Tο αγόρι που ζωγράφισε το δρόμο του προς την ανάρρωση

Σήμερα, ο Μομοντού πηγαίνει σπίτι του. Ο δεκάχρονος έμεινε εδώ για τρεις εβδομάδες, το οποίο είναι ένα μεγάλο χρονικό διάστημα για κέντρο θεραπείας Έμπολα. Χθες το απόγευμα πήραμε τα τελευταία αποτελέσματα των εξετάσεών του και επιτέλους ήταν αρνητικά. Ο Μομοντού μας περίμενε στην πιο κοντινή σκηνή για να μάθει όσο πιο γρήγορα τα αποτελέσματα. Ήταν ενθουσιασμένος. Είχε ένα τεράστιο χαμόγελο στο πρόσωπό του, χοροπηδούσε πάνω-κάτω και κούναγε τα χέρια του. Ήταν τόσο ευτυχής που επέζησε από τον Έμπολα.

Όταν ο Μομοντού έφτασε εδώ, ήταν πολύ άρρωστος. Δεν μπορούσε καν να καθίσει στο κρεβάτι μόνος του. Χρειαζόταν τη βοήθεια των νοσοκόμων και των πιο δυνατών ασθενών οι οποίοι είχαν ήδη αναρρώσει για να πιεί και να φάει.

Μου αρέσει να αποκαλώ τους ασθενείς που αναρρώνουν «προ-επιζώντες». Αν και οι εξετάσεις αίματός τους έχουν δείξει ότι δεν είναι ακόμη έτοιμοι για να πάρουν εξιτήριο, είναι αρκετά δυνατοί για να περπατήσουν και να βοηθήσουν στη φροντίδα των πιο αδύναμων ασθενών.

Ο Μομοντού βοηθήθηκε πολύ κυρίως από έναν άνθρωπο. Έναν ασθενή ο οποίος έμεινε στο νοσοκομείο ακόμη και μετά τη θεραπεία του. Το γεγονός ότι είχε κάποιον εκεί για να τον φροντίζει μέρα και νύχτα πραγματικά βοήθησε το Μομοντού, μέχρις ότου είχε τη δύναμη να σηκωθεί μόνος του, να τραφεί μόνος του και τελικά να βγει περπατώντας από την σκηνή και να καθίσει σε μια καρέκλα έξω. Ήταν μια πολύ ιδιαίτερη στιγμή όταν ήταν πια σε θέση να το κάνει αυτό.

Ενώ ο Μομοντού ανάρρωνε, καθόταν πάντα σε ένα συγκεκριμένο σημείο, στην σκιά, με ένα κοριτσάκι έντεκα χρόνων, ένα πεντάχρονο αγόρι και δύο μικρότερα παιδιά. Το να παίζουν μαζί, να ταΐζουν ο ένας τον άλλον και να αλληλο-εμψυχώνονται μπορεί να βοηθήσει πραγματικά τους ανθρώπους να καταπολεμήσουν τον ιό του Έμπολα, είτε πρόκειται για παιδιά, είτε για ενήλικες.

Ένα πράγμα που ο Μομοντού αγαπάει, είναι να ζωγραφίζει όμορφες πολύχρωμες εικόνες. Η Αλέσια, μια νοσηλεύτρια των Γιατρών Χωρίς Σύνορα από την Ιταλία, έδωσε στο Μομοντού μερικά χρωματιστά μολύβια και χαρτί. Κάθε μέρα έκανε μια νέα ζωγραφιά. Μου έδειξε τουλάχιστον 10 σχέδια που είχε κάνει. Φυσικά, δεν μπορείς να πάρεις μαζί σου τίποτα από τη ζώνη υψηλού κινδύνου, ούτε καν χαρτί. Έτσι βγάλαμε φωτογραφίες τις ζωγραφιές και τις μεγεθύναμε. Σήμερα του τις δώσαμε ως αποχαιρετιστήριο δώρο.

Ο Μομοντού μας έδωσε πραγματικά κουράγιο. Οι νοσηλευτές, οι βοηθοί γιατρού και εγώ, βάλαμε αντίγραφα των σχεδίων του στους εξωτερικούς τοίχους του γραφείου. Οι άνθρωποι που περνούν σταματάνε για να τα θαυμάσουν. Ο Μομοντού είναι ένα πολύ ταλαντούχο αγόρι και ανυπομονώ να δω τι θα κάνει σε 15 χρόνια. Ελπίζω μέχρι τότε να είναι ένας διάσημος καλλιτέχνης της Λιβερίας. Αλλά σήμερα, ο Μομοντού μοιάζει με οποιοδήποτε κανονικό δεκάχρονο: χαμογελάει, περπατάει, μιλάει και ζωγραφίζει όμορφες εικόνες. Είναι μια πολύ χαρούμενη μέρα για όλους.

 ___________________________________________________________

Επείγουσα έκκληση των Γιατρών Χωρίς Σύνορα για οικονομική βοήθεια

Οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα αγωνίζονται καθημερινά για να σώσουν ζωές και να θέσουν την επιδημία Έμπολα υπό έλεγχο. Για το λόγο αυτό απευθύνουν επείγουσα έκκληση για οικονομική βοήθεια μέσω μίας δωρεά στον ειδικό λογαριασμό της ALPHA BANK: 260002002001556 ή στο support.msf.gr/ebola