Πολεμώντας τον Έμπολα, καταπολεμώντας το στίγμα: Η ιστορία ενός μαχητή πρώτης γραμμής κατά του Έμπολα στη Λιβερία

Η σύζυγός μου και εγώ ζούμε μια μοναχική ζωή. Οι γείτονές μας έχουν απαγορεύσει στα παιδιά τους να παίζουν με δικά μας παιδιά. Το σπίτι μας είναι μια «απαγορευμένη ζώνη» γι’ αυτούς. Μερικοί έχουν φτάσει στο σημείο να μην μας απευθύνουν καν τον λόγο. Μας έχουν απομονώσει επειδή είμαστε και οι δύο εργαζόμενοι στον τομέα της υγείας. Έχω εργαστεί ως βοηθός γιατρού στο Κέντρο Διαχείρισης Έμπολα των Γιατρών Χωρίς Σύνορα ELWA 3 στο Πέινσβιλ και η σύζυγός μου εργάζεται ως μαία στο Νοσοκομείο John F. Kennedy. Μάς έχουν κατηγορήσει ότι είμαστε φορείς της ασθένειας. Αν μας συμβεί κάτι, θα χαίρονται και θα είναι ευτυχείς που θα είμαστε νεκροί και θα έχουμε εξαφανιστεί.

Έχασα την ανιψιά μου και τον ξάδελφό μου από Έμπολα τον περασμένο Ιούλιο. Αλλά αυτό δεν με αποθάρρυνε από το να προσφέρω εθελοντικά τις υπηρεσίες μου στους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα για την καταπολέμηση του ιού στη Λιβερία κατά τους τελευταίους πέντε μήνες. Ένιωσα την ανάγκη ως ένας εκπαιδευμένος βοηθός γιατρού να σώσω τις ζωές των ευάλωτων που έχουν πληγεί. Το εγχείρημα αυτό δεν ήταν εύκολο. Σ’ αυτή τη μάχη, πρέπει να φυλαγόμαστε διαφορετικά κινδυνεύουμε να γίνουμε ένα με τα θύματα. Δεν παλεύουμε τον Έμπολα στα τυφλά. Τον πολεμούμε συνειδητά. Η ασφάλεια στην πρώτη γραμμή εξαρτάται από την εκτεταμένη προσοχή και την προσήλωση στα πρωτόκολλα. Εδώ δεν επιτρέπονται λάθη. Πρέπει συνεχώς να υπενθυμίζουμε στον εαυτό μας όσα πρέπει να κάνουμε, προκειμένου να μην μολυνθούμε αγγίζοντας έναν άνθρωπο που νοσεί ή κάποιο αντικείμενο.

Η οικογένειά μου καταλαβαίνει τι ακριβώς κάνω και με στηρίζει. Αλλά κάποιοι από τους γείτονες και τους φίλους μας δεν το αντιλαμβάνονται. Μας εξορίζουν. Αυτό μερικές φορές με κάνει να αναρωτιέμαι αν εργάζομαι προς όφελος της κοινωνίας ή ενάντια σ' αυτή.

Η κάθε μου μέρα στο Κέντρο Διαχείρισης Έμπολα μου σπαράζει την καρδιά. Τη μια στιγμή ένας ασθενής επιβιώνει και γιορτάζεις, το επόμενο κλάσμα του δευτερολέπτου βλέπεις έναν άλλο ασθενή με τον οποίο μιλούσες πριν από μια-δυο ώρες να είναι τυλιγμένος σε σακούλα για τα πτώματα. Ολοκληρώνεις  τη μέρα σου καταβεβλημένος συναισθηματικά και τραυματισμένος ψυχολογικά. Και όταν επιστρέφεις στο σπίτι σου, ελπίζοντας να ανταλλάξεις δυο κουβέντες με τους γείτονές σου και να χαλαρώσεις με τους φίλους σου, εκείνοι σου συμπεριφέρονται με ψυχρότητα. Αυτό μοιάζει με τιμωρία. Άδικη τιμωρία. Οι άνθρωποι για τους οποίους εργαζόμαστε να μην μας εκτιμούν. Πραγματικά ανυπομονώ για την ημέρα που κάποιοι από τους ασθενείς που περιέθαλψα θα με ευχαριστήσουν που τους βοήθησα να κρατηθούν στη ζωή.

Κάποιοι συνάδελφοί μου έχουν αφήσει τη δουλειά τους εξαιτίας του στίγματος. Αλλά για μένα αυτό είναι μια πρόκληση. Δεν μπορούμε να εγκαταλείψουμε τα κέντρα θεραπείας. Ποιος θα φροντίσει τους ασθενείς σε αυτή την περίπτωση; Είναι δική μας ευθύνη. Έχουμε την ελπίδα, είμαστε υπερήφανοι και πάνω απ' όλα, θα παραμείνουμε πολύ προσεκτικοί.