Ο Πωλ Μακ Μάστερ εργάζεται ως χειρουργός των ΓΧΣ στο νοσοκομείο της Βαβουνίγια, στη βόρεια επαρχία της Σρι Λάνκα. Τον Απρίλιο οι εμφύλιες συγκρούσεις που μαίνονταν στα βόρια της χώρας προκάλεσαν τον εκτοπισμό 200.000 ανθρώπων μόνο στη Βαβουνίγια και τον τραυματισμό χιλιάδων άλλων. Ο δρ Μακ Μάστερ περιγράφει στιγμές από τα δύσκολα 24ωρα που πέρασε χειρουργώντας και περιθάλποντας τραυματίες πολέμου. Στο διάστημα από τις 20 Απριλίου μέχρι τις 8 Μαΐου οι χειρουργικές ομάδες του Υπουργείου Υγείας και των ΓΧΣ πραγματοποίησαν 963 επεμβάσεις, το 90% των οποίων ήταν σε τραυματίες πολέμου.
« Τις τελευταίες μέρες εμείς και οι ντόπιοι συνάδελφοί μας περιθάλπουμε πολλούς τραυματίες που μεταφέρονται εδώ από τις περιοχές του βορρά που πλήττονται από τις συγκρούσεις. Βλέπουμε ασθενείς που έχουν τραυματιστεί πολύ σοβαρά, ενώ ο αριθμός τους έχει αυξηθεί ραγδαία τις τελευταίες μέρες. Οι ΓΧΣ περιθάλψαμε 400 τραυματίες μέσα σε διάστημα 36 ωρών και πραγματοποιήσαμε 71 επεμβάσεις μέσα σε ένα 24ωρο. Το νοσοκομείο μας έχει περίπου 450 κρεβάτια και αυτή τη στιγμή έχουμε κάνει περισσότερες από 1.700 εισαγωγές. Οι ασθενείς βρίσκονται παντού, στο πάτωμα, στους διαδρόμους, ακόμα και έξω από το κτίριο. Σε μια πτέρυγα με 45 κρεβάτια έχουμε 320 ασθενείς. Οι νοσοκόμες δεν έχουν xώρο ούτε να περπατήσουν.
Βλέπουμε όσους έχουν επιβιώσει από τις μάχες και κατάφεραν να φτάσουν σε εμάς. Πραγματοποιούμε πολλούς ακρωτηριασμούς. Πολλά από τα κάτω άκρα των ασθενών είναι πολύ σοβαρά τραυματισμένα και κατεστραμμένα. Περίπου τα τρία τέταρτα φέρουν τραύματα από βόμβες, ενώ οι υπόλοιποι έχουν τραυματιστεί από σφαίρες και εκρήξεις
ναρκών. Βλέπουμε κυρίως άτομα με τραύματα στην κοιλιακή χώρα, αλλά υποπτευόμαστε ότι πολλοί τραυματισμένοι στο στήθος ή στο κεφάλι δεν καταφέρνουν να επιβιώσουν μέχρι να φτάσουν σε εμάς ενώ πολλοί πεθαίνουν μέσα στα λεωφορεία που μας φέρνουν τους τραυματίες.
Βλέπουμε πολλά παιδιά που είναι χωρίς τους γονείς τους. Δεχτήκαμε ένα 5χρονο αγόρι που είχε χάσει το πόδι του από έκρηξη και το φροντίζει ο μεγάλος αδερφός του, που είναι περίπου 7 ετών, και δεν ξέρουμε πού είναι οι γονείς τους ή αν είναι ακόμα ζωντανοί. Ο μεγαλύτερος αδελφός του τού έφερνε λίγο νερό κάθε τόσο και έδειχνε τεράστια γενναιότητα … αυτό θα το θυμάμαι για πολύ καιρό.
Έχουμε ένα μικρό κορίτσι, γύρω στα 7 που και αυτό έχασε το πόδι του. Δεν ξέρει που βρίσκονται οι γονείς της και είναι πολύ αναστατωμένη. Οι νοσοκόμες μας είπαν ότι τα μικρά κορίτσια συνηθίζουν να χορεύουν στη Σρι Λάνκα παραδοσιακούς χορούς. Της υποσχέθηκα ότι μια μέρα θα ξαναχορέψει. Θα πρέπει να επουλώσει τις πληγές της, να βάλει τεχνητό μέλος που είναι αρκετά δύσκολο για τα δεδομένα της χώρας, αλλά θα κρατήσω την υπόσχεσή μου…
Οι ασθενείς μας είναι συνήθως σε κατάσταση σοκ. Κάθονται σιωπηλοί και περιμένουν τη σειρά τους. Αντιμετωπίζουμε τους σοβαρά τραυματισμένους που έχουν άμεση ανάγκη χειρουργικής επέμβασης και ειλικρινά δεν υπάρχει πολύς χρόνος να ασχοληθούμε περισσότερο. Έχουμε ανθρώπους στην ομάδα μας που είναι σύμβουλοι και ειδικοί ψυχικής υγείας οι οποίοι εργάζονται στους καταυλισμούς, αλλά όλοι οι ασθενείς έχουν βαριά ψυχολογικά τραύματα. Έχουμε μικρά παιδιά που κάθονται στη μέση του θαλάμου επειγόντων περιστατικών και βλέπουν να φέρνουν μέσα πολύ σοβαρά τραυματισμένους ανθρώπους. Κάθονται σιωπηλά, σχεδόν αναίσθητα, και εμείς απλά προσπαθούμε να τα περιθάλψουμε και να τα μεταφέρουμε γρήγορα στο χειρουργείο ή σε κάποιον άλλο θάλαμο.
Αυτές τις μέρες μας ανησυχεί ιδιαίτερα η παροχή μετεγχειρητικής φροντίδας. Καταφέρνουμε να χειρουργήσουμε τους περισσότερους ασθενείς αλλά χρειαζόμαστε απελπισμένα νοσηλευτικό προσωπικό για να τους παράσχει τη μετεγχειρητική φροντίδα που χρειάζονται προκειμένου να επιζήσουν. Είναι κρίμα γιατί χάνουμε κάποιους ασθενείς επειδή απλά δεν μπορούμε να τους φροντίσουμε μετά τις επεμβάσεις. Οι νοσηλευτές δουλεύουν πολύ σκληρά κάνοντας βάρδιες 19 και 20 ωρών. Αλλά ακόμα και με αυτές τις βάρδιες, είναι πολύ λίγοι για να φροντίσουν όλους τους ασθενείς.
Απ’ ό,τι ακούμε ο αριθμός των τραυματιών ίσως και να αυξηθεί τις επόμενες μέρες. Κάνουμε ό,τι μπορούμε ώστε να
είμαστε σε θέση να δεχθούμε ακόμη περισσότερα θύματα. Ελπίζουμε πραγματικά και προσευχόμαστε αυτή η κρίση να
σταματήσει γρήγορα αλλά προς το παρόν τουλάχιστον δεν έχουμε τέτοιες ενδείξεις ».
