Τελευταία ασθενής με Έμπολα: «Ελπίζω ότι αυτή η θανάσιμη ασθένεια θα αφήσει επιτέλους τη χώρα μου»

Είμαι καθηγήτρια αγγλικών για περισσότερα από 15 χρόνια. Διδάσκω κατά κύριο λόγο σε δημοτικά σχολεία. Είμαι παντρεμένη 32 χρόνια, έχω έξι παιδιά και έξι εγγόνια. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην πόλη Loyee, στην επαρχία Nimba, περίπου 375 χιλιόμετρα βόρεια της Μονρόβια. Αρχικά, ήθελα να γίνω επαγγελματίας νοσηλεύτρια, αλλά αυτό το όνειρο το εγκατέλειψα εξ αιτίας κυρίως- του εμφυλίου πολέμου στη Λιβερία που κράτησε δύο δεκαετίες και έληξε το 2003, αλλά και λόγω έλλειψης χρημάτων.

Εργάστηκα σε ένα ιδιωτικό εκκλησιαστικό σχολείο στην κοινότητα του Αγίου Παύλου, μια από τις περιοχές που επλήγησαν περισσότερο από Έμπολα στη Λιβερία. Προσβλήθηκα από τον ιό τον Φεβρουάριο του 2015, αφού είχα χάσει τρία μέλη της οικογένειάς μου, δύο γιους και μία ανιψιά.

Ύστερα από δύο εβδομάδες νοσηλείας στο Κέντρο Διαχείρισης Έμπολα των MSF στη Μονρόβια, κατάφερα να επιζήσω και πήρα εξιτήριο για να επιστρέψω στο σπίτι μου στις 5 Μαρτίου με τις επευφημίες κυβερνητικών στελεχών της Λιβερίας και εργαζομένων σε οργανώσεις ανθρωπιστικής βοήθειας. Το Υπουργείο Υγείας της Λιβερίας με ανακήρυξε ως «τον τελευταίο επιζών από Έμπολα σε όλη τη χώρα» και ένιωσα πολύ περήφανη, παρά το γεγονός ότι είχα χάσει τους γιους και την ανιψιά μου. Δεν ήξερα ότι μπορούσα να τα καταφέρω.

Ελπίζω ότι αυτή η θανάσιμη ασθένεια θα αφήσει επιτέλους τη χώρα μου. Έχει προκαλέσει πολλά προβλήματα στις οικογένειες. Είναι πιο εύκολο να προστατευθείς από μια ένοπλη σύγκρουση, παρά από έναν τέτοιο αόρατο εχθρό.

Τώρα πλέον δεν θέλω να επιστρέψω στην τάξη μου. Φοβάμαι ότι οι γονείς των μαθητών θα διαμαρτυρηθούν και δε θα θέλουν να διδάξω τα παιδιά τους. Πολλοί γονείς δεν θα ήθελαν τα παιδιά τους να φοιτήσουν στο σχολείο. Πήρα την απόφαση να μην προκαλέσω αυτή την αμηχανία. Αντ' αυτού, θα αναζητήσω χρήματα για να κάνω μια επιχείρηση.