό. Πώς να μην είναι;»
