Σουδάν: η κατάσταση παραμένει εύθραυστη και η παροχή βοήθειας πρέπει να συνεχιστεί

Έχοντας παράσχει επείγουσα βοήθεια σε εκτοπισμένους στο Νταρφούρ επί μήνες, οι ιατρικές ομάδες των ΓΧΣ διαπίστωσαν το σημαντικό αντίκτυπο της δουλειάς τους στους κατοίκους των καταυλισμών, ιδιαίτερα στο Δυτικό Νταρφούρ. Ωστόσο, η κατάσταση παραμένει επισφαλής, κυρίως σε περιοχές όπου οι άνθρωποι εξακολουθούν να τρέπονται σε φυγή για να γλιτώσουν από τη βία. Πολλοί άνθρωποι που έχασαν τα πάντα την προηγούμενη άνοιξη κατά τη διάρκεια του κύματος επιθέσεων, θα εξακολουθούν να εξαρτώνται πλήρως από τη διεθνή βοήθεια για πολλούς μήνες. Γι' αυτούς τους λόγους είναι ζωτικής σημασίας να συνεχιστεί η κινητοποίηση παροχής βοήθειας, να αποσταλεί βοήθεια σε απομονωμένες περιοχές και να ενισχυθούν οι διανομές τροφίμων.

Μια αναφορά των ΓΧΣ που δόθηκε στη δημοσιότητα στα τέλη Ιουνίου με τίτλο «Σουδάν: καμία ελπίδα ανακούφισης στον καταυλισμό Μορνάι» τεκμηρίωνε, με βάση επιδημιολογική μελέτη, τις επιπτώσεις της βίας εναντίον αμάχων. Οι ΓΧΣ κατήγγελλαν την έλλειψη βοήθειας και εξέφραζαν το φόβο ότι σύντομα θα ξεσπούσε λιμός «που θα οφειλόταν απόλυτα σε πολιτικά αίτια».

Σήμερα οι ΓΧΣ διαπιστώνουν ότι η άφιξη της βοήθειας επέτρεψε, προς το παρόν, να αποσοβηθούν τα χειρότερα σε περιοχές στις οποίες παρεμβαίνει η οργάνωση. Η βοήθεια διανεμήθηκε στις κυριότερες περιοχές όπου έχουν συγκεντρωθεί οι πληθυσμοί. Αφότου οι σουδανικές αρχές χαλάρωσαν τους περιορισμούς στα ταξίδια και τις προϋποθέσεις για την παροχή αδειών, άλλες οργανώσεις μπόρεσαν να ξεκινήσουν επιχειρήσεις παροχής βοήθειας στο Νταρφούρ. Παρ' όλο που οι γενικές διανομές τροφίμων από το Παγκόσμιο Πρόγραμμα Επισιτισμού (WFP) των Η.Ε. εξακολουθούν να είναι εξαιρετικά ανεπαρκείς, προσέφεραν στους ανθρώπους τα μέσα επιβίωσης.

Οι δείκτες υγείας έχουν βελτιωθεί στους καταυλισμούς του Δυτικού Νταρφούρ, συμπεριλαμβανομένου του Μορνάι, το Ζαλινγκέι και του Νιερτίτι. Στον καταυλισμό Μορνάι, ο οποίος φιλοξενεί 80.000 εκτοπισμένους, τα ποσοστά θνησιμότητας σταθεροποιήθηκαν και εδώ και αρκετές εβδομάδες με αποτέλεσμα η κατάσταση να μη χαρακτηρίζεται επείγουσα. Το ποσοστό θνησιμότητας είναι 0,4 θάνατοι ανά 10.000 άτομα την ημέρα, ενώ το όριο που χαρακτηρίζει μια κατάσταση επείγουσα είναι 1 θάνατος ανά 10.000 άτομα την ημέρα. Για τα παιδιά ηλικίας κάτω των 5 ετών, το ποσοστό θνησιμότητας είναι 0,6/10.000 παιδιά/ημέρα, ενώ το όριο του επείγοντος είναι 2/10.000/ημέρα. Η τάση εμφανίζεται παρόμοια στο Ζαλινγκέι, όπου έχουν καταφύγει 45.000 άνθρωποι. Ο αριθμός των παιδιών που εισάγονται στα Κέντρα Θεραπευτικής Σίτισης των ΓΧΣ έχει επίσης μειωθεί βαθμιαία.

Συνέχιση της βίας εναντίον αμάχων

Ενώ στο Δυτικό Νταρφούρ η ανασφάλεια δείχνει να έχει μειωθεί σημαντικά, σε κάποιες περιοχές η κατάσταση εξακολουθεί να είναι πολύ τεταμένη, ιδιαίτερα στο Βόρειο και το Νότιο Νταρφούρ. Περίπου 20.000 άνθρωποι που τράπηκαν σε φυγή για να γλιτώσουν από επιθέσεις συγκεντρώθηκαν πρόσφατα μέσα και γύρω από τη Σαρίγια και τη Μουχατζαρίγια, ανατολικά της Νιάλα (Νότιο Νταρφούρ). Κοντά στον καταυλισμό Κάλμα, ο οποίος φιλοξενεί ήδη 80.000 εκτοπισμένους και όπου οι ΓΧΣ περιθάλπουν ακόμη 800 παιδιά με οξύ υποσιτισμό, στήθηκε ένας άλλος αυτοσχέδιος καταυλισμός. Στο Βόρειο Νταρφούρ, στην περιοχή του Αλ Φασέρ, αρκετές χιλιάδες άνθρωποι εγκατέλειψαν τα κατεστραμμένα χωριά τους στα τέλη Αυγούστου. Αυτοί οι θύλακες στερημένων ανθρώπων καθώς και οι συνεχιζόμενες αφίξεις εκτοπισμένων στον καταυλισμό Κάλμα δείχνουν πόσο εύθραυστη είναι η κατάσταση σε αρκετές περιοχές του Νταρφούρ.

Ασταθής κατάσταση υγείας

Η περίοδος των βροχών, η οποία ξεκίνησε στα μέσα Ιουλίου και θα διαρκέσει μέχρι τον Οκτώβριο, επιδεινώνει την κατάσταση της υγείας σε περιοχές όπου έχουν συγκεντρωθεί πολλοί άνθρωποι. Οι έντονες βροχοπτώσεις βοηθούν στη μετάδοση της ελονοσίας, των λοιμώξεων του αναπνευστικού και της διάρροιας που αποτελούν τους κύριους λόγους για τους οποίους οι άνθρωποι αναζητούν περίθαλψη στις εγκαταστάσεις υγείας των ΓΧΣ. Παρ' όλο που η ελονοσία είναι σχετικά υπό έλεγχο, οι ΓΧΣ φοβούνται μια εποχιακή έξαρσή της τον Οκτώβριο-Νοέμβριο, η οποία θα μπορούσε να αποβεί μοιραία για ανθρώπους που είναι ήδη εξαιρετικά εξασθενημένοι.

Εκτός αυτού, από τον Ιούνιο μαίνεται σε ολόκληρο το Νταρφούρ και στους προσφυγικούς καταυλισμούς στο Τσαντ μια επιδημία ηπατίτιδας Ε (βλ. «Σουδάν: Ξέσπασμα ηπατίτιδας Ε σε τρία σημεία στο Νταρφούρ»). Η ασθένεια είναι ιδιαίτερα επικίνδυνη για τις εγκύους (θνησιμότητα 20%).

Οι ΓΧΣ δεν έχουν καταγράψει ακόμη περιστατικά χολέρας στους καταυλισμούς, αλλά ο συνδυασμός των βροχών, των κακών συνθηκών υγιεινής και του συνωστισμού κάνουν την πιθανότητα έκρηξης μιας επιδημίας αρκετά χειροπιαστή. Οι ομάδες των ΓΧΣ έχουν ήδη τοποθετήσει τα σχετικά εφόδια σε κατάλληλα σημεία, για την περίπτωση εμφάνισης της ασθένειας.

Ο ανεφοδιασμός των καταυλισμών με τρόφιμα εξακολουθεί να συνιστά λόγο ανησυχίας. Οι γενικές διανομές τροφίμων του Παγκόσμιου Προγράμματος Επισιτισμού (WFP) των Η.Ε. είναι ακόμη ανεπαρκείς. Τον Αύγουστο διανεμήθηκαν μόνο 16.000 τόνοι τροφίμων, ενώ απαιτούνταν 21.000 τόνοι. Στο Νότιο Νταρφούρ καλύπτεται μόνο το 65% των αναγκών σε τρόφιμα (στο Δ. Νταρφούρ καλύπτεται το 86% και στο Β. Νταρφούρ το 75%). Αυτό αποτελεί λόγο ανησυχίας γιατί οι γενικές διανομές τροφίμων συνιστούν το κύριο μέσο επιβίωσης των εκτοπισμένων, όσο αυτοί δεν έχουν πρόσβαση στα χωράφια τους. Οι βροχές περιπλέκουν ακόμη περισσότερο τη μεταφορά τροφίμων, ιδιαίτερα σε απομακρυσμένες περιοχές όπως η Ελ Τζενίνα.

Η βοήθεια πρέπει να συνεχιστεί και να παρέχεται ανεξάρτητα

Οι εκτοπισμένοι που έχουν χάσει τα πάντα, εξαρτώνται απόλυτα από την ανθρωπιστική βοήθεια. Γι' αυτό είναι απολύτως αναγκαίο να συνεχιστεί η παροχή της. Εάν ωστόσο μειωθεί, οι συνέπειες για τους εκτοπισμένους μπορεί να είναι σοβαρές. Οι ΓΧΣ ανησυχούν ιδιαίτερα για τις γενικές διανομές τροφίμων από το Παγκόσμιο Πρόγραμμα Επισιτισμού, οι οποίες δεν κατάφεραν να επιτύχουν το στόχο τους τον Αύγουστο και κινδυνεύουν να αποτύχουν ακόμη περισσότερο το Σεπτέμβριο.

Η ανθρωπιστική βοήθεια είχε σημαντικό αντίκτυπο στους μεγάλους καταυλισμούς εκτοπισμένων, όπου αποσοβήθηκε η καταστροφή που φοβούνταν οι ΓΧΣ. Τώρα είναι επείγον η βοήθεια να διανεμηθεί σε χωριά και απομονωμένες περιοχές όπου μικρότερες ομάδες ανθρώπων εξακολουθούν να μην έχουν τίποτε.